We wachtten allemaal op hem om thuis te komen’, onthult zijn zus, Julia Baird. Alle Liverpudlians zullen het plotselinge korte moment van nostalgie naar huis herkennen, dat voortkomt uit het horen van een Beatles song terwijl ze een ander deel van de wereld bezoeken, maar voor Julia Baird, een van de jongere zussen van John Lennon, heeft het horen van Yesterday, of She Loves You op de radio, in een verre plaats extra ontroering. Ooit was ze in de Himalaya, nadat ze haar paspoort had overhandigd, in ruil voor toegang tot de bibliotheek van de Dalai Lama en er was een monnik die sportschoenen droeg en Yellow Submarine speelde op een oude cassette. Ze was in een klein Frans cafeetje met een mandje uitelkaargescheurd stokbrood op tafel en All You Need Is Love begon te spelen.
“Iedereen dronk Coca Cola – dat dachten we al. Die van hen was met tic, die van ons niet. We gingen het podium op en ik wilde naar de vier rijen aan de voorkant, die helemaal leeg waren”, maar toen ze het John vroeg, zei hij eerst nee, voordat hij het er met tegenzin mee eens was. Dus Jackie en ik sprongen van de zijkant van het podium…
De gordijnen gingen dicht. Ze stonden allemaal achter ons zich voor te bereiden. We zitten daar en het gordijn gaat open en John doet zijn She Loves You-stukje, op en neer stuiterend en iedereen van achteren drong naar voren. De beveiliging kwam en John zei: ‘Haal de meisjes.'” Julia voegt eraan toe: “We werden schandaliggenoeg terug op het podium en onder het gordijn gesleept en John zingt nog steeds. Hij zei: ‘Ik zei het je toch.'”
De derde serie van de Beatles-podcast van ECHO is net van start gegaan en brengt de fans het verhaal van de band die de wereld heeft geschokt van de plaats waar het allemaal begon. In Beatles City zijn interviews te zien met degenen die bij de geboorte van Merseybeat aanwezig waren en een rol speelden in de opkomst van de groep en met een uniek inzicht in de tijd. In de laatste serie spreken de presentatoren Laura Davis en Ellen Kirwin John Lennons zus Julia Baird, ontmoeten ze ’s werelds eerste volledig vrouwelijke rock ‘n’ roll-band The Liver Birds en komen ze meer te weten over de muziekscene van de jaren zestig op het Liverpool College Of Art en je kunt nog steeds luisteren naar de eerste twee series, waarin Pete Best zich herinnert dat hij ontslagen werd uit de band, we spreken met de man die slechts twee weken Beatle was – en McCartney deelt zelf het emotionele moment dat hij voor het eerst in 50 jaar door de deuren van zijn jeugdhuis stapt.
Veel jongere zussen kijken op naar hun grote broers, maar Julia keek vooral uit naar Johns bezoek aan haar familie thuis, omdat hij elders woonde – met zijn tante Mimi in Mendips op Menlove Avenue. Haar vroegste herinneringen zijn onder andere “het rondspringen op Elvis” met John, hun kleine zusje Jackie, hun neef Stan – en natuurlijk hun geliefde moeder Julia. Julia zei: “Ze was een aanjager. Ze was levendig en actief en muzikaal. Ik heb haar een vrouw buiten haar tijd genoemd. Ik heb ook John gebeld, een man uit zijn tijd. Ze leken heel, heel erg op elkaar in hun talent. Mijn vader leerde haar de banjo te spelen… Hij kwam terug van zee met een aap en een banjo. Ik heb de aap niet ontmoet, maar de banjo en hij leerde mijn moeder op het gehoor te spelen. Ik herinner me dat ze over John leunde – hij had zijn handen op de frets en zij deed het tokkelen of het plukken en dan ruilden ze het om, zodat John het tokkelen zou doen. Ze bespeelde ook de piano, de ukelele en de pianoaccordeon, die zo groot was – het was een van de ouderwetse. De grote grote brede riemen liepen kriskras door elkaar en ze ging in een fauteuil zitten en bond zich vast in een fauteuil. Vergeet niet dat ze maar klein was en ze legde haar armen op de armleuning van de stoel en zwaaide zichzelf op om te gaan staan en plantte haar voeten. Je kon zien dat het zwaar was, maar de muziek was hemels.”
Het leven veranderde onherroepelijk toen hun moeder in 1958, bij het oversteken van de weg, werd aangereden en gedood door een auto. Julia zegt dat ze het allemaal gewoon doorgingen en dealden met de schok en het verdriet, omdat ze gewoon geen alternatief hadden. Ze zei: “Je moet ermee omgaan. Je hebt geen keuze. Ga door, ga door. Of dát, of spring in de Mersey. Hij was zeventien jaar oud. Ik was elf en Jackie was acht – dus er is geen twijfel mogelijk dat Jackie degene was, die het zwaarst getroffen werd. John was instaat om uit te gaan en zich op een andere manier uit te drukken. Paul zei in iets wat hij schreef, dat John in een bus zat en heen en weer bleef rijden zonder uit te stappen. Ik veronderstel dat het de enige plek was, waar hij helemaal alleen kon zijn.”
Later, toen het succes van The Beatles was geëxplodeerd en John een nieuw leven had opgebouwd in Amerika, hoorde Julia zelden van haar broer – “We realiseerden ons als familie niet dat John toen zo ver heen was”, maar op een dag in 1974 , ze woonde in Wirral, belde haar tante vanuit Edinburgh. “Ze zei: ‘Julia, blijf tot middernacht op’. Ik had twee kinderen en was moe. John gaat je bellen’. Uiteindelijk werd Julia gevraagd haar broer te bellen, maar eerst moest ze een lijst met vragen beantwoorden die haar identiteit bewijzen. Net toen ze haar geduld verloor, kwam de laatste – ‘Wat is de middelste naam van je vader?’ “Ik zei: ‘Albert, naar Prins Albert’ en hij kwam meteen aan de telefoon en zei: ‘Het spijt me zo. Het spijt me zo’ en we hebben vier uur lang over alles gepraat. We hebben daarna vele, vele malen gepraat… We kregen brieven toen Sean werd geboren en de laatste keer dat ik hem sprak, was op 17 november, net voor hij stierf. John had het erover gehad om naar Merseyside terug te keren – en was zelfs een reünie aan het plannen in Rock Ferry in Ardmore, een groot huis dat al vele jaren in de familie was.” Julia zei: “Het is duidelijk dat we allemaal op hem wachtten, om naar huis te komen en John zei in november: ‘We zijn met zoveel mensen in de familie, dat we allemaal in Ardmore bij elkaar moeten komen. Dus we zouden elkaar in dat huis ontmoeten.”
In plaats daarvan vond een van de meest schokkende moorden uit de muziekgeschiedenis plaats en werd John op 8 december 1980 buiten het Dakota-gebouw in New York doodgeschoten. Zijn familiereünie heeft nooit plaatsgevonden, maar Julia’s herinneringen, zijn onontkoombare muzikale erfenis en haar betrokkenheid bij The Cavern zorgt ervoor dat de broers en zussen dichtbij zijn gebleven. Tijdens vergaderingen in de kantoren van de organisatie in de buurt van Mathew Street, bekijkt ze een van Astrid Kirchherr’s foto’s van haar broer, tijdens de dagen van The Beatles in Hamburg, die aan de muur van de boardroom hangt. Julia zei: “Dat is zo de John van mijn jeugd. dat ik het gevoel heb dat John bij ons in de kamer is.”Ik kan me hem hier niet voorstellen. Ik denk alleen dat John voor mij een integraal onderdeel van de Cavern is. Ik geloof niet in geesten, of wat dan ook, dus voor mij is hij er in doordrenkt, in plaats van erin rond te lopen en dat is het beeld dat me eraan herinnert, dat deze plek evenzeer van John als van ons is.
(Bron: liverpoolecho.co.uk)
(Vert: Henno de Jong)