In de beginperiode van The Beatles onderkende Brian Epstein al snel de vier verschillende persoonlijkheden van de bandleden. John Lennon was de rock ‘n’ roll-ster – rebels en rauw. Paul McCartney daarentegen, was de buurjongen – superschattig en zou nog geen vlieg kwaad doen. Ringo was de vriendelijke grapjas en George kreeg al snel het label van de ‘stille Beatle’. Gereserveerd en ingehouden, hield Harrison veel van de scherpe kritiek die in hem borrelde voor zichzelf.
We willen zeker niet proberen Harrison af te schilderen als de chagrijnige kaart van het kwartet, maar toch onderging hij de gekte van de roem zeker niet even kundig als de anderen. Harrison was een geniale rockgitarist en nam die rol bijzonder serieus, een imago dat niet alleen werd toegejuicht maar hem enigszins werd opgedrongen door het songwritersverbond van Lennon en McCartney. Dat was zo, in ieder geval, tot het moment dat Harrison zijn eigen pen oppakte om wat melodietjes te schrijven.
Het eerste deuntje van de gitarist voor The Beatles, een nummer dat verscheen op With The Beatles in 1963, was een indicatie voor de soort van schrijver, die niet alleen hijzelf zou worden, maar die de hele band zou worden. Dat komt doordat al voor de nu zo beroemde ontmoeting met Bob Dylan, een moment in de tijd dat volgens velen de autobiografische songwriting-stijl van The Beatles triggerde, Harrison songs schreef over zijn eigen leven.
We willen niet beweren dat het eerste nummer van Harrison, ‘Don’t Bother Me’, een opvallend goed nummer is – het is eigenlijk nogal middelmatig vergeleken bij de rest van zijn oeuvre – maar het liet zeker wat zien van een nieuwe pijl op de boog van de band, die ze nog nooit echt hadden bestudeerd. “Het eerste nummer dat ik schreef…. als oefening om te zien of ik het kon. Ik schreef het in een hotel in Bournemouth, Engeland, waar we speelden tijdens de zomer van 1963. Ik lag ziek op bed… misschien is dat de reden waarom het ‘Don’t Bother Me’ werd.”
De track gaf de belofte prijs van het schrijven over de wereld om je heen, maar bewees ook dat de toekomst van Harrison lag in zowel het schrijven van muziek als het opnemen ervan. Zelfs Harrison, terugkijkend in 1980, was vrij kritisch over het nummer. “Ik denk niet dat het een bijzonder goed nummer is… Het zou misschien helemaal geen nummer kunnen zijn, maar op zijn minst maakte het me duidelijk dat ik alleen maar hoefde te blijven proberen en dat ik dan misschien uiteindelijk iets goed zou schrijven. Ik voel dat nu nog steeds: ‘Kon ik maar iets schrijven dat goed is.’ Het is relativiteit. Het gaf me in ieder geval iets te doen.”
“Ik denk dat John en ik ons echt concentreerden op – ‘Wij maken de ‘echte’ nummers’, maar omdat de andere jongens ook een heleboel fans hadden schreven we ook voor hen”, herinnerde zich McCartney in 1988. “George kwam later naar voren met zijn eigen ‘Don’t Bother Me’, maar tot dat moment had hij er nog geen een geschreven.”
Veel mensen zullen naar Lennon en McCartney kijken als de mensen die persoonlijkheid hebben toegevoegd aan de popmuziek. Door The Beatles werd het hip om jezelf te uiten in je muziek en niet alleen te zingen over meisjes, snelle jongens en danszalen. Maar in werkelijkheid was het George Harrison, die de avontuurlijke songwriter was, toen hij zijn ziekbed in Bournemouth gebruikte om zijn eerste, baanbrekende nummer voor The Beatles te schrijven.
(Bron: faroutmagazine.co.uk)
(Vertaling: Marijke Snel-van Asperen)