De eerste L.P. die ik ooit kocht was Beatles Greatest, ik denk vanwege de prachtige foto (die natuurlijk gemaakt was voor de hoes van Beatles For Sale). Op de achterkant van ´greatest´ stonden langs de onderrand vier albums die je ook nog van The Beatles zou kunnen kopen, telkens eerst de tracklist en daaronder een foto van de hoes: Revolver, Rubber Soul, For Sale en Pepper. Drie albums met ‘herkenbare’ Beatles en één album met op de hoes een drukte van belang en vier mannen centraal in die drukte; ongetwijfeld The Beatles, maar zo onherkenbaar… In een tijd dat informatie over je favoriete band schaars was (tweede helft jaren ‘70), riep de achterkant vooral vragen op. Hoe zou Kite klinken, waar ging Good Morning, Good Morning over en waar sloeg de titel op? Over welke band ging dit?
Antwoorden vond je alleen (en dan nog maar gedeeltelijk) door het album te kopen, maar de plaatselijke platenzaak had maar een beperkt aantal Beatlesalbums staan, dus moest ik achttien kilometer met de fiets naar Eibergen, waar Somsen wel een exemplaar had staan. Als ik de L.P. bij de winkel in mijn dorp zou bestellen moest ik namelijk minstens veertien dagen wachten en dat was geen optie, dus:fietsen maar!
Pepper: voor mij voor altijd verbonden met mysterie, fietsen, helaas tegenwind op de terugweg, in Eibergen erachter komen dat je een tas vergeten bent en dus een L.P. die constant tegen je stuur waait, wat weer voor stress zorgt omdat de L.P. zou kunnen beschadigen, eerste keer naald laten zakken en verschillende keren opstaan (naald terugzetten) om iets nog een keer te horen, de hoes bestuderen, je afvragen wat de zin is van de cut-outs enz.
Dan de muziek. Wat te noemen in de veelheid van geniale dingen op dit album? A Day In The Life met Lennons heerlijk luie stem en Starrs vooral tijdens de eerste twee verzen magistrale drumwerk? Nauwelijks standaard slagwerk, maar fill na fill met een heerlijk stoffige klank, of McCartneys basspel? Pepper loopt over van de memorabele baslijnen, of misschien toch de krakende gitaarsound van het titelnummer, gecombineerd met een vocale prestatie van de buitencategorie van Paul? Mmm, Getting Better is met z’n weefsel van diverse toets- en snaarinstrumenten ook geen gek nummer…
Grappig genoeg is één van de songs waar ik het meeste bewondering voor heb, niet één van mijn absolute lievelingsnummers: Lucy In The Sky. Muzikaal gezien is het een staalkaart van fantastische bouwstenen en keuzes. Het eerste deel (Picture yourself) staat in een soort van A-mixolydisch. Om het niet te technisch te maken: mixolydisch lijkt heel erg op majeur, maar heeft één afwijkende toon: de zevende toon is lager dan bij majeur; de gis van A-majeur is hier een G waardoor de drang naar een rustpunt (hier de A) minder sterk is dan in majeur. Dat verklaart het meanderende gevoel van het begeleidende motief. Dit, op een Lowrey-orgel gespeelde motief, heeft in zichzelf een verborgen tweede stem: op de hoofdnoten zakt de melodie in een soort baslijn die door Paul wordt gedubbeld op z’n Hofner.
Net voor ‘cellophane flowers’ verschuift het rustpunt van de muziek van A naar Bes- majeur (een modulatie). Nu dus wel duidelijk majeur (vrolijk). Voor mij een hoogtepunt: het moment waarop een tweede modulatie volgt op the ‘girl with the SUN in her eyes’, nu naar G-majeur. Omdat de Bes van de eerste toonsoort nu een B wordt in de nieuwe toonsoort, lijkt het net of het nog vrolijker/zonniger wordt en dat precies op het woord sun! Bijna een overtreffende trap van majeur. Theoretisch onzin, maar klinkend een realiteit. Zelfs als deze muzikale uitleg abracadabra voor je is: dit moment is in al z’n schoonheid niet te missen: wat een vondst.
bouwstenen van zelfs de meest simpele muziek in de te verwachten volgorde
Na alle mooie muzikale dingen van het voorafgaande houdt het refrein het simpel: gewoon de drie basisakkoorden, bouwstenen van zelfs de meest simpele muziek in de te verwachten volgorde: G (I) C(IV) D(V). Lennon lijkt de luisteraar bewust rust te gunnen na de veelheid aan muzikale informatie van het voorafgaande.
Om nog even op mijn fietstocht voor dit album terug te komen: het is fijn dat via Spotify, Apple Music etc. alles binnen luisterbereik komt, maar toch had ik de simpele herinneringen aan de hoes van Beatles Greatest met al z’n toen niet makkelijk te beantwoorden vragen en de ‘avonturen’ om een exemplaar van Pepper te bemachtigen voor geen goud willen missen. Herinneringen met een gouden randje: geen antwoorden. Alleen maar vragen en dus oneindig veel zelf in te kleuren magische mogelijkheden.
‘Picture yourself’… in wat je maar wilt; mooier kan niet.
– Ton Steintjes –