Als ik I Won’t Back Down (1989) kijk op Youtube, let ik niet zo op Tom Petty. Voor mij gebeurt het op de achtergrond. Dan zoomt de camera in op George Harrisson en Jeff Lynn, soms een shot van Ringo Starr. De beide gitaristen speelden – voortbordurend op hun succesvolle samenwerking in The Travelling Wilburys – mee op de opname van de song; Ringo acteert slechts als drummer in de video.
Toen George W. Bush het lied gebruikte in zijn verkiezingscampagne, blokkeerde Petty dat onmiddellijk. In de volgende decennia omarmden ook andere Amerikaanse Republikeinse en Democratische politici I Won’t Back Down in hún campagnes en Tom hield zich gedeisd. Toen echter Donald Trump afgelopen zomer hetzelfde deed, kwamen Toms erfgenamen direct in het geweer.
Tom liet niets van zich horen toen Belg Milow bij WK-voetbalstudio 2014 Studio Brasil eerst een ode bracht aan het Nederlands Elftal en later aan Arjen Robben met I Won’t Back Down. Wij Nederlanders kenden hem al sinds zijn nr. 1-hit met de 50 Cent cover Ayo Technology, al zal dat goeddeels aan het toenmalig voetbalminnend publiek zijn voorbijgegaan. In 2020 was hij één van de deelnemers aan de nationale huilbui… euhm… het tv-programma De Beste Zangers en, eerlijk is eerlijk, zélfs ik hield het soms met moeite droog bij zijn vertolkingen van andermans liedjes.
In de herfst van 2020 kwam zijn single First Day Of My Life uit, waarop te horen is:
These are crazy days
When every drop of rain becomes a perfect storm
These are crazy days
The world’s on fire and John Lennon’s gone
Het liedje is de pakkende titelsong voor een nieuwe versie van de Duitse kinderfilmklassieker Lauras Stern. Ik was aan het parkeren toen het op de autoradio was en bleef zitten om te horen wie het zong. Het melodietje bleef in mijn hoofd hangen, ondanks Milows wat melancholieke onzekerheid en diens nostalgisch verlangen naar een rots in de branding. Zélfs Milow – geboren 1981 – mist John Lennon als baken in deze roerige tijden; die langharige spuitgast in onze brandende wereld. Het ontbreekt ons aan een vredesapostel. De wereld zou ná 8 december 1980 nooit meer worden wat die had kunnen zijn.
In de bijbehorende videoclip – met een preview uit die Duitse film – zien we Milow met bril, lang haar en ukelele als Lennon acteren. In 2011 tokkelt Priscilla Ahn ook op zo’n ukelele als zij met Milow in Duitsland Two Of Us speelt; je kunt een speld horen vallen in de zaal bij deze minimalistische Beatlescover en deze Amerikaans-Koreaanse singer/songwriter Ahn geeft op haar beurt op Natural Colors (2012) – een album met vreemd genoeg vooral Japanse covers – haar visie op Norwegian Wood. Een piano en een akoestische gitaar vervangen de legendarische sitar.
Toch vreemd, ‘t klinkt té naakt; die sitar hoort zó bij dit nummer dat je ‘m onwillekeurig tóch mist als ‘ie er niet is. Goed dat je dus je rug recht hield, George en ook later – tegen de stroom in – Indiase invloeden bleef invlechten bij The Beatles. Als er íemand recht had om zich Tom Petty’s lijflied toe te eigenen, was jij dat wel.
– Peter van der Linde –
Belangrijkste bronnen: