Het wordt me wel eens verweten. Dat ik een blinde fan zou zijn. En ik kan het ze niet kwalijk nemen. Een nummer als ‘PS Love me do’ zal ik met alles wat ik in me heb blijven verdedigen en ik krijg kippenvel bij tracks als ‘Motor Of Love.’ Ik geef het grif toe; ik ben een behoorlijk McCartney adept.
Er zijn weinig zaken van Macca waar ik me aan stoor. Of ik neem het voor lief. Zoals zijn repeterende verhalen tijdens tournee’s en zijn drang om steeds te willen acteren in videoclips of films. Het zijn schoonheidsfoutjes die ik hem, wellicht iets te gemakkelijk, kan vergeven. Ik merkte weer hoe passioneel ik ben over de man en zijn muziek na het zien van het tv programma ‘Door andere ogen.’ Daarin werd onder andere Jan Cees Ter Brugge geïnterviewd. Een man die The Beatles als geen ander kan ontleden. Check de podcast serie ‘Fab4cast’ maar eens. Hij dropte een opmerking waardoor het programma opeens een andere wending kreeg en waar de voice-over mee aan de haal ging. Paul McCartney zou niet goed met de dood kunnen omgaan. En opeens merkte ik weer dat ik gewoon kwaad werd! Op niemand persoonlijk, maar op het feit dat er wéér een documentaire is uitgezonden waarin zoiets kwalijks wordt beweerd. En wat de mensen die het hebben gezien uiteindelijk het meest gaan onthouden.
Misschien komt het omdat de muziek van McCartney mij door een traumatische ervaring heeft geholpen, met juist de wat donkere liedjes van hem. Misschien ben ik inderdaad die blinde fan, maar in mijn optiek heeft Paul juist prachtige dingen gedaan rondom het thema ‘dood’.
Het interview rondom de dood van Lennon is voor veel mensen nog altijd de leidraad om te beweren dat Paul nogal lomp is wanneer het gaat om afscheid nemen. ‘It’s a drag’, waren zijn woorden. Maar stel je eens voor. Je beste maatje is doodgeschoten. De man waarmee je de wereld op z’n kop hebt gezet, is door kogels doorzeefd. Wat is dan een sociaal wenselijk antwoord op de vraag van de hongerige reporters buiten op de stoep van de studio? Reporters die al je hele leven alles van je willen weten. In dit meest intieme moment moet McCartney met een passend antwoord komen terwijl de irritatie en vooral boosheid in zijn ogen is te zien. Misschien heeft verdriet die middag en avond plaatsgemaakt voor woede, wie zal het zeggen? Hij heeft ook wel eens gezegd dat hij het moeilijk vindt om publiekelijk emotioneel te zijn. En dat is zijn goed recht.
Het klopt dat Paul niet op de uitvaart was van zijn vader. Maar wie zijn wij om daar over te oordelen? Hij stond aan de vooravond van een grote tournee toen zijn pa stierf. Concerten afblazen heeft nu eenmaal veel financiële consequenties maar waarschijnlijker is het dat Paul weer die pers niet om zich heen wilde hebben. Precies de reden ook waarom The Beatles niet bij de uitvaart waren van Epstein. Ze zouden dan alweer in het middelpunt staan.
Ook bestaat het beeld van Paul die altijd maar vrolijk door het leven gaat en iedere andere emotie schuwt. Het klopt dat hij, in tegenstelling tot Lennon, niet zwelgt in zelfmedelijden. Hij schrijft meestal verhalend en zelden echt over zichzelf. Althans, dat denken we want zeker weten doe je dat niet. En natuurlijk is het mister ’thumbs up’ die altijd lacht naar de camera, maar een clip als No Other Baby ‘ waarin hij eenzaam op een bootje vaart grijpt me iedere keer weer naar de keel. Zeker als je weet dat dit vlak na Linda’s dood is opgenomen. Of wat te denken van tracks als ‘Little willow’ of ‘Too much rain.’ En dan het openingsnummer van Egypt Station ‘I don’t know’ waarin hij met zoveel breekbaarheid zingt over het thema twijfel. En in ‘At the end of the end’ bezingt hij zijn eigen sterfelijkheid. Het is alsof zijn stem ook anders klinkt wanneer hij over deze thema’s zingt. Die afwisseling van ultieme vrolijkheid naar de donkere kant van het leven, dát is wat het werk van Paul zo compleet en goed maakt. Wanneer daar aan getwijfeld wordt in de media kan ik daar heel fel op reageren. Helaas heb ik zoals Paul niet te gave om even tot tien te tellen ;)
Paul en de dood. Anne Hurenkamp heeft er al een huzarenstukje over geschreven. Ik heb mij voorgenomen de komende dagen eens te gaan verdiepen in ’the dark side of McCartney’. Wordt vervolgd dus!
– Tim op het Broek –