“Hey Jude” is geschreven voor de zoon van Beatles-legende John Lennon. Vierenvijftig jaar later bracht hij een album uit genaamd Jude. Een jaar geleden interviewde ik Lennon. De Beatles-documentaire Get Back was net uitgekomen en Lennon had hem samen met zijn halfbroer Sean gezien. (Seans moeder is Yoko Ono; die van Julian was Cynthia Powell, de eerste vrouw van John Lennon.) Het interview was bedoeld als onderdeel van een groter project over hoe het is om een liedje over jou geschreven te hebben. “Hey Jude” is geschreven door Paul McCartney over Julian en Cynthia. Hier is nu mijn interview met Lennon. Daarin vertelde hij me over zijn nieuwe album dat uitkwam. De titel: Judas.
Esquire: De overlevering is natuurlijk dat Paul ‘Hey Jude‘ schreef als troost toen je ouders uit elkaar gingen.
Julian Lennon: In eerste instantie was het ‘Hey Jules’, maar dat zat ritmisch gezien niet helemaal goed. “Hey Jude” was een betere interpretatie. Paul schreef het om mama te troosten en ook om mij te troosten. Het is een prachtig sentiment, daar bestaat geen twijfel over en ik ben er erg dankbaar voor. Ik vind het geweldig dat hij een liedje over mij en voor mama heeft geschreven, maar het kan soms goed of soms enigszins frustrerend zijn. Maar diep vanbinnen kan ik er geen slecht woord over zeggen.
De teksten zijn zelfs nu nog relevant. Ze gaan over het verbeteren van het leven en het wegnemen van de last van mijn schouders, vooral op het pad dat ik als muzikant heb gevolgd: mijn vader volgen. Het is zoiets van: ben je gek? Waarom zou je dat doen? Ik heb de moeilijkste weg gekozen die de mensheid kent, maar daarom vond ik dat het na dertig jaar muziek maken tijd was om een aantal andere dromen die ik had te volgen. Fotografie en nog een aantal andere dingen. De muziek zal altijd in mijn bloed blijven zitten en dat komt deels door papa en deels door de Beatles, vooral nadat ik Get Back heb gezien.
Sean wilde niet echt naar de première van Get Back. Hij voelde een overweldigende druk. En ik had ook helemaal geen zin om te gaan. Maar hij zei dat hij zich verplicht voelde om te gaan, dus omdat ik zoveel van hem hou, zei ik: Luister, ik ga met je mee. We zullen samen de demonen trotseren. En het is grappig omdat, vooral in de Britse pers, er altijd sprake van was dat we ruzie hadden. Maar dat is nooit zo geweest.
Ik heb veel vrolijke foto’s geplaatst waarop we niets anders doen dan lachen en ons gedragen als idioten. Dit was belangrijk voor mij en voor de vrede en voor het gezin, omdat er in het verleden ongetwijfeld wrijving tussen iedereen is geweest. Maar we worden allemaal een beetje ouder en naarmate we ouder worden, verliezen we mensen en beseffen we nu wat het kostbaarste is in het leven.
De liefde voor Sean en de liefde voor Yoko en Stella en Paul en Mary en Dhani en Zak – het is een grote en rare familie. Maar zoals ze zeggen, families zijn altijd een beetje ingewikkeld.
Toen ik naar Get Back keek, werd ik opnieuw verliefd op mijn vader omdat ik hem zag zoals hij was, zoals ik me hem herinner als kind, voordat het allemaal een beetje uit de hand liep. Ik voelde me zo trots dat ik een Lennon was. Ik heb het altijd een beetje weggeduwd, in een poging mijn eigen weg te vinden, maar hierna heb ik nu net deze nieuwe houding aangenomen van, verdomme, ik ben zo trots om deel uit te maken van de erfenis en geschiedenis van wat eraan voorafging en hopelijk wat goed kan doen door daarmee door te gaan.
Esquire: Wat was de eerste muziek die je je herinnert?
Lennon: “Whiter shade of pale.” Ik was drie, denk ik. Ik weet nog dat ik dacht, dit vind ik wel leuk. Liedjes brengen je terug naar de tijd en de plaats. Dat is ook zo met “Hey Jude.” Het vreemde aan het publiek is dat ze het soms schattig vinden en ‘Hey Jude’ memoreren, maar ik denk niet dat ze beseffen dat er veel pijn zit achter wat er is gebeurd. Elke keer dat je dat citeert, doet het me denken aan het feit dat mijn moeder gescheiden werd van mijn vader, aan de liefde die verloren ging, aan het feit dat ik mijn vader zelden meer zag. Ik heb hem misschien een paar keer gezien voordat hij stierf. Veel mensen begrijpen niet helemaal hoe intens, hoe emotioneel en hoe persoonlijk dat is. Het is niet alleen een kwestie van ‘jezelf oppakken en gelukkig zijn’. Er is diepe emotionele pijn. Ik kan het vieren, maar het is ook een donkere leegte.
Het is geen positie waarin vergeving een rol speelt. Het was gewoon een tijd en een plek in mijn leven waar dingen gebeurden. Wie weet of ik het verwerkt heb? Misschien niet. Moet ik therapie doen? Nee, ik denk dat het leven therapie genoeg is.
Esquire: Wat herinner je je van vóór “Hey Jude”?
Lennon: Ik herinner me dat ik vijf was in een huis in Kenwood in Surrey, omdat ik me herinner dat mijn verjaardagstaart een stoomtrein was. Ik was geobsedeerd door een Amerikaans zwart-wit tv-programma genaamd ‘Casey Jones’. Casey Jones was machinist van een stoomtrein. Ik herinner me de tafel en de keuken waar we zaten. Er staat een foto van papa die daar staat met een schoffel en ik zit in een kinderstoel en mama zit met het haar omhoog.
Ik wist dat er vreemde mensen naar het huis kwamen. Als kind vind je dat goed, het is best spannend. Ik was heel, heel verlegen en ik bleef verlegen. Ik ben nog steeds bezig met verlegen zijn, geloof het of niet. De afgelopen jaren heb ik mezelf ertoe aangezet om niet langer bang te zijn. Mensen in de buitenwereld denken dat ik als kind veel tijd met papa doorbracht en dat er geld beschikbaar was. Dat was nooit het geval.
Esquire: Echt?
Lennon: Nee. Toen ze uit elkaar gingen, koos mama haar eigen weg en ik mijn eigen weg. Ik bedoel, er kwamen wat dingen binnen, zoals een beetje vreemd zakgeld op een gegeven moment, maar voor het grootste deel hebben we onszelf gewoon gedwongen om in leven te blijven en alle geruchten te bestrijden.
Ik denk dat mama zich afvroeg: hoe houd ik het gezin draaiende? Ik heb geen echtgenoot meer. Ik moet voor Julian zorgen. Het was een worsteling voor haar en ik denk dat de reden waarom ik ben zoals ik ben gedeeltelijk is door het feit dat er zoveel waardigheid in haar zat. Ze was zonder twijfel mijn baken, mijn held. De enige persoon waar ik echt naar opkeek.
Esquire: Heb je een liedje over je moeder geschreven?
Lennon: Er was een nummer genaamd ‘Beautiful’ dat ik opdroeg aan haar en aan iedereen die ik heb verloren. Er zijn meer liedjes die neigen naar hoe ik over haar denk en hoe trots ik op haar ben en waar ze mee te maken kreeg en wat ze moest doen om in leven te blijven. Mijn grootmoeder verzamelde veel antiek porselein. Ik vroeg mijn moeder eens wat ermee gebeuren zou. Uiteindelijk moest ze alle spullen van haar moeder verkopen om het hoofd boven water te houden en mij gekleed en op school te houden.
Toen ik hoorde dat mijn vader vermoord was – ze was toen in Londen en ze kwam later die dag terug naar huis – was het belangrijkste wat ik dacht: zorgen dat het goed met haar gaat. Luister, zij was degene die met hem getrouwd was, naar de kunstacademie ging, bij hem woonde, waarschijnlijk nog steeds verliefd op hem was. Zelfs ik erken dat er een deel van mij is dat nog steeds van iedereen houdt op wie ik verliefd ben geweest. Dat gaat nooit weg.
Esquire: Dus ze keerde toen terug naar huis?
Lennon: Ik was destijds thuis bij mijn stiefvader, op wie ik niet zo dol was. Ze zei tegen hem: ‘Vertel het niet aan Julian voordat ik thuiskom. Laat mij het hem vertellen.” Het probleem was dat ik een slaapkamer op zolder had en haar slaapkamer aan de straat beneden was en ik zag honderden fotografen en ik zei: Oké, er is iets. Ik was ongeveer 17.
Esquire: Is “Hey Jude” daarna voor jou veranderd?
Lennon: Aanvankelijk denk ik dat het concept van het nummer over mama ging. Maar toen drong het tot mij door dat ik er later in mijn leven mee te maken zou krijgen. Paul had geen ongelijk in alle onzin die ik heb meegemaakt. Het is op geen enkele manier van een leien dakje gegaan. Ik ben voor het grootste deel altijd dapper geweest, maar het is een traumatisch leven geweest. Geen twijfel mogelijk. Ik heb me door al die episoden en trauma’s heen gewerkt. Ik denk dat dat de redding is van oud worden, hoewel ik er zelfs een hekel aan heb om het woord oud te gebruiken. Leeftijd zegt mij niets. Leeftijd gaat voor mij, zolang je redelijk gezond bent, voor het grootste deel over wijsheid en ervaring en hoe de dingen nu met jou samenhangen en wat belangrijk is in het leven van nu.” Hey Jude” is nu waarschijnlijk belangrijker voor mij dan ooit.
Esquire: Sommige van de beste kunstwerken komen voort uit pijn en trauma. Je fotografie is buitengewoon en elke foto die je maakt, denk ik, komt voort uit een levenslange ervaring die in elke opname terugkomt.
Lennon: Heel erg. Het moet straatfotografie zijn, guerrilla, waarbij het iets is dat mij op een bepaald moment ontroert en ik vind dat ik dat moet vastleggen terwijl het gebeurt.
Als kind klom ik in bomen, op een crossmotor door rivieren, noem maar op. Ik had een grote liefde voor het buitenleven en dat waardeerde mijn moeder altijd. Het verwart me als andere mensen niet zien hoe mooi fotograferen is.
Het verwart me waarom andere mensen niet zien hoe mooi deze wereld is en dat wij de parasieten op deze planeet zijn die het allemaal voor iedereen verpesten. Het is echt jammer. Covid is een keerpunt geweest. De zaken zijn gepolariseerd. Besef je niet wat we hebben? Hoe mooi het is?
Esquire: Laten we het hebben over je nieuwe album, Jude.
Lennon: Het gaat over emotioneel en muzikaal in het reine komen met jezelf en het leven. Op de omslag staat een foto van mij toen ik ergens zeven of acht jaar oud was, toen ik echt Jude begon te worden. En ik ben nu op een plek waar ik me waarschijnlijk prettiger voel om te zijn wie ik ben, wat dat ook betekent.
Het grootste deel ervan kwam tot stand vanwege het isolement dat ik voelde en omdat ik mezelf tijdens covid meer dan ooit moest leren kennen. Toen ik alleen was. Ik was alles wat ik had. En dus kijk je naar jezelf in de spiegel en sta je oog in oog met elke demon die je ooit hebt gehad en je gaat óf een donkere plek vinden om je in te verstoppen, óf je gaat al deze wegen verkennen – wees eindelijk wie je wilt zijn. , stop met bang te zijn. Dat is opnieuw verbonden met ‘Hey Jude‘.
Het label zei: Heb je een titel? Ik zei ja. Ik vertelde het hen en ze reageerden allemaal hetzelfde: Oh, wauw. Oké. Dit is dus niet zomaar een opwelling.
Het is goed, want het gaat over het loslaten van alle moeilijke dingen en zeggen: weet je wat? Het is allemaal een leercurve geweest, maar de moeite waard. Hoe moeilijk het ook is geweest, het is het ploeteren, de pijn en het verdriet waard geweest. Je zou willen dat sommige dingen anders waren geweest, maar die dingen kun je niet veranderen. Het heeft dus geen enkele zin om in het verleden te leven. Neem gewoon wat je hebt, al het goede en de wijsheid die je hebt ervaren en geleerd en probeer gelukkig te zijn. Dat is alles wat ik nu doe. Ik weet dat het misschien een beetje egoïstisch is, maar ik wil graag zoveel mogelijk gelukkig zijn en ervoor zorgen dat mijn vrienden en de mensen van wie ik hou gelukkig zijn. Je moet alles respecteren en op zijn beurt zal men jou respecteren – de planeet zal jou respecteren. Het is dus één grote bal van liefde. Durf ik dat te zeggen?
Bron: Esquire
Vertaling: Albert Braam