Beste John……., mag ik John zeggen? Je kent me niet en ik ken jou niet echt, maar je lijkt me iemand die zelfs op drieëntachtigjarige leeftijd met John aangesproken zou willen worden. Overigens, nu we het toch over ‘kennen’ hebben, moet ik bekennen dat ik, toen ik mijn eerste lp kocht, geen idee had wat de namen van de vier er vrij identiek uitziende mannen op de hoes waren. Ik weet niet eens zeker of ik de naam ‘Beatles’ eerder gehoord had. Ik vond de herfstige hoesfoto gewoon geweldig. Reden genoeg om het album te kopen. Dat is uiteindelijk één van de meest bepalende keuzes van mijn leven gebleken. Jullie zijn daarna nooit meer uit mijn dagen verdwenen. Jíj́ bent niet meer uit mijn leven weg te denken.
Jullie zagen er moe uit op de hoesfoto. Veel later las ik ergens dat dat kwam doordat de voorafgaande maanden hun tol begonnen te eisen. Op het moment dat ik de verhalen achter album en foto leerde kennen wist ik natuurlijk al lang dat jij de tweede van links was.
Het heeft wel iets moois, een kennismaking met jou en jouw groep (want dat was het op dat moment zeker nog, Paul zou pas later de rol van leider oppakken), tegen de achtergrond van een herfst. Het is immers in jouw leven ook figuurlijk vaak herfst geweest.Het gedoe met je vader, de afstand tot je moeder, het haar terugvinden al snel gevolgd door haar vroegtijdige, gewelddadige dood. De jaren waarin je uitgeblust voor de tv hing. Moe van The Beatles-gekte, nog in afwachting van je eerste ontmoeting met Yoko.De relatief korte periode met haar waarin je dacht een kind met haar te krijgen. Het mocht helaas nog niet zo zijn.Yoko, door jou uit je leven verjaagd op een harteloze manier. Uiteindelijk vonden jullie elkaar een tweede keer en mochten jullie alsnog een kind verwelkomen. Jullie wisten het niet, maar de tijd die jullie gedrieën nog restte zou heel erg beperkt blijken te zijn.
Drieëntachtig zou je deze maand geworden zijn. Drieëntachtig! Toen een gek een eind aan je leven maakte, was je nog maar veertig. Minder dan half zo oud. Je leek ouder. Veel ouder. In mijn 18 jarige ogen was je toe aan pensioen en gedurende de voorafgaande jaren leek je ook met pensioen.
Popsterren hebben het eeuwig leven. Als ze gedurende hun leven tenminste iets te vertellen hebben gehad. En iets te vertellen had je. Vooral gedurende de periode dat Paul je sparringpartner was en in de eerste jaren volgend op jullie scheiding. Jou bleek na The Beatles niet veel tijd meer gegund waardoor er verhoudingsgewijs weinig solo-albums van je zijn verschenen.
Zou je, als je net als Paul, de tachtig zou hebben mogen passeren, heel veel meer hebben nagelaten? Het is niet onwaarschijnlijk, maar afgaand op de pauze die je al eens had ingelast, is het ook niet ondenkbaar dat je slechts af en toe in de openbaarheid getreden zou zijn.
Tegen het eind van de film ‘Yesterday’ kom je nog even in beeld. Nou ja, ik hoef jou natuurlijk niet te vertellen dat je dat niet echt bent, maar het beeld is mooi. Je straalt rust en vrede uit. Ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat het echt zo gelopen zou zijn. Met dien verstande dat de inspiratie af en toe nog vat op je zou hebben gekregen. Maar gedurende periodes van jaren achtereen zou je volgens mij best hebben kunnen kiezen voor een bestaan buiten de spotlights.
Was je spiritueel? Gedurende fases in je leven zeker. Denk alleen maar aan ‘The Frost Programme’ van 29 september 1967 waarin je, gezeten naast George, vertelt over je eerste ontmoeting met de Maharishi. De periode dat je nog enthousiast over hem was. De maanden voordat jullie naar India zouden gaan. Overigens moet de man die iets als ‘Imagine’ kan schrijven zich volgens mij wel verbonden voelen met het onbenoembare. Of kwam het echt ‘Out The Blue’ tot je? Dat noem je dan wel weer ‘inspiratie’ en dat heeft weer iets te maken met de geest krijgen/ontvangen. Maar laat ik niet aan een woordspelletje met jou beginnen. Woorden waren immers jouw terrein, je grote kracht.
Beste John. Drieëntachtig! Je bent al lang niet meer onder ons, maar dankzij je muziek heb je ons nooit echt verlaten. Om jou te citeren: ‘Where Ever You Are, You Are Here.’Van harte John.
– Ton Steintjes –