Van de vier Beatles is Paul McCartney ongetwijfeld de meest veelzijdige. Akkoord, zijn sitarspel haalt het niet bij George Harrison, maar verder was hij eigenlijk de andere drie op alle muzikale fronten de baas. Dat was vooral voor Lennon niet altijd lekker te verteren, want hij was ten slotte de oprichter van de band en zeker in het begin de belangrijkste stem. Op het eerste soloalbum van McCartney bespeelt hij alle instrumenten. En goed ook.
Als componist heeft hij alle uithoeken verkend, van klassiek, jazz, music hall, de lieflijkste ballad, experimentele Stockhausen-muziek tot snoeiharde rock. En hij was – niet altijd tot genoegen van de andere drie – een meester in de kinderliedjes, zoals All together now, Yellow Submarine, Mary had a little lamb en Maxwell’s Silver Hammer. Alhoewel…, dat laatste nummer is wel een heel bizar kinderliedje, want in feite gaat het over een moordzuchtige psychopaat.
Dat kindergenre paste prima bij de familieman McCartney. In tegenstelling tot Lennon kon McCartney het uitstekend met kinderen vinden, en niet alleen zijn eigen. Ook voor de door Lennon verwaarloosde zoon Julian was hij een goede oom en schreef hij Hey Jude. Pas aan het eind van zijn leven, kon Lennon iets aardigs voor zijn tweede zoon Sean maken: het nummer Beautiful Boy en het boek Real Love. Lennon was liever de stoere bink en hij schrok bijna van het liedje Goodnight, het slotnummer van het White Album, dat hij in een vlaag van softness had geschreven. Van de weeromstuit moest Ringo het maar zingen, want Lennons macho-imago mocht niet worden geschaad.
Dat Paul McCartney zich overgeeft aan het maken van een kinderboek is dus niet echt een verrassing. In het door Kathryn Durst vrolijk springerige en kleurrijk geïllustreerde Hey Grandude gaan opa en zijn vier kleinkinderen op avontuur. Helemaal Beatle McCartney is Grandude niet, want als hij zijn gitaar pakt, dan blijkt hij rechtshandig te zijn. Wel laat hij een Appaloosa opdraven, het lievelingspaard van zijn eerste vrouw Linda, en laat hij zijn kleindochter Lucy in the sky vliegen. (OK, da’s een Lennon nummer). Ach, eigenlijk is het boek een kinderversie van Magical Mystery Tour.
Als de kleintjes zich in het weekendje bij opa stierlijk vervelen haalt de krasse knar ansichtkaarten van aantrekkelijke plekken op de aardbol tevoorschijn en tovert het hele gezelschap naar betere oorden. Als het aan het tropische strand, in het Wilde Westen of in de machtige Zwitserse bergen toch onplezierig wordt door bijtende krabben, toestormende bizons of een lawine, gebruikt opa zijn toverkracht om naar een veiliger plek te vliegen en ten slotte naar bed, waar de kids bekaf in slaap vallen. Grandude trouwens ook. Eind goed al goed, want het is natuurlijk wel de ras optimist en positivo McCartney.
Hey Grandude is heel smakelijk vertaald door Erik Bindervoet, die ook James Joyce of Shakespeare aankan en met zijn kompaan Robbert-Jan Henkes de 214 Beatlesnummers onder handen heeft genomen. Vooral hun vertaling van I’m the Walrus is een meesterwerk: ‘Zitten op een kroepoek – wachten tot het busje komt. Langgetrokken tenen, stomme dolle dinsdag. Man je bent een stuk verdriet, doe niet zo asociaal.’
Bindervoet komt met leuke geluidskreten als ‘zwiep, boing, spetter’ en maakt er opgewekte kinderen van. Een van de ukken noemde opa Paul Grandude. Hey Grandude doet natuurlijk denken aan Hey Jude, en dat werd door Bindervoet/Henkes vertaald met Hé Joop. Dan is Hé, Yopa een passende vondst. Een aantrekkelijk boek waarmee grootouders hun kleinkinderen al een beetje de goede Beatles-richting in kunnen duwen.
Patrick van den Hanenberg –
bron – http://patrickvandenhanenberg.nl/