Het Heerlijk Avondje is gekomen, de nieuwste en laatste Beatles single is uit! Ik heb er 3 keer naar geluisterd, en daarna dit review opgesteld. Eerste indruk dus, maar die is vaak het beste! 
In vergelijking met de demo (die al jaren circuleert), klinkt het nu meer upbeat, en gelukkig minder depressief. De demo was niet echt een vrolijk deuntje: Now and Then gebruikt erg veel mineur akkoorden, die een melancholieke stemming oproepen. In het Beatles repertoire is het gebruik van zoveel mineur akkoorden (eolische mode voor de liefhebbers) zeer zeldzaam. Alleen Eleanor Rigby schiet me te binnen, maar ook als ik er eentje mis, blijft het uitzonderlijk tussen de Beatles liedjes.
De tekst van Now and Then is niet uitzonderlijk; het is weer een ‘laat me niet alleen’ tekst geworden, waar Lennon er (te?) veel van heeft geschreven. Je hoeft geen psycholoog te zijn om te begrijpen dat Lennon bang was om verlaten te worden, omdat hij in zijn leven al zijn ‘loved ones’ kwijt was geraakt: vader Freddie (op de grote vaart), zijn hondje (door Mimi naar het asiel gebracht, zijn oom George (hartaanval), zijn moeder Julia (auto ongeluk).
Daardoor is de tekst niet erg origineel, en valt snel in herhaling. Ik heb toch het idee dat Lennon nog wat aan de tekst gesleuteld zou hebben alvorens dit nummer uit te brengen.
De overige Beatles hebben niets toegevoegd, integendeel: De ‘middle eight’ die begint met “I don’t want to lose you” is geheel achterwege gelaten! Nogal gedurfde ingreep van McCartney en Ringo, maar ik vind het wel een goede keuze. Zonder die middle eight wordt het liedje minder negatief. Wat McCartney c.s. ook gedaan heeft is het gehele nummer iets sneller gemaakt, waardoor het ook vrolijker klinkt. Kudos, ze moeten dat met hulp van Peter Jackson gedaan hebben, want de toonhoogte is niet veranderd terwijl het tempo hoger ligt. Dat kan alleen met elektronische middelen, niet door de tape op andere snelheid af te spelen.
In plaats van die middle eight krijgen we nu een solo op slide gitaar, en een strijkorkest. Op zich een goed idee, maar de kwaliteit van de slide gitaar blijft toch wel heel ver achter bij wat George Harrison speelde. Ik vraag me af of ze niet beter een ervaren slide gitarist hadden kunnen uitnodigen, in plaats van het gemodder van McCartney?
Wel leuk is dat het orkest speelt in de stijl van George Martin, met veel staccato violen en cello’s.
Verder kun je double tracking horen op de stem van Lennon, ik vermoed door McCartney. Had van mij niet gehoeven, Lennons stem is alleen al krachtig genoeg. Volgens de media zou het gitaarspel van Harrison gebruikt zijn, maar die hoor ik echt niet.
Wel is op het hele liedje een truckload compressie toegepast. Ik houd daar niet van, en de ‘oude Beatles’ gebruikten ook slechts compressie met mate. Maar in deze moderne tijd is compressie haast verplicht om een hit te kunnen scoren bij de jongere generaties, en Giles Martin heeft dat goed begrepen.
In de overall productie is volgens mij te horen dat nu alleen het couplet wordt gebruikt dat in de demo het derde couplet was; dat was een herhaling van het eerste couplet, maar beter gezongen. Uiteindelijk gebruiken de Beatles dus slechts 2 coupletten en het ‘Now and Then’ chorus uit de demo.
Maar door die een paar keer te herhalen komen ze toch op meer dan 4 minuten uit voor Now and Then. In totaal dus wel waar voor je geld!
– Bob de Jong –