Toen George Harrison zijn vriend Eric Clapton vroeg om een gitaarsolo te spelen in zijn nieuwe nummer, was Clapton begrijpelijk ongemakkelijk met de situatie. Tenslotte was het bekend dat de Beatles geen andere artiesten mee lieten spelen op hun platen. Het was nooit eerder gebeurd en Clapton was niet enthousiast, om dat als eerste te proberen.
Hoe dan ook, George overtuigde hem uiteindelijk, om zijn zorgen daarover opzij te zetten en de gedenkwaardige solo te leveren op While My Guitar Gently Weeps. Natuurlijk is dat maar een klein stukje van het verhaal. Beatlesfans zouden zich met recht afvragen waarom George iemand nodig had voor een solo op zijn laatste compositie.
Om te beginnen, George was de leadgitarist van de Beatles. In de tijd van de White Album-sessies (zomer 1968) wist zo’n beetje iedereen op aarde wat George bij de Fab Four speelde. Wat men niet wist was dat de Beatles in die tijd hun zin in samenwerking een beetje kwijt waren. Paul McCartney werkte alleen op veel van de White Album-nummers en soms had John Lennon geen zin in nummers van George.
Clapton stapte in dat gat. George wilde dat zijn collega-Beatles zijn briljante nieuwe nummer serieus zouden nemen.
Na bijna een decennium in de schaduw te hebben gewerkt van Lennon-McCartney, was George het afdanken en de regelrechte afwijzingen beu, die hij kreeg van John en Paul. Als ze zijn laatste zelfgeschreven nummer niet wilden opnemen, zou hij het met producer George Martin zelf wel doen. Je hoeft niet ver te zoeken om de harde veroordelingen van de andere drie te vinden over de muziek van George. In Johns woorden: “Er was een gênante periode toen de nummers van George nog niet goed waren en niemand die het durfde te zeggen.” En wat Paul betreft: op een onlangs opgegraven tape geeft hij toe dat hij er min of meer ook zo over dacht.
“Tot dit album vond ik de nummers van George niet zo goed,” zei Paul achteloos op de suggestie om George op een volgend Beatles-album misschien meer ruimte te geven. Zelfs toen George een duidelijke hit als While My Guitar Gently Weeps aanbracht moesten John en Paul overtuigd worden. Zodoende vroeg George aan Clapton, om te komen en de solo te spelen. Op die manier kon George zich focussen op de ritmegitaar (waarschijnlijk ook de bas) en op de, zang terwijl Clapton en Ringo de rest deden. Maar zo extreem hoefde het niet te worden. De komst van Clapton maakte de andere Beatles wakker.
In 1968 wist iedereen in de rock-scene dat Clapton een van de beste gitaristen was. Het ontging John en Paul niet toen George hem meebracht naar de White Album-sessies. George vroeg hen zelfs zich een beetje te gedragen wanneer Clapton erbij was. “Wat er gebeurde toen Eric erbij was die dag en later met Billy Preston… ik stopte er Billy Preston bij op Let It Be… dat hielp”, vertelde George in 1977. “De anderen moesten zich wat meer inhouden. Vooral John en Paul; ze moesten zich wat beter gedragen.”
Het volgende jaar, toen George het nummer Something componeerde, kon niemand meer de kracht van zijn songschrijven ontkennen. Niet dat George erboven stond, om het hen nog eens in te wrijven. Zoals technicus Geoff Emerick zich herinnerde: George nam een beetje wraak tijdens de Abbey Road-sessies. Toen Paul een baslijn bedacht voor Something, vroeg George of hij het niet beter kon. “Dat was de allereerste keer in al mijn jaren dat ik voor de Beatles werkte”, zo schreef Emerick in Here, There And Everywhere. “George had Paul nooit durven vertellen wat hij moest doen.”
(Bron: cheatsheet.com)
(Vert: Trix van Twist)