Misery

BFNLBFNL Columns, My Head Is Filled With Things To Say

Liefdesthema’s waren een onuitputtelijke bron voor Lennon en McCartney in hun songwriterschap. Zeker in de begindagen van de Fab Four. Hun wereld om over te schrijven werd gaandeweg wel wat groter, maar aanvankelijk ging het over de liefde met al dan niet vluchtige vriendinnetjes. Het paste natuurlijk wel bij hun leeftijd, want in de tijd dat het album Please Please Me werd opgenomen waren ze zo rond de 20 jaar. Broekies nog, maar wel met aan iedere teen een hele groep vrouwelijk schoon beschikbaar. Niet zo gek natuurlijk dat het er zo vaak over ging.

In Misery (een co-productie van Lennon en McCartney) beschrijven ze de ellende van een relatie die is stukgelopen. Een relatie die de hoofdpersoon graag gerepareerd ziet. Want ‘heel de wereld kan zien dat hij in ellende achter blijft’ als ze niet terugkomt. En ze zal er zelf ook nog wel achter komen dat ze hem zal missen, want ze hebben zoveel leuke dingetjes samen gedaan… (I’ll remember all the little things we’ve done, she’ll remember and she’ll miss her only one, lonely one…). Die zelfingenomenheid toch..! En wat een egoïsme eigenlijk, alleen maar uitgaan van je eigen sores en jezelf geen moment verplaatsen in wat de ander eigenlijk wel niet van jou en de relatie vindt…

Na zoveel verhalen en boeken over Lennon en McCartney is inmiddels wel duidelijk dat zij het niet zo nauw namen met de huwelijkse trouw, zeker niet in die jaren. Zou dat ook maar één moment in hun gedachte zijn opgekomen terwijl ze de tekst van Misery bedachten? En dan ook nog eens stellen dat de hele wereld hem slecht behandelt… (The world is treating me bad…)? Het moet niet gekker worden!! Door wie is ze eigenlijk gaan lopen, door toedoen van het universum, of door Lennon en/of McCartney uit Liverpool zelf? Kom op zeg!!!

Rustig aan maar, het is maar een liedje van een band die voor het eerst een LP aan het opnemen is. En daar waren liedjes voor nodig waar dit er één van was. En gelukkig heeft Paul McCartney het later gerelativeerd door het een ‘ironisch portret van puberaal zelfmedelijden’ te noemen. Ze hebben het liedje alleen bij de BBC nog gespeeld en niet voor een live publiek, is mij niet bekend tenminste, dus zo belangrijk hebben ze het niet gemaakt allemaal. Maar de tekst en het idee erachter is vereeuwigd en zette me onlangs wel tot nadenken.

Recentelijk sprak ik de broer van een vriend van me. Hij is getrouwd, heeft een goede baan en heeft drie kinderen in jonge leeftijd. Vlak voor de kerstdagen kregen ze het nieuws dat zijn vrouw ongeneeslijk ziek is. ‘Van het ene op het andere moment zijn we vanuit een zorgeloos leven in een heel onzeker bestaan terecht gekomen’, zei hij mij. Het is een uitspraak en een situatie die me erg bezighoudt. Ik kan me sterk identificeren hiermee. Ik ben ook gelukkig getrouwd, heb ook een goede baan en heb twee jonge kinderen. Met zulk afgrijselijk nieuws staat alles om je heen in een heel ander perspectief ineens. Ik moet er niet aan denken (afkloppen…) dat ons zoiets zou overkomen.

Lennon/McCartney beschrijven op een puberale manier hun gevoel als een meisje bij ze wegloopt Ze durven het ‘ellende’ te noemen en verwijten hun leefwereld dat ze slecht worden behandeld. In het licht van alles wat er in het werkelijk leven wel niet kan gebeuren is dat natuurlijk een op z’n minst ongelukkige, maar beter nog onsmakelijke typering van de situatie. Maar ze waren twintigers bij wie de hormonen zich met Max Verstappen snelheden door hun lijf gierden. En dat in combinatie met de roem en het succes dat zich in rap tempo begon af te tekenen, was vragen om ongenuanceerde puberale uitspraken.

Helaas voor de heren heeft ook bij hen de levenswijsheid uiteindelijk ongevraagd aangeklopt en huisgehouden, zoals we daar allemaal vroeg of laat mee te maken krijgen. En waar ben je dan beter mee af? Geef mij dan toch dat puberale zelfmedelijden maar…

-Luc van Gaans-