Er zijn weinig liedjes die zo’n verschuiving in de popmuziekgeschiedenis hebben veroorzaakt als “The Ballad of John and Yoko.” De hit single, die geschreven werd door John Lennon en Paul McCartney, maar opgenomen werd zonder George Harrison en Ringo Starr, had zanger John Lennon in de hoofdrol. Hij beschrijft in dit lied de gebeurtenissen rondom zijn huwelijk met Yoko Ono 50 jaar geleden, 20 maart 1969. De single werd uitgebracht door de Beatles in mei 1969.
“Peter Brown belde om te zeggen: Het komt goed, je kunt trouwen in Gibraltar bij Spanje,” zingt Lennon, verwijzend naar hun persoonlijke assistent, die als getuige diende op de bruiloft, nadat twee eerdere pogingen van het paar om te trouwen waren mislukt.
De bruid droeg een witte mini jurk en een slappe hoed en de bruidegom een wit jasje en een gebroken-witte corduroy broek. De bruiloft was slechts acht dagen nadat Paul McCartney met Linda Eastman in Londen was getrouwd. Niets minder dan de Rots van Gibraltar symboliseerde de vorming van de eenheid Lennon-Ono.
Maar in veel opzichten betekende hun huwelijk ook het einde van de Beatles, die uiteindelijk in 1970 uit elkaar zouden gaan, kort voordat hun laatste studioalbum, “Let It Be”, werd uitgebracht. Als cultureel keerpunt duwde de bruiloft Lennon ook meer in een experimenteel artistieke richting. En in een groeiend politiek activisme dat zich uitte in de ‘Bed-In for Peace’, dat de jonggehuwden op hun huwelijksreis organiseerden. En uiteindelijk naar een nieuw leven als een New Yorks stel.
Nadat hij getrouwd was, voegde Lennon zelfs officieel ‘Ono’ toe als een van zijn middelste namen. “Wat min of meer zegt: Wij zijn één. John en Yoko zijn één,” zegt de ervaren New Yorkse radio-persoonlijkheid Dennis Elsas, die in 1974 het beroemde interview met Lennon deed voor WNEW-FM en nu mede-gastheer is van “The Fab Forum” op The Beatles Channel van Sirius XM.
“Hij gaf Yoko de eer voor veel van wat er gebeurde in het tweede deel van zijn leven en zijn carrière. Het is een prachtig liefdesverhaal. En hij zou die boodschap gedurende het grootste deel van zijn carrière blijven doorgeven. Hij zag het als een partnerschap.”
Inderdaad, Elsas zegt dat Lennon een “gelijkgestemde geest” vond in de avant-garde kunstenaar, die hij op 9 november 1966 op haar show in een galerij in Londen ontmoette.
De meest gebruikte verklaring is dat Lennon, terwijl hij een deel van de tentoonstelling door liep, een ladder naar het plafond beklom en een vergrootglas gebruikte om een klein woordje te zien: “Ja”.
Lennon zou later zeggen dat als het woord “Nee” was geweest, zijn indruk van Ono niet zo positief zou zijn geweest.
In die tijd was hij nog steeds getrouwd met zijn eerste vrouw, Cynthia Lennon, maar in 1968 poseerde hij naakt met Ono op de cover van hun eerste album, “Unfinished Music No. 1: Two Virgins.” Op nog een gezamenlijke LP, “Wedding Album” uit 1969, dat vrijdag opnieuw wordt uitgegeven, noemden ze elkaars namen boven het geluid van hun hartslag en ze gebruikten een van hun trouwdagfoto’s op de hoes.
De tortelduifjes hadden aanvankelijk gehoopt dat ze hun “Ja” al dagen eerder konden zeggen op de veerboot van Southampton, Engeland, naar Frankrijk, maar Ono had niet het juiste visum en het bleek dat de kapitein hen toch niet kon trouwen. Daarna vlogen ze naar Parijs om daar te trouwen, maar ze werden opnieuw gedwarsboomd omdat ze twee weken als ingezetene moesten zijn geregistreerd.
Uiteindelijk huurden Lennon en Ono een vliegtuig naar Gibraltar, een Britse kolonie en gingen rechtstreeks naar het Britse consulaat om te trouwen. Griffier Cecil Wheeler leidde de 10 minuten durende, haastig gearrangeerde ceremonie.
Het idee voor de Bed-In ontstond omdat Lennon en Ono wisten dat het moeilijk voor hen zou zijn om een normaal romantisch uitje te hebben als huwelijksreis. “Hoe meer ze dachten aan afgelegen eilanden of een kasteel op een heuvel, hoe meer ze zich realiseerden dat de pers – met name de Engelse pers – er alles aan zou doen om ze te vinden,” zegt Bob Gruen, de rock-‘n-roll-fotograaf die zowel Lennon als Ono in de jaren ’70 fotografeerde en een vertrouwde vriend van het paar werd.
Daarom besloten ze om van de gelegenheid gebruik te maken om de vrede te bevorderen door de pers uit te nodigen in hun suite in het Hilton Hotel in Amsterdam, met borden die zeiden: “Haar Vrede” en “Bed Vrede” hangend boven de in pyjama’s gehulde jonggehuwden. “Ik denk dat ze allebei geweldig waren in het verspreiden van hun boodschap naar de media”, zegt Elsas. “Dat is hoe ze de Bed-In gebruikten. Ze wisten dat de aandacht van de wereld op hen gericht zou zijn.”
En te midden van dat alles, geïnspireerd door de reeks gebeurtenissen voorafgaand aan en tijdens de Bed-In, vond Lennon tijd om ‘The Ballad of John and Yoko’ te schrijven tijdens zijn huwelijksreis.
Maar het veelgehoorde denkbeeld dat de Beatles door Ono uit elkaar zijn gegaan, is grotendeels misleidend. “The Beatles hebben het zelf gezegd”, zegt Gruen. “The Beatles hebben de Beatles uit elkaar laten gaan. Hun manager [Brian Epstein] was overleden en ze begonnen af te dwalen naar verschillende soorten muziek en hadden niet de behoefte om samen te werken om meer Beatlesmuziek te maken.”
Hoewel Ono de andere Beatles irriteerde door aan te schuiven bij hun opnamesessies en zelfs haar suggesties aan te bieden, zegt Gruen: “John was niet iemand die kon worden gecontroleerd, of kon worden verteld wat hij moest doen. Hij deed wat hij wilde doen. Als hij elke dag bij Yoko was, dan was dat omdat hij het wilde.”
“Veel van de haat jegens Yoko is absoluut racistisch”, voegt Gruen eraan toe en hij merkt op dat de in Japan geboren Ono niet de “mooie Zweedse blondine” was, die andere rocksterren uit die tijd misschien hadden gekozen. “Het was pas 20 jaar na de Tweede Wereldoorlog, toen de hele wereld ervan overtuigd was dat je alle Japanse mensen moest haten. En ze was niet alleen Japans, ze was raar, ze had haar eigen ideeën. Ze was een mondige vrouw die ongebruikelijke kunst aan het maken was die veel mensen niet begrepen. De Engelse pers was echt wreed. Ze zeiden dingen als: ‘Ze is lelijk.’ ”
De wrede behandeling door de Britse pers leidde ertoe dat Lennon en Ono in 1971 verhuisden van Londen naar New York. “Ze hebben er bewust voor gekozen om Engeland te verlaten”, zegt Elsas. “Ik bedoel, het had een enorme impact.”
Het vredelievende paar, dat in 1971 protesteerde tegen de Vietnam-oorlog op hun single “Happy Xmas (War Is Over)” woonde eerst in het St. Regis Hotel in Midtown. Daarna verhuisden ze naar een appartement op 105 Bank St., dat ze huurden van Joe Butler van de Loving Spoonful.
“Ze woonden letterlijk om de hoek bij mij in Greenwich Village,” zegt Gruen. “John vond het leuk om in New York te zijn en niet door de Engelse pers te worden achtervolgd. Hier kon hij gewoon een wandeling maken. Toen ze in Greenwich Village woonden, huurden ze fietsen en maakten ritjes in de buurt. Ik heb ook wel met hen gewandeld op de pier bij de Hudson Rivier. Ze voelden zich zeer prettig in New York. De mensen herkenden hen wel, maar ze lieten hen met rust. ”
Maar Lennon en Ono, die zich uiteindelijk zouden vestigen in het Dakota gebouw tegenover Central Park, gingen niet altijd de stad in zoals andere beroemdheden. “Ze woonden in New York, maar John was niet altijd aan het feesten in Studio 54,” zegt Elsas. “Ze waren niet per se beroemdheden die op al die feesten verschijnen.”
Over wat hun leven vandaag zou zijn geweest als Lennon in 1980 niet was vermoord door Mark David Chapman, verwijst Elsas naar een van zijn laatste liedjes, “Grow Old with Me,” waarop de Beatleslegende zijn eeuwige toewijding aan Ono tot uitdrukking bracht: “Word oud met mij / Twee takken van een boom / Kijk naar de ondergaande zon / Wanneer de dag voorbij is.”
(Bron: newyorkpost.com)
(https://lyricstranslate.com/en/translator/albert-braam)