‘McCartney werd tientallen jaren afgedaan als sentimenteel. Een suffe populist die The Beatles uit elkaar haalde. Maar hij heeft zijn reputatie langzaamaan ten goede veranderd. ‘Mensen dachten dat ik te gevoelig was’: Hoe Paul McCartney van de minst coole Beatle een muzikaal icoon werd.
Paul McCartney staat al lang bekend als de goedkope populist. Meneer Duim omhoog. De man die The Beatles uit elkaar heeft gehaald.
McCartney werd gezien als de vegetarische Beatle met tanktop en matje van “Mull of Kintyre“, “Wonderful Christmastime” en “No More Lonely Nights” en was vaak het mikpunt van spot.
Maar langzaam maar zeker is daar de afgelopen decennia verandering in gekomen. Waar ooit critici en zogenaamde musici zouden rillen bij de vermelding van Wings (“De band die De Beatles hadden kunnen zijn”, zei Alan Partridge eens) en McCartneys solowerk, is er nu een herwaardering van niet alleen de muziek en de man, maar ook van de artiest.
‘Macca‘ is geëvolueerd van de gênante oom die op feestjes de gitaar tevoorschijn haalt tot de koning van de Londense tegencultuur uit de jaren 60. De man die de experimentele geest van Swinging London oppakte en ermee aan de slag ging. Het heeft bijna een halve eeuw geduurd, maar eindelijk lijkt de publieke opinie te zijn veranderd en heeft McCartney in de positie gebracht waar hij terecht thuishoort n.l. een nationale schat en één van de grootste songwriters in de muziekgeschiedenis.
“Al tientallen jaren is Paul neergezet als de ‘zachte’, de ‘sentimentele‘. Degene die de band uit elkaar heeft gehaald”, zegt Shaun Keaveny, voormalig 6 Music DJ. “Maar ik denk dat er een langzame, voorzichtige ommekeer is geweest in de kritische houding.”
Het verhaal waarin John de coole Beatle was, dook op. “John was de leider. De legende. Dat hadden we al gehoord sinds zijn tragische dood’, vertelt Chris Shaw, presentator van de miljoenen keer gestreamde Beatles-podcast I Am the EggPod. “Hoe kan een legende de tweede viool spelen voor de componist van ‘We All Stand Together‘?”
Beter bekend als “The Frog Chorus”, is “We All Stand Together” regelmatig het eerste wapen dat tegen hem wordt gebruikt. Sinds de release als onderdeel van Rupert the Bear in 1984, nadat McCartney de rechten op het personage had gekocht, heeft dit nummer de afkeer van McCartneys aanleg voor het kinderlijke, nostalgische en gezellige opgewekt. “Meer van Paul’s Granny Music Shit”, zoals John Lennon ooit zei over “Ob-La-Di, Ob-La-Da” van The White Album.
Na de Beatles werd Lennon een uitgesproken protestzanger, die in het openbaar zijn demonen bestreed en zijn hart op de tong droeg. Doordat hij door de FBI in de gaten gehouden werd, naar New York verhuisde en zijn MBE teruggaf, werd zijn geloofwaardigheid alleen maar groter. George Harrison scoorde het eerste solo-nummer na de Beatles met All Things Must Pass, organiseerde één van de eerste liefdadigheidsconcerten in de vorm van Concert for Bangladesh en startte HandMade Films, dat onder meer ‘The Life of Brian’, ‘Time Bandits’ en ‘ Withnail en ik’ financierde. Ringo bleef gewoon Ringo.
En dan had je Paul, met een giftige reactie op het uiteenvallen van de Beatles. Hij zocht zijn heil in het huwelijksgeluk op zijn boerderij. En toen kwam zijn onbedoeld nietszeggende eerste reactie op de moord op zijn songschrijvende partner (Paul noemde het “erg vervelend“) en een relatief creatieve pauze in de jaren tachtig.
Na de moord op Lennon, die hem in een soort martelaar veranderde, maakte ook McCartney de fout om oud te worden. Hij was een muzikale paria, iets wat hij erkende en waarover hij schreef in “Silly Love Songs” in 1976. Het was een reactie op zijn critici, waaronder Lennon. Zoals hij in 2001 tegen Billboard zei: “Het nummer was in zekere zin bedoeld om een antwoord te geven aan de mensen die me er gewoon van beschuldigen te sentimenteel te zijn. De beloning is nu, dat veel van de mensen die ik ontmoet, die op de leeftijd zijn waarop ze net een paar kinderen hebben gekregen en zich gaan settelen, tegen me zeggen: ‘Ik dacht dat je jarenlang echt te sentimenteel was, maar Ik begrijp het nu!'”
