Ze heeft haar carrière nooit ondergeschikt gemaakt aan die van Paul, waardoor Jane Asher veel tijd doorbracht in Bristol (aan het toneel), terwijl Paul in Londen zat. Uit frustratie schreef hij voor ‘Rubber’ Soul’: ‘You Won’t See Me’. Voor tweede echtgenote Heather Mills schreef hij ‘Your Loving Flame’ na alle ellende van dat huwelijk en de daaropvolgende scheiding, misschien geen nummer waar McCartney graag aan herinnerd wordt. Het is sowieso opvallend dat het album van dat nummer (Driving Rain) door Paul totaal genegeerd werd bij het samenstellen van ‘Pure McCartney’. Hoewel het op het moment van schrijven ongetwijfeld een oprechte liefdesbetuiging aan Heather geweest zal zijn, zullen de herinneringen Pauls kijk op dat album kleuren. Driving Rain werd door de critici zeer goed ontvangen, (metacritic: 75/100), maar de verkoopcijfers vielen erg tegen.Persoonlijk vind ik het één van McCartneys betere albums, omdat hij er dingen op doet die je elders nergens vindt (Spinning On An Axes, She’s Given Up Talking) en bovendien het totaalplaatje erg afwisselend is. Ook vind ik de verschillende gitaarsounds in combinatie met de nogal aanwezige Hammond geweldig.
Liefdesliedjes (klinkt love songs niet veel beter?) schreef hij ook voor Linda Eastman (later McCartney) en huidige echtgenote Nancy Shevell (My Valentine). Voor Linda schreef hij het van Red Rose Speedway afkomstige ‘My Love’ met de prachtige septiemakkoordenovervloed en een geweldige gitaarsolo. My Valentine verscheen op ‘Kisses On The Bottom’, het album met klassiekers uit de tijd van Pauls vader. Tussen de gecoverde nummers als ‘Always’, ‘I’m Gonna Sit Right Down And Write Myself A Letter’ (waaruit de albumtitel afkomstig is) staan twee (vinyl) resp drie (cd) McCartneycomposities. De derde aan de cd toegevoegde verscheen eerder op’ Back To The Egg’, het laatste Wings-album: ‘Baby’s Request’. McCartney is een veelzijdig componist; hij schrijft net zo makkelijk nummers in een Tin Pan Alley-idioom, als (Hard) Rock nummers zoals ‘Helter Skelter’.
Op Pepper geeft hij een eerste proeve van bekwaamheid in een archaïsche stijl met het dan ongeveer tien jaar oude nummer ‘When I’m 64’. Geschreven dus door een tiener. Zijn beheersing, zo vroeg al, van die stijl verdient respect, zelfs als je het nummer helemaal niets vindt. Van een veel hoger niveau in die stijl zijn ‘Your Mother Should Know’ en ‘Honey Pie’. In het laatste nummer gebruikt hij HET stijlkenmerk van die tijd (jaren 30/40 vorige eeuw); de tussendominantketting, alleen weer typisch McCartney; met een extraatje op “Crazy” een verlaagde VIe trap voordat de zesde trap gewoon komt als instap voor de TD-ketting: G-Es7 (Crazy)- E7-A7_D7-G, waarna Es7 nog een keer volgt, maar nu naar D7 gaat voor een nieuwe ronde (D7 is de dominant van G).
Op Kisses On The Bottom vallen de McCartneynummers absoluut niet uit de toon; het is in de goede zin van het woord meer van hetzelfde. Dat wil zeggen: ongelooflijk stijlgetrouw. Het nummer ‘My Valentine’ van ‘Kisses’ schreef McCartney zoals gezegd voor Nancy. Wat mij betreft één van de late McCartneyjuweeltjes. Het staat in C-mineur en na een inleiding waarbij Cm en Dm7 (altijd mooi zo’n mineur septiemakkoord) elkaar afwisselen over een C orgelpunt, zet de zang in op een G om via een wisselnootje Fis omhoog te slingeren naar een C. Op de hoofdnoten daalt de melodie in een lijn: C-Bes-A-As-G-Fis-F-Es, om daarna de sprong naar de C een octaaf lager dan waar begonnen is te wagen. Deze fraaie lijn wordt van prachtige harmonieën voorzien (telkens tussen haakjes):
What if it
Rained (cm)
We didn’t
Care (Es)
She said that
Someday (F)
soon the
Sun….. (Fm) was gonna
shine (cm/Es in bas)
And she was
right (D7)
this love of
mine (G7sus4)
om tenslotte via een G13 akkoord op my Valentine terug te keren bij Cm.
De ‘vreemde eend’ in de bijt.
De verbinding D7–G7sus4 is erg mooi, met name doordat de Fis (terts van D7) en F (septiem van G7) een plek vinden bijna naast elkaar in de zanglijn die daarbij ook nog even de hogere C raakt. Het F-mineurakkoord klinkt voor mij altijd een beetje Moll-Dur achtig, hoewel in C klein juist F groot wat meer de ‘vreemde eend’ in de bijt is.
Na een herhaling voor vers twee volgen twee maten tussenspel met weer een afwisseling Cm/ Dm7 over het C orgelpunt, waarna nu C-majeur bereikt wordt. Het ‘And I love her’-deel zweeft prachtig over een aaneenschakeling van majeur7-, mineur7- en none-akkoorden. Een Dm7 over G (of eigenlijk natuurlijk een G11 met weglating van o.a. de terts) voert terug naar het C-mineur voor vers drie. De solo klinkt dan weer over het C-majeurdeel, waarna afgesloten wordt met een herhaling van vers één en een herhaling van het intro-idee in het naspel, uitmondend in een C5(add9). Zou het toeval zijn dat de met afstand mooiere liedjes geschreven zijn voor de vrouwen waarmee McCartney het meest gelukkig was/is?
– Ton Steintjes –