HET EEUWIGDUREND BEROEP VAN HET CONCERT VOOR BANGLADESH

BFNLNieuws

Een prominent lid van de iconische band the Beatles, George Harrison, was een van de belangrijkste initiatiefnemers van het Concert for Bangladesh, dat op 1 augustus 1971 gehouden werd aan Madison Square Garden, New York, om internationale aandacht te vestigen op, en geld in te zamelen voor, Bangladesh.
Harrison eindigde het concert met de song ‘Bangladesh Bangladesh’. De eenvoud van de tekst gaf het zijn kracht. Nu is het geen roep om hulp meer maar meer een geslaagde missie: de hulp is gegeven, mensen zijn bereikt, er is moeite gedaan en de resultaten zijn tastbaar.

Met namen als Eric Clapton, Ringo Starr, Billy Preston, Leon Russell, en tenslotte Bob Dylan, zou het concert sowieso een enorm succes worden. Maar een deel van de schoonheid is dat Harrison een concert neerzette dat zijn doel in elk opzicht bereikt heeft.

Tot de dag van vandaag geeft het idee dat een gerespecteerd lid van the Beatles, een rock-goeroe zoals Harrison, zingt voor de vrijheid van Bangladesh samen met andere muzikale maestro’s ons kippenvel. Het blijft ons ontroeren, zorgt ervoor dat we terug willen naar 1971, om een humanitaire revolutie te starten.

Talisma Tariq, 19 jaar en fan van the Beatles, studente Global studies en Governance department aan de Independent University van Bangladesh: “Ik voel me heel dankbaar als ik eraan denk dat Harrison ons kwam hepen tijdens de oorlog, en het helpt me dingen in het juiste perspectief te zien. Harrison was zo’n beroemde en charismatische muzikant – en hij trok zich het lot van een land zo ver weg toch aan”.

En inderdaad, de kunst en muziek van die tijd ging volop over religie, liefde, en menselijkheid. Hrithik Kabir, een 21-jarige student literatuur aan de Dhaka University, denkt daar ook zo over.
“Het was er de tijd voor! Het concert van Bangladesh was de kers op de taart van de uitbundige revolutionaire jaren 60 en vroege jaren 70. Het inspireert me enorm.”

Als muzikant en liefhebber van rockmuziek zegt Ashraf, 17 jaar: “Muziek is magisch, muziek werkt wanneer woorden en acties falen. Harrison, Ringo, Clapton, Dylan, Ravi Shankar: ze zijn een soort van goden die met hun muziek een verandering bewerkstelligden. Muziek die mensen heeft ontroert en hun ogen opent over wat er in de wereld gebeurt buiten het comfort van je eigen huis. Het maakte mensen bewust. Ik zou ook ooit mensen bewust willen maken met de muziek die ik maak.”

Vele mensen waren onder de indruk van het duo Shankar-Harrison, oost ontmoette west en de mengeling van rock en klassiek intrigeerde muziekliefhebber van toen, en nu ook nog. Sharmeen Islam, 24 jaar en student aan de North South University verwoordt het als volgt: “De vermenging van de fantastische gitaren van de rockgoeroes en Shankars iconische klassieke melodieën is hetgeen wat me enorm stimuleert met betrekking tot het concert, het toont hoe belangrijk en waardevol de waardering van verschillende culturen is.

Maruf Ahmed, een student gekleed in een zwart t-shirt met de tekst van ‘Bangladesh’ erop, vertelt ons: “Zij deden dit voor mijn vaderland, mijn land, mijn trots en dat maakt me heel emotioneel en respectvol ten opzichte van hen die op hun eigen manier opstonden tegen de tirannie van 1971.”

Of het nu het transcendente ritme is of de hymne – de vermenging van west en oost, de erfenis van Harrison met zijn dunne baardje en priemende blik, de magie van Dylan, Clapton, Ringo of Shankar, of onze passionele liefde voor onze natie – dit concert blijft een iconisch moment en inspireert de jeugd van Bangladesh nog steeds alsof het gisteren gebeurde.

(Vert.: Ruby Van Den Bergh-Coenraads)