Dit citaat kan een teken zijn geweest dat McCartney langzaamaan in het reine kwam met zijn altijd aanwezige verleden. Alleen al in de afgelopen twee jaar is McCartney erin geslaagd een stukje muziekgeschiedenis te herschrijven.
Hij werd daarbij geholpen door:
- zijn lockdown-album McCartney III;
- Get Back van Disney+;
- Het Lyrics-boek (als autobiografie)
- 3,2,1, een miniserie waarin hij songwriting en invloeden besprak met producer Rick Rubin en nu The 7” Singles Box.
McCartney III verwees terug naar twee van zijn artistiek meest vernieuwende albums:
McCartney en McCartney II
Bij The Lyrics hoorde een tentoonstelling in de British Library van zijn handgeschreven teksten.
Ten slotte toonde Get Back niet alleen uitstekende gezichtsbeharing en mode-keuzes van een 27-jarige McCartney, maar liet hem ook zien als de bedachtzame, gedreven, speelse Beatle, die zich al bewust was van het stempel dat ze op de geschiedenis hadden gedrukt. McCartney herinnerde zich
‘Let It Be’ als een ellendige tijd. Nu was er concreet bewijs van het tegendeel.
“Ik denk dat Paul met respect en voorzichtigheid door de jaren heen zijn kant meer naar voren heeft gebracht”, zegt Keaveny. “Toen kwam natuurlijk Get Back, dat de schijnwerpers richtte op wat er werkelijk dynamisch gaande was in de band. Op dat moment was Paul echt de motor. Hij was creatief in vuur en vlam en maakte de meeste dingen mogelijk.”
Door een zeer rock-‘n-roll-combinatie van arrogantie, creatieve visie en liefde voor het werken met zijn beste vrienden, hield McCartney de Fabs bij elkaar en duwde hij ze door de moeilijke laatste paar dagen van de Let It Be- en Abbey Road-sessies. Paul’s opdringerigheid, die zo lang als negatief werd ervaren, werd het enige dat de meest succesvolle band aller tijden door de tweede helft van de jaren zestig hielp. Ze hadden heel goed uit elkaar kunnen gaan na Revolver als McCartney niet met het concept van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band was gekomen.
“Als Paul niet in de band had gezeten, hadden we waarschijnlijk twee albums gemaakt omdat we luie klootzakken waren”, vertelde Ringo Starr onlangs aan het Amerikaanse radiostation KMRS. De gedrevenheid van McCartney werd ooit gezien als erg ‘niet rock’n’roll’ Nu weten we dat het een rijke ader van creativiteit was, die hij voortdurend kon aanboren.
Daarna begonnen andere feiten duidelijk te worden: McCartney was de enige Beatle die in het Londen van eind jaren ’60 bleef en zich echt onderdompelde in de tegencultuur, terwijl de anderen naar statige huizen in de forensengordel verhuisden. Als soloartiest ging hij terug naar nul en pionierde hij met het lo-fi, zelf opgenomen album ‘McCartney’. En als rondreizende muzikant, die in uitverkochte stadions had kunnen spelen. Maar hij koos ervoor om met zijn nieuwe band op universiteiten te spelen.
Het publiek kreeg meer toegang tot het Beatles-verhaal, met opnieuw gemixte albums en boxsets, wat leidde tot zijn eerste optreden als hoofdact op Glastonbury in 2004, dat alom lovende kritieken kreeg. Hij speelde solohits en Beatles-klassiekers. ” Jet’ stond tegenover ‘Helter Skelter’, ‘Maybe I’m amazed‘ naast ‘Hey Jude‘. En het verhaal begon verder in zijn voordeel te verschuiven. Met zijn tweede Glastonbury optreden deze zomer met Wings hits en Beatles hits slaagde de recent tachtigjarige erin om twee productieve jaren van versteviging van zijn legende af te sluiten.
Zijn release van de singles–box is de laatste grote bekentenis, niet alleen van hoe hij zijn solocatalogus omarmt, maar ook hoe het luisterend publiek het heeft omarmd. Van “Live and Let Die” tot “Temporary Secretary“, “Beautiful Night“, “Jenny Wren”, tot en met “Women and Wives“, kan zijn innovatie en zijn cool, niet langer worden ontkend. “En het spijt me, maar ik zet ‘Mull of Kintyre‘ erbij omdat je me niet kunt tegenhouden,” komt Keaveny tussenbeide.
Het betekent ook dat wij allen nu eindelijk kunnen toegeven dat “We All Stand Together” een fantastisch nummer is. Allemaal samen nu…
Paul McCartney: De 7” Singles Box is nu uit
Bron: i-news
Vertaler: Albert Braam