Alhoewel de Beatles nog lang genoeg bij elkaar bleven om de Witte Elpee, Let It Be en Abbey Road te maken, betekent dat niet dat ze het ook leuk vonden. Het is in feite zo, dat aan het begin van deze reeks, in 1968, de Fab Four al min of meer genoeg van elkaar hadden.
Dat was duidelijk te zien tijdens de opnamesessies van de Witte Elpee, die Paul McCartney (zonder te overdrijven) “het gespannen album” noemde. Hij en John Lennon kwamen immers bijna tot een handgemeen in de studio toen ze zich door eindeloze opnames van Ob-La-Di, Ob-La-Da worstelden.
In het begin van het jaar 1969 was de zaak nog niet veel verbeterd. Als je het al niet in de gaten had door het geruzie tussen Paul en George Harrison in de film Let It Be, dan maakt het in de doofpot gestopte verhaal dat John en George op de vuist gingen, het wel duidelijk.
Tijdens de sessies in de zomer van 1969 voor Abbey Road deed John al niet meer alsof en deed hij niet mee op Pauls maffe Maxwell’s Silver Hammer. Wat George en Ringo betrof: zij sloegen zich door het nummer heen, maar hebben het later met de grond gelijkgemaakt. George begon met het beschrijven van Maxwell’s Silver Hammer als een lied dat “sommige mensen zullen haten”.
Terwijl John kwam met zijn klassieke Come Together, als eerste nummer op Abbey Road en George volgde met het prachtige Something, vinden de meeste mensen het derde nummer (Pauls Maxwell’s Silver Hammer) niet van hetzelfde kaliber. Tijdens de opnamesessies van “Maxwell” was John nog herstellende van het auto-ongeluk, dat hij en Yoko tijdens hun vakantie hadden gehad. Dus, alhoewel Paul zijn oude vriend vroeg deel te nemen aan het nummer, sloeg John dat af.
Later dat jaar merkte John hoezeer de opname de achtergelaten bandleden had belast. “Ik geloof dat hij George en Ringo flink heeft laten ploeteren tijdens de opname”, zei hij. “We hebben volgens mij meer geld aan dat nummer besteed, dan aan wat dan ook op de elpee.” George probeerde in 1969 diplomatiek te blijven, al leek dat moeilijk. “We hebben verschrikkelijk veel tijd besteed aan Maxwell”, zei hij. “En het is zo’n nummer dat je meteen mee kunt fluiten, wat sommige mensen zullen haten en anderen geweldig vinden.”
Een paar jaar later, toen de Beatles allang uit elkaar waren, onthulde George hoe hij werkelijk dacht over “Maxwell”. George omschreef “Maxwell” later als een van Pauls “”nogal dwaze nummers.”
In 1977 was er voor George geen professionele reden meer om zich stil te houden over de dingen, die hem tijdens zijn Beatlesdagen niet bevielen en hij hield zich niet in. Eerder had hij al gesproken over waarom hij nooit in een band met Paul zou spelen. Zijn redenen waren muzikaal, niet persoonlijk. Tijdens een interview met Crawdaddy Magazine i liet George namelijk wat meer verbittering horen, toen hij het had over de sessies voor While My Guitar Gently Weeps.
“Paul hielp je altijd wanneer je zijn tien nummers had gedaan”, zei George. “Dat was stom. Het was eigenlijk heel egoïstisch. Soms moesten we van Paul van die dwaze nummers doen. Ik bedoel, mijn hemel, Maxwell’s Silver Hammer was zo dwaas.” Ringo, die zich samen met George door die opnames heen worstelde, heeft soortgelijke herinneringen.’“’Maxwell’ was het meest vreselijke nummer dat we ooit hebben opgenomen’, vertelde hij in 2008 aan Rolling Stone . “Het duurde verdomme weken. Ik vond het idioot.”
(Bron: cheatsheet.com)
(Vert: Liesbeth te Boekhorst)