De gitarist van de Eagles en de Beatlesdrummer hebben een open conversatie over de angst, opofferingen en toewijding die nodig is om nuchter te worden.
Ringo Starr op het gala van de Nationale Raad voor Alcoholisme Afhankelijkheid van Drugs en het onder ogen zien van Verslaving in 2018.
Het was op een mistige herfstnacht in New Yorks Rainbow Room toen Joe Walsh midden op het podium ging staan – geen gitaar te zien. Zo maakte hij het probleem bespreekbaar:” Ik ben Joe, en ik ben een alcoholist.” Het is half-grappig bedoeld, om het publiek op zijn gemak te stellen maar ondertussen ook de tafels vol kostuums en jurken met pailletten er vriendelijk aan herinnerend dat verslaving niet een of andere verre, donkere herinnering is, maar integendeel een spookbeeld dat over 50 miljoen Amerikanen hangt. Zelfs over degenen die Madison Square Garden uitverkopen.
Die avond ontving de 71-jaar oude Eagles-gitarist, 25 jaar een ‘nuchtere alcoholist’ , de hoogste humanitaire prijs voor activisme in de gemeenschap van verslavingsherstel, werd daarnaast ook onderscheden door non-profit organisatie Facing Addiction en de National Council on Alcoholism and Drugs. Zijn vrouw, de elegante Marjorie Bach, werd ook geëerd en ze stond naast hem, haar tranen met een servet wegvegend zelfs terwijl hij grappen maakte. Bach is 27 jaar nuchter. Eerder sprak ze met onverschrokken ernst over de angst die ze op een gegeven moment had dat haar man zou overlijden. Walsh’ zwager en schoonzus, Ringo Starr en Barbara Bach, reikten hem de award uit. Met z’n vieren zijn ze meer dan een eeuw nuchter.
De avond was vol nederig makende verhalen terwijl glamourvolle, getalenteerde mensen toegaven hoe verraderlijk hun gevechten tegen de verslaving waren. Het podium veranderde voor een tribute vol beroemdheden geleid door country singer-songwriter Vince Gill, Michael McDonald van de Doobie Brothers en Butch Walker. Ze rockten op Walsh’ klassieke riffs van “Take it tot he Limit’ tot “Life’s been good”. Gill, 61 jaar, sprak ik de pauzes over de onwerkelijke vreugde met de Eagles te mogen spelen, maar ook over de pijn die hij voelde zijn oudere broeder op jonge leeftijd te zien bezwijken voor alcoholisme. Dat is meer dan 25 jaar geleden, zei Gill. Maar toen hij “Rocky Mountain Way” begon was het duidelijk dat spelen met Walsh in de Eagles niet alleen een kinderdroom die uitkwam was, maar ook het genezen van een wond die al lang open was.
Veel jonge muzikanten, vooral, nemen een overdosis. Denk je dat de druk constant op tournee te zijn , altijd ‘aan’ te staan, in verband staat met deze trend?
Starr: Nou, in mijn geval, vroeger, was de druk er gewoon. Je nam een borrel en later werd dat cocaïne of wat dan ook.
Hoe zit dat met oudere muzikanten, die zichzelf mogelijk pushen met pijnstillers om onmogelijk zware schema’s vol te houden?
Walsh: Daar moeten we wel naar kijken, ja. Het probleem is als je lichamelijk lijdt kan je daarvoor pillen voorgeschreven krijgen. Als je geestelijk lijdt kan je drinken – je erdoorheen drinken weet je wel? De moeilijkheid is dat nadat die pijn verdwenen is, wat voor substantie je daar ook voor hebt gebruikt, je op subtiele wijze overtuigd bent dat je niets meer kan zonder dat en dan moet je daarmee leren omgaan. En mensen weten dat niet.
Starr: Het goede nieuws is echter dat veel nieuwe artiesten nuchtere mensen zijn. Het idee dat musici het gevoel hadden dat het hun recht was idioot te gaan doen is veranderd. En we hebben daardoor een boel echt goeie musici verloren. Waarom wij ( gebaart naar Walsh) er nog zijn, geen idee. Dat is nou eenmaal zo. Maar ik denk nu in het nieuwe muzikale tijdperk, dat het wat schoner wordt. Ik denk dat hun rebellie eruit bestaat dat ze clean blijven. Net als dat ze terug gaan naar vinyl ( glimlacht).
Als je momenteel ziet of vermoedt dat een muzikant, met wie je veel omgaat, worstelt met een verslaving, zeg je dan privé iets tegen hen?
Starr: Ik zeg niet veel.
Walsh: Dat is heel frustrerend want je kan niemand helpen tenzij ze er klaar voor zijn. Je kan het tegen ze zeggen. Misschien luisteren ze, misschien worden ze boos. Je kan er voor ze zijn en als ze het ter sprake brengen praat je met hen. Je kan een voorbeeld stellen en ze laten zien dat het veel beter is nuchter te zijn. Maar nee, we rijden niet rond in auto’s op zoek naar mensen om van de straat te rukken.
Toen je voor het eerst nuchter was, was muziek toen altijd de vijand?
Walsh: Ik was doodsbang. Ik was absoluut doodsbang om nuchter op te treden voor een publiek zonder een goed gevoel te hebben.
Starr: We wisten niet hoe we dat moesten doen.
Walsh: De eerste tien keer voelde het echt ongemakkelijk.
Hoe zat het met spelen voor jezelf, gewoon kijken of je het kon?
Walsh: Ik schreef een jaar niet. Ik kon een jaar niet schrijven omdat als ik ging zitten en probeerde iets te schrijven en gefrustreerd raakte, zei mijn geest, ‘nou, je weet wat wel werkt…’
Starr: Yeah.
Walsh: En dat was geen optie.
Dus je kon niet schrijven.
Walsh: Soberheid stond op de eerste plaats. En ik dacht, nou, misschien schrijf ik nooit meer iets, dat is dat okay. Het was hetzelfde met live spelen. Het was ongemakkelijk, maar dan kwamen andere musici naar me toe en zeiden: ’Joe, je was vroeger echt goed, maar er is een fundamenteel verschil in de manier waarop je nu speelt. ‘
Wat zeiden ze?
Walsh: Ze zeiden dat het ervoor zorgde dat ze ook sober wilden worden. Het is me gelukt op die manier een paar mensen nuchter te krijgen. Maar ik was gewoon op mijn manier bezig. Het ging helemaal over mij. Ik voelde me ongemakkelijk, en toen realiseerde ik me op een dag dat ik het kon. Ik kan dit. En sindsdien kan ik me niet meer voorstellen dat ik een of andere substantie neem die mijn sobere manier van spelen beïnvloedt. Ik moet er niet aan denken.
Hoe was het voor jou om voor het eerst nuchter op te treden, Ringo?
Starr: Wat bij mij gebeurde was dat optreden prima was en op het podium staan op de voorgrond, maar na afloop schreeuwde mijn hele lichaam: ‘laten we los gaan!’ Alcohol was altijd de beloning , doe een optreden en daarna ga je los.
Walsh: Dat was je beloning.
Starr: Ik moest heel stil op het drumkrukje blijven zitten. Barbara kon niet met me praten. Mensen om me heen konden niet met me praten. Ik deed dat omdat al mijn zenuwen, aderen en hersenen zeiden:’ Laten we naar de klote gaan.’ Maar dat deed ik niet. Zo gaat het. Als je nuchter wil zijn kan je dat. Hier is het. Kom maar halen.
Joe, kan je me vertellen over de openbaring die je had in Nieuw Zeeland? Je zei dat je een stel terugvallen had en niets werkte tot dat moment in de heuvels.
Walsh: Het was in Hawke’s Bay, de oude hoofdstad van het land van de Maori, de inheemse mensen daar. Ik raakte met hen bevriend in Nieuw Zeeland en ze namen me mee naar de gefortificeerde hoofdstad die nu verlaten is en in puin ligt, maar het is een erg heilige plaats. Ik stond bovenop die heuvel. Ik keek naar de oceaan en ik keek naar al dat boerenland. Nieuw Zeeland is prachtig. Ik had een helder moment wat inhield dat ik ofwel dood kon gaan ofwel kon stoppen.
Hoe oud was je ongeveer toen dat gebeurde?
Walsh: Ongeveer 45.
Heb je andere spirituele ervaringen zoals die in je leven gehad?
Walsh: Ik heb wel eerder momenten gehad als ‘Ik moet hier iets aan doen’, maar tegen de middag was ik weer dronken. Deze keer geloof ik dat het God was die zei:’ Hey, waarom probeer je mij niet?’
Dus je liep letterlijk de berg af , vastbesloten terug te gaan en naar de afkickkliniek, en die tijd kostte het.
Walsh: JA, ik ging terug naar de Verenigde Staten. Ik regelde dat ik erin kon. Ik was doodsbang. Doodsbang.
Waarom?
Walsh: Omdat ik niet wist wat nuchter was. Ik dacht dat ik een stropdas moest dragen, een baan moest zoeken en elke dag naar mijn werk moest gaan, maar dat is niet zo. Nee, ik kan doen wat ik altijd al goed kon. Ik moest alleen leren hoe. Als je nuchter wordt leer je hoe je alles van dag tot dag moet doen, en als je genoeg dingen hebt waarvan je weet hoe ze nuchter te doen ben je klaar om ontslagen te worden.
Ringo, je hebt eens gezegd refererend aan de Beatles:’ De wereld zorgde ervoor dat we iets betekenden.’ Het leek erop dat je hintte naar het tot object maken dat verpakt zit in het zogenaamde ‘legende’ zijn.
Starr: Ik denk, in mijn geval , was het een zegen dat ik in een band zat en we elkaar hadden. Yeah, na een paar maanden ontspoorde er een van ons en sleepte iemand mij terug, of sleepte George terug of John. Een van de verdrietigste momenten, niet drank-gerelateerd, was toen we Elvis ontmoetten. Ik voelde me echt triest want hij had 12 man bij zich die daar alleen zijn verzoeken inwilligden. Hij zei iets zoals: ’Laten we gaan voetballen,’ Ze renden allemaal naar buiten om met hem te gaan ballen. Een soloartiest moet het echt zwaar hebben.
Walsh: Yeah, en eenzaam.
Starr: Ik heb dat nooit in mijn leven gehad. Ik heb altijd in een paar goeie bands gezeten en zit nog steeds in een band. Dus ik had vrienden om me heen. Ik denk dat dat heel belangrijk is.
Walsh: Nou, je kan succes niet verwarren met gangbaarheid. Ik wil alleen maar zeggen dat we – ik bedoel mensen zoals ik- als we op het podium tweeënhalf uur spelen ogen we heel cool. We zijn cool, weet je? De rest van de dag, nemen de mensen aan dat je dan ook cool bent, maar dat zijn we niet. We zijn gewoon mensen met alle problemen die iedereen heeft. Het is niet zo’n extravagante leefstijl als het lijkt als we op het podium staan. Dus denk niet dat rockstar zijn de oplossing voor al je problemen is. Het is het begin van al je problemen.
Starr: De discussie is erg lastig omdat we net zoveel hebben gebruikt als wie dan ook en wij zijn er nog en we zijn nuchter, en het is niet te zeggen wanneer de dag is dat je gaat. Ik weet niet waarom Tom ( Petty) dood is en ik hier nog ben. Het is niet te beantwoorden. Maar ik weet dat de bands waarmee ik omga een behoorlijke – geen absolute- maar een behoorlijke nuchtere mentaliteit hebben tegenwoordig.
(Bron: ultimate classic rock)
(Vert: Henno de Jong)