Paul McCartney, die heel lang bekend stond als ‘de schattige’ van de Beatles, was de meester van melodieën van de groep. Daar waar John Lennon het rauwe bracht en door Keith Richards ‘de ruwe bolster van de Beatles’ werd genoemd, bracht Macca verfijning en een rustiger aanpak. Voorbeelden hiervan zijn nummers zoals ‘Here, There and Everywhere’, ‘Yesterday’ en ‘Eleanor Rigby’. McCartney wist personages te creëren die geheel werden opgenomen in een verhaal, en Lennon had de neiging zijn musicale microscoop op zichzelf te richten waardoor zijn lastige maar poëtische kant naar boven kwam.
Toen Sir Paul McCartney in 1966 zijn boerderij in Schotland kocht, dat werd omgeven door lange kronkelende wegen en pittoreske heuvels, zei dat veel over de zachtaardige kant van zijn persoonlijkheid. Dit werd de belangrijkste inspiratie voor McCartneys nummer uit 1969, ‘The Long and Winding Road’, een nummer dat uiteindelijk op Let It Be, het laatste album van de Beatles terecht kwam.
Inspiratie kwam ook door het roerige en wrange einde van de band. McCartney probeerde een soort verlossing te vinden in de luchtige kant van zijn practige ballade. Het is niet ongwoon voor songwriters om een nummer te schrijven in de stijl van een bepaalde muzikant. In dit geval dacht hij aan Ray Charles. McCartney zei: ”Ik zat aan mijn piano in Schotland, begon te spelen en bedacht dit nummers, en beeldde me in dat het zou worden gezongen door iemand als Ray Charles. Ik heb altijd inspiratie gevonden in de kalme schoonheid van Schotland, en nu was het opnieuw de plaats waar ik mijn inspiratie vond.”
Voordat het nummer op het laatste album van de Fab Four kwam, had McCartney bedacht dat het nummer door iemand anders gezongen zou worden. Niet Ray Charles, maar de Welshe zanger Tom Jones. De voorwaarde hiervoor was echter dat Jones het nummer als zijn volgende single zou uitbrengen. Het platenlabel van Tom Jones had wat anders in gedachte voor de zanger. De Welshe muzikant stond op het punt ‘Without Love’ als zijn volgende single uit te brengen, en daarom liep het idee van McCartney op niks uit.
Tijdens een interview in 1994 beschrijft Macca ‘The Long and Winding Road’ als volgt: ”Het is eigenlijk een triest nummer. Ik hou ervan om trieste nummers te schrijven, het is goed om je daarvoor in te zetten omdat je je eigen diepere gevoelens erin kwijt kunt. Dat is een goede manier om niet naar een psychiater te hoeven.” Alhoewel McCartney altijd een goede verstandhouding met Tom Jones had, geldt dat niet voor John Lennon. Zonder Macca zouden die twee met elkaar op de vuist zijn gegaan.
Op de set van een tv-show waar zowel de Beatles als Tom Jones zouden optreden, besloot Tom Jones eerder te stoppen met zijn set overdag om de repetitie van de Fab Four voor de komende avond te zien. De eerste Beatle die op het podium stapte, was Lennon. Toen hij Jones zag in de lege stoelen waar later hordes fans zouden zitten, zong Lennon een parodie van een nummer van Jones voor de Welshe zanger: ”It’s not a unicorn, it’s an elephant.” Naar verluidt werd dit gevolgd door een steek onder water, typisch voor Lennon: ”Hoe is het met je, Welshe p**f?”.
Een rood aangelopen Tom Jones werd woedend, en antwoordde naar verluidt met ”Kom hier, scouse p***k, dan zal ik je dat laten zien!”. Jones’ manager Gordon Mills en McCartney stonden klaar om de gemoederen te kalmeren. Mills zei tegen Jones dat dit Lennons gevoel voor humor was en er zich niks van aan te trekken. Macca verzekerde Tom Jones ervan dat als Lennon het nummer van Jones, ‘It’s Not Unusual’, het nummer dat hij bespotte, niks had gevonden, dat Lennon er dan juist niks over zou hebben gezegd.
Tom Jones heeft uiteindelijk ‘The Long and Winding Road’ gecoverd als eerbetoon aan Paul McCartney.
(Bron: faroutmagazine.co.uk)
(Vert: Liesbeth te Boekhorst)