Het is fantastisch. Wonderlijk en onvergetelijk – ik weet nu al dat ik hier later mijn kleinkinderen over zal vertellen. “Kinderen,” zal ik zeggen, “Zal oma nog eens vertellen over die ene keer dat oma en ik bij hét concert van de eeuw waren?” En de kleinkinderen zullen mij verwachtingsvol aankijken (ook al hebben ze dit verhaal al driehonderd keer gehoord) en mijn vriendin zal meewarig haar hoofd schudden (want ze heeft dit verhaal ook al driehonderd keer gehoord).
Maar zo ver is het nog niet. Mijn vriendin en ik staan nog te wachten. Samen met 28 anderen die hun geluk eigenlijk nog steeds niet kunnen geloven. Ik hoor het aan het gepraat om mij heen. Ik zie het in de ogen om mij heen. Nog een paar minuten… En dan gaat eindelijk het hek open.
Langzaam lopen we naar binnen. Of nou ja, binnen? Het is een openluchttheater. Een bladerdak van de bomen filtert het avondzonlicht. De zitplaatsen vormen een halve cirkel om het podium heen en daar op het podium gaat het zo meteen gebeuren. Iedereen zoekt een plekje. Dat is niet moeilijk, want er is ruimte genoeg. Het verbaast mij dan ook niets dat iedereen zo ver mogelijk vooraan gaat zitten, net als wij. Natuurlijk, niemand wil hier iets van missen.
En dan, als iedereen zit, gebeurt het. We horen de eerste klanken – nog voordat er iemand een voet op het podium heeft gezet. Maar dat duurt niet lang, want daar verschijnt hij. Zo kenmerkend. Zo vertrouwd. Iedereen die hier zit kan zijn silhouet zo uittekenen.
Want dit is Paul McCartney en omdat zijn concert in het Goffert Park niet door kon gaan, geeft hij een heel kleinschalig concert voor dertig dolgelukkige fans…
Een perfect idee
Ja, zo mooi zou het kunnen zijn. Want evenementen zijn verboden, maar bijeenkomsten met dertig mensen mogen – zeker als ze in de buitenlucht plaatsvinden. Dus zie je het al voor je: Paul McCartney gaat terug naar hoe hij ooit begon. Geen megaconcerten meer, maar intiem en kleinschalig. Voor slechts een handjevol fans.
En dat zeven dagen per week, drie keer per dag, want hier wil iedereen bij zijn.
Maar toch… Zo kan er toch nog iets moois komen uit zo’n pandemie! (Kan iemand dit idee even voorleggen aan Paul?)
– Laura Alblas –