Onlangs werd in een online persconferentie annex ‘luisterevenement’ de release van ‘John Lennon/Plastic Ono Band – The Ultimate Super Deluxe Edition’ gelanceerd. Naast het team van producers dat met Yoko samenwerkte om deze collectie te maken, was op de persconferentie de legendarische Klaus Voorman aanwezig. De bassist van de Plastic Ono Band bracht zijn eigenzinnigheid en zijn oprechte liefde voor John en Yoko mee naar de persconferentie.
Deze nieuwe boxset zit barstensvol muziek van Lennons ziel. Verspreid over zes cd’s en met meer dan 100 nummers – en meer dan elf uur muziek – is het een opmerkelijke en omvangrijke collectie en één die veel aandacht verdient.
Simon Hilton, de producer van deze compilatie, erkende lachend dat dit project vele jaren heeft geduurd, terwijl het oorspronkelijke album met dezelfde titel slechts in een paar maanden werd opgenomen, maar zoals sommigen zeiden, was dit ook geen normaal album. Dit was het eerste soloalbum van John Lennon na The Beatles. Dit is geschiedenis. Zoals op deze verzameling is te horen, probeerde Lennon zijn nummers op veel manieren uit, waarbij hij van elke poging weer opnamen maakte.
Dit album bevat dus veel niet eerder uitgebracht ruw materiaal. Het resultaat mag er zijn: de acht cd’s van de superdeluxe boxset ‘John Lennon/Plastic Ono Band – The Ultimate Collection’ bieden een meeslepende luisterervaring en een diepgaande verkenning van wat volgens John het beste werk was dat hij ooit maakte. Het album is tot stand gekomen met de goedkeuring van Yoko, die toezicht hield op de productie en de creatieve leiding en samenwerkte met hetzelfde audioteam dat in 2018 verantwoordelijk was voor de veelgeprezen ‘Imagine – The Ultimate Collection’: engineer Paul Hicks en mixers/engineers Rob Stevens en Sam Gannon.
Zij zijn jaren bezig geweest met het uitzoeken, compileren, mixen, opnieuw mixen en bewerken van de omvangrijke hoeveelheid opgenomen materiaal. Daarbij waren zij zich altijd bewust van de historische aard van hun werk. Veel materiaal was opgeslagen op spoelen met multi-tracktapes, die decennialang in kelders waren opgeslagen.
Ondanks de enorme overvloed aan materiaal zorgde Yoko ervoor dat de focus nooit verslapte. Zoals Paul Hicks uitlegde: “Yoko was er erg op gebrand dat we drie dingen voor ogen hielden: respect voor de originele opnamen, zorgen dat het geluid over het algemeen kraakhelder was en de helderheid van Johns zang vergroten. Het ging haar vooral om John en ze heeft gelijk. Zijn stem heeft de grootste emotionele impact op het album.”
“John en ik hielden van deze rauwe, fundamentele, waarheidsgetrouwe realiteit die we aan de wereld gaven”, schreef Yoko over de twee ‘Plastic Ono Band’-platen . “We beïnvloedden andere artiesten, gaven ze moed en kozen voor een bepaalde stijl van kwetsbaarheid en kracht die in die tijd niet in de samenleving werd geaccepteerd.”
Verrassing op de persconferentie was de aanwezigheid van Klaus Voormann, die bas speelde op het album. Hij vertelde over zijn herinneringen aan de sessies en over de liefde en eerbied die hij altijd voelde voor John en Yoko. Soms bestaat de indruk dat John maar summier aan zijn muzikanten uitlegde welke muzikale
benadering hij in gedachten had. “Nee hoor”, aldus Klaus, “Zodra John aan de piano zat of gitaar speelde hoefde hij niets uit te leggen. Je wist dan gewoon wat de bedoeling was.”
Over de sfeer in de studio tijdens het opnemen van de tracks zei hij: “Nou, we jamden veel, omdat John in de stemming wilde komen. Als we dan wel eens in een groove bleven hangen, zei hij: ‘Dat past misschien bij dit nummer of bij dat nummer.’ We hebben de meest belachelijke dingen uitgeprobeerd met nummers die niet pasten, gewoon om te testen op welke manier het lied het best klonk. In een volgende fase werd het dan bij de meeste nummers veel serieuzer. Hij dacht dan echt na over de sfeer van het nummer en hoe hij het nummer het beste op tape kon krijgen.”
Op hetzelfde moment dat dit epische album werd gemaakt, nam ook Yoko een album op. Dezelfde band zorgde voor de begeleiding, met John als haar muzikaal leider en gitarist.
“Het was dezelfde situatie”, zei Klaus over het album van Yoko. “Ze gaf geen enkele richting, zoals ‘speel langzaam’ of ‘sneller’, of ‘doe het in deze toonsoort’, of zoiets. We begonnen gewoon met jammen en dan begon Yoko te zingen. Het was geweldig. Mensen zouden er echt naar moeten luisteren. Er zijn zoveel mensen die Yoko niet leuk vinden, maar dit is echt fantastisch.”
Gevraagd hoe het voelde om zulke rauwe, emotionele liedjes met John op te nemen, zei Voormann: “Die hadden een enorme impact. ze waren gewoon zo sterk. Ik was zo blij, want dit was de eerste keer dat ik John echt heel blij zag. In The Beatles was hij altijd gefrustreerd. Nu was hij blij met zijn Yoko en stond hij te popelen om die nummers goed op tape te krijgen. Hij huilde, hij lachte, hij knuffelde met Yoko en hij was aardig voor ons. Het was een fantastisch gevoel. Die liedjes waren zo ongelooflijk goed. Het was gewoon fantastisch om in een groep te zitten waarin het eigenlijk zo simpel toeging. Dat geldt ook voor wat Ringo speelde, het was magisch. Als ik dan een lick speelde en ik keek naar hem, dan glimlachte hij omdat hij het leuk vond en dat voelde heel goed.”
(Bron: americansongwriter.com)
(Vert: Aad Kuling)