(Voor Ramón)
Tot je vijftigste leef je alsof je onsterfelijk bent. Dood gaan? Dat doen andere mensen, jij niet. Na je vijftigste komt het besef dat het voor jou ook wel eens onvermijdelijk zou kunnen zijn. Als alles volgens plan verloopt verruil je het tijdelijke pas voor het eeuwige op het moment dat er een heel groot aantal jaren verstreken is. Op een moment waarop mensen om je heen wegvallen of weg zijn gevallen. Op een moment dat je er ‘beter mee kunt leven’ dat je er een keer niet meer bent, dan in de fase dat je je nog onsterfelijk waant.
Als alles goed gaat. Maar alles gaat niet altijd goed. Op het moment dat een gek besluit dat het een goed idee is om John Lennon te vermoorden, wordt iemand in de fase dat hij nog niet met de dood bezig hoeft te zijn uit het leven gerukt. John heeft echter in zijn gekortwiekte leven zoveel van belang voortgebracht dat zijn nalatenschap hem toch onsterfelijk maakt. Fysiek mag hij ons ontvallen zijn, in zijn muziek leeft hij voort. Hij is en blijft daarin ook leeftijdloos. Dat geldt voor zijn voormalige bandleden evenzo.
Luisterend naar ‘Norwegian Wood’ lijkt er geen tijd verstreken tussen het moment van mijn kennismaking met deze song en het huidige moment van luisteren. John is elke keer dat deze song klinkt weer de loveble moptop.
Luisteren naar ‘Band on the Run’ (het oorspronkelijke album) maakt van Paul opnieuw de jonge man met lang haar in de nek. De jongeling zoals die een plekje had gevonden op mijn schoolagenda.
Muziek als tijdmachine. Muziek die Lennon en The Beatles eeuwig leven heeft gegeven.
Gisteravond pakte ik het album ‘Please Please Me’ uit de kast. Het staat meerdere keren in mijn collectie, maar dit keer koos ik voor de schijf die ik midden jaren zeventig van de vorige eeuw had aangeschaft. Mijn eerste exemplaar.
Ik ben op alle lp’s extreem zuinig, maar bij het werk van The Beatles is dat nog een graadje erger. Daardoor speelt deze schijf nog kraakloos en ziet de hoes er perfect uit. Je ziet en voelt dat de hoes niet nieuw meer is, maar op Discogs zouden zowel schijf als hoes de M van mint verdienen.
Kijkend naar de hoes schoot me een tekst te binnen die regelmatig gelezen wordt bij uitvaarten: ‘Echt dood ben je pas als wij je zijn vergeten.’ Of iets van gelijke strekking.
Kijkend naar de hoes overviel mij een grote mate van triestheid. Nee, niet omdat we de tijd van het jaar naderen waarin we terugkijken. Niet omdat het acht december is, de sterfdag van John Lennon. Het gevoel overviel me omdat ik vóóruit keek. Ik besefte opeens dat, zodra het moment komt dat aan mijn reis door het leven een eind komt, mijn reis met John en The Beatles ook tot een eind komt.
Ik ben een aartsoptimist. Of zoals een leerling ooit zei toen ik haar zei dat je ook anders naar een situatie zou kunnen kijken: ‘ja maar jij bent ook altijd zo positief!’
Kijkend naar de hoes was ik even alles behalve positief. Een, op de eerste dertien jaar na, levenslange binding met deze band, met John kent een grens.
Levenslang, een leven lang. Het eerste klinkt letterlijk eindeloos, het tweede draagