Waar was u op 8 of 9 december 1980 toen het verschrikkelijke nieuws kwam van John Lennon’s dood? Voor velen van ons is en blijft dat een moment om nooit meer te vergeten. Zelfs ík weet het nog en ik was nog maar 9 jaar. Het was mijn eerste echte kennismaking met John Lennon en The Beatles. Ik herinner me nog de foto van John op het journaal, dat strakke charismatische gezicht uit het laatste jaar van zijn leven. Ik herinner me nog de beelden van de mensen in Central Park. Op de grond zittend voor het opluchtpodium The Naumburg Bandshell, meezingend met You’ve Got To Hide Your Love Away. Dat beeld is in mijn netvlies gegrift.
Lennon’s dood bleek, hoe zuur ook, voor mij een prachtige aftrap voor een fantastische Beatlesreis die tot op heden voortduurt. Mijn oudste zus had een transparant blauw cassettebandje met grote hits van The Beatles. Dat bandje heeft ze nooit meer terug gezien… Ik liep de bibliotheek plat om de spaarzame collectie Beatlesboeken te lenen, met de boeken Het Volledige Platenverhaal van Roy Carr en Tony Tylor en het Beatles Dagboek van Har van Fulpen als absolute hoogtepunten. Ik las in de boeken over de muziek die ze hadden gemaakt en die ik zelf niet had. Mijn ouders hebben immers nooit wat met The Beatles gehad en downloaden of Spotify was toen nog sciencefiction. Ik waande me dan ook als een kind in de snoepwinkel toen ik bij mijn buren de rode en blauwe dubbelaar uit de platenkast trok waarop al die songs stonden waarvan ik alleen de titel nog maar kende. De hemel brak open.
In de loop van de jaren zijn The Beatles voor mij een meer dan dierbare hobby gebleven. Uitstapjes naar Beatlesconventies om lekker hele dagen te kunnen ‘nerden’, op blote voeten Abbey Road oversteken in Londen, struinen over Penny Lane en langs Strawberry Field in Liverpool, een concert van McCartney in New York’s Madison Square Garden. Intens genieten. Het is geweldig om alles over de Fab4 te weten te komen, de muziek voor de duizendste keer te luisteren, daar troost in te vinden of om er energie van te krijgen. De kriebels van nieuwsgierigheid en enthousiasme te voelen voor de aanstaande release van McCartney III. En zo kan ik nog wel een hele tijd doorgaan eigenlijk. The Beatles zijn een rode draad in mijn leven en daarmee prijs ik me gelukkig. Je kunt slechtere inspiraties treffen. Toen ik in 2005 in New York was heb ik natuurlijk de Dakota Building opgezocht en heb ik gestaan op de plek waar Lennon werd vermoord. Ik voelde me klein en nederig. Zijn offer is, helaas voor John, voor mij van grote waarde geweest.
Mijn oudste dochter is erg muzikaal en heeft een prachtige stem. De muzikale opvoeding heeft vruchten afgeworpen, want ze vindt heel veel muziek mooi die kinderen op haar leeftijd waarschijnlijk niet eens kennen. En gelukkig kan ze The Beatles ook enorm waarderen. Golden Slumbers en Yesterday zingt ze vaak, zichzelf begeleidend op de piano. Maar ook Imagine staat op haar repertoire. Onlangs zong ze Lennon’s lijflied tijdens een jazz sessie in Roosendaal en voor de denkwaardige dag van vandaag, die 8 december nu eenmaal is, pakte ik de opname daarvan er nog maar eens bij. Hoe bijzonder is het dat je 13 jarige dochter Imagine heeft omarmd? En wat zegt het over de nalatenschap van Lennon en de andere Beatles? Lennon’s dood is niet zinloos geweest. Onnodig, onverwacht en gruwelijk, dat wel. Maar niet zinloos.
Mocht ik ooit nog eens met mijn gezin in New York komen, dan neem ik Sara mee naar de plek waar mijn held is doodgeschoten. En dan mag zij daar Imagine zingen. Op die plek. Ik krijg er nu al kippenvel van.
– Luc van Gaans –