Hoezo ben jij verdrietig?”
“Wat een onzin.”
“Je kende die man niet eens!”
Het leven van een Beatlesfan kent vele hoogtepunten, maar helaas ook hele, hele diepe dieptepunten. En 8 december is daar misschien wel de diepste van.
43 jaar geleden maakte een maniakale gek een einde aan het leven van John Lennon. Een zwarte dag in de wereldgeschiedenis – een inktzwarte dag in de Beatlesgeschiedenis. Het is gewoon niet te bevatten dat John er van het ene op het andere moment niet meer was. Niet omdat hij oud was. Niet omdat hij ziek was. Niet omdat zijn vliegtuig naar beneden stortte. Nee, omdat iemand het een goed idee vond om John Lennon te vermoorden.
Nog altijd doet het besef hiervan mij pijn. Ik ben boos, maar vooral verdrietig. Het is oneerlijk, onrechtvaardig, een gemene klotestreek! Ik ben verdrietig, maar dat is een verdriet dat niet altijd begrepen wordt.
Rouwen om iemand die dood is mag. Maar mensen gaan je raar aankijken als je nog steeds – meer dan 40 jaar later hoor, hallo! – verdrietig bent om de dood van een artiest. Ja oké, het is dan wel de mythische John Lennon, maar goed, doe eens niet zo gek. Het is niet dat je hem persoonlijk kende ofzo.
Aldus de wereld om mij heen.
Misschien herken je het wel. Zeer waarschijnlijk herken je het wel.
Maar weet je? Ik heb lak aan de wereld om mij heen. In ieder geval wel als die bestaat uit mensen die vinden dat je je niet moet aanstellen of – erger nog – gewoonweg vinden dat je niet verdrietig kunt zijn om een idool. Ach, ze zal wel verdrietig zijn om iets anders en gewoon dit labeltje eraan hangen. Ik heb het serieus gehoord. En genegeerd. Want ik weet wel beter. En dat is dat 8 december 1980 een afschuwelijke dag is in de wereldgeschiedenis.
– Laura Alblas –