“Help me if you can, I’m feeling down.” – John Lennon. Slechts tien jaar actief geweest; de Beatles leefden snel en explodeerden in een machtsstrijd, in creatieve botsingen en in juridische geschillen. Waarschijnlijk de grootste, meest pionierende en innovatieve band aller tijden: John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr. Zij creëerden de blauwdruk voor popmuziek zoals we die tegenwoordig kennen.
Met 21 studio albums, vijf livealbums plus een opmerkelijke 54 compilatieopnames op hun naam werkten Lennon en McCartney ‘oog in oog’ om hit na hit te smeden en namen niet één keer gas terug om van het moment te genieten. Natuurlijk is deze intensiteit een van de bijdragende factoren waarom de Beatles uiteindelijk ieder hun eigen weg gingen, maar het is ook waarom wij zo’n 50 jaar later talloze artistieke creaties hebben.
Fans van de groep hebben vaak gediscussieerd over wat aangemerkt zou kunnen worden als het belangrijkste Beatlesmoment. Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, Revolver, Abbey Road en andere klassieke albums staan boven aan de top van de lijst als ze proberen te ontleden wanneer de zich altijd ontwikkelende sound van de Fab Four zijn absolute hoogtepunt bereikte. Met die discussie in gedachten, lichten degenen in het oog van de storm een tip van de sluier op, een gelegenheid om het materiaal vanuit een ander oogpunt te bekijken, volgens de opinie van de maker.
Alle leden van de Beatles hadden een eigen oordeel wanneer het over hun meest geliefde moment ging en, heel vaak, had het te maken met persoonlijke betrokkenheid bij het nummer. Bijvoorbeeld McCartney was gek op ‘Maxwell’s Silver Hammer’ terwijl de rest van de band er een hekel aan had. George Harrison was weg van ‘Norwegian Wood,’ omdat hij “voelde waar het vandaan kwam” en Ringo Starr noemde ‘Rain’ als nummer één, wat gebaseerd was op zijn “bezeten” drumstijl.
Voor John Lennon, een man verantwoordelijk voor zoveel van de grootste Beatleshits, was het altijd al moeilijk om daartoe een specifieke song te benoemen, maar na wat aandringen, ging het om de sentimentele waarde:
“Ik hield altijd al van ‘I Am The Walrus’, ‘Strawberry Fields’, ‘Help’ en ‘In My Life’”, vertelde Lennon ooit in een interview met Jann Wenner, de oprichter van popblad Rolling Stone. Proberend er wat dieper op in te gaan, onderbrak Wenner hem door te vragen: “Waarom ‘Help’?” Waarop Lennon een typisch en kleurrijk antwoord gaf.
De zanger en gitarist antwoordde: “Omdat ik het meende, het is echt. De tekst is nu net zo goed als toen, geen verschil, weet je. Het geeft me een veilig gevoel om te weten dat ik zo gevoelig was, of iets dergelijks – nou ja, niet gevoelig maar in ieder geval bewust van mezelf en dat zonder drugs, helemaal niets… misschien wiet of zo.”
Lennon verduidelijkt zijn punt: “Ik zong ‘Help’ in m’n eentje en ik meende het, weet je. Ik vind de opname niet zo geweldig, het lied vind ik mooi. We deden het te snel om te proberen commerciëler te zijn.”
‘Help!’ … Terwijl het Lennon een veilig gevoel gaf, bracht het ook de gelegenheid om een helder moment te laten zien in wat een gekmakende tijd was voor de Beatles. Een briljant nummer op zich: ‘Help!’ Gereserveerd als de titel voor de film uit 1965 en voor het daarop volgende album. Het liet zien hoe druk de band het had in die tijd, ze brachten in een moordend tempo nummers uit zonder adempauze.
Het was ‘Help!’ waardoor Lennon zichzelf de kans gaf om wat meer persoonlijkheid in zijn muziek te stoppen, een kans om oprechter te zijn en een menselijkere kant te laten zien. Tijdens een interview met Playboy in 1980 zei Lennon: “Het hele Beatlesding was gewoon niet te begrijpen. In mijn onderbewustzijn schreeuwde ik om hulp.”
(Bron: farboutmagazine.co.uk)
(Vert: Trix van Twist)