In de eerste secondes van Peter Jacksons The Beatles: Get Back hoor je een aardig lo-fi doo-wop-liedje. Het past precies bij de zwart-witte achtergrond van Liverpool voordat de band groots succes kende, maar het was niet helemaal duidelijk waarom juist dit nummer is gebruikt. Het klonk niet echt als de Beatles, behalve de hoge harmonie die klonk als de stem van Paul McCartney.
Het blijkt dat dit nummer ‘In Spite of All The Danger’ heet, en het is geen Beatles-nummer: het is van de pro-Beatles-act de Quarrymen. In 1958 ging een groep jonge muzikanten naar de Phillips Sound Recording Service in Kensington voor hun eerste semiprofessionele opname. Het betrof John ‘Duff’ Lowe op piano, Colin Hanton op drums, en de teenagers John Lennon, Paul McCartney en George Harrison.
Phillips Sound was eigenlijk een thuisstudio, en het uiteindelijke resultaat is een geluid met zo’n low fidelity dat het eerder thuishoort in 1948 dan 1958. De Querrymen namen die dag twee nummers op: een cover van Buddy Holly’s ‘That’ll Be The Day’ en ‘In Spite of All The Danger’, een origineel nummer van de band. Dit nummer is noemenswaardig omdat het het enige nummer is dat wordt toegeschreven aan McCartney-Harrison.
‘Op het label staat dat het van mij en George is, maar ik denk dat het is geschreven door mij, en dat George de gitaarsolo speelt!’ vertelde McCartney later aan de biograaf van de Beatles, Mark Lewishon. ‘We waren vrienden, en niemand had verstand van rechten of uitgeven. Het was zelfs zo dat toen we naar Londen kwamen, we dachten dat nummers het bezit van iedereen waren.’
‘Ik heb dit al een paar keer eerder gezegd, maar het is echt zo. We dachten echt dat ze in de lucht hingen, en dat je er niet zelf eentje van kon bezitten’, vertelde McCartney. ‘Je kunt je voorstellen dat de uitgevers ons te slim af waren! ”Hallo jongens, ga zitten. Dus dat is wat jullie denken?” Zo gebeurde dat in die dagen, en omdat George de solo deed vonden we dat hij de solo ”had geschreven”.’
De samenwerking tussen Lennon en McCartney op het gebied van songwriting was op dat moment al in volle gang. Maar pas toen de band doorkreeg hoe het zat met de professionele kanten van het schrijven en opnemen gingen ze hun iconische naamsvermelding consolideren. Er is slechts één acetaat gedrukt, die rouleerde tussen de bandleden als bewijs dat ze een echte plaat hadden gemaakt.
‘Toen we de plaat hadden, spraken we af dat iedereen hem een week mocht hebben’, gaat McCartney verder. ‘John had hem een week, en gaf hem aan mij. Ik had hem een week, en gaf hem aan George, die hem ook een week had. Daarna had Colin hem, en hij gaf hem door aan Duff Lowe, die hem 23 jaar had.’ McCartney heeft uiteindelijk het origineel van Lowe gekocht, en heeft hem nog steeds.
(Bron: faroutmagazine.com)
(Vert: Liesbeth te Boekhorst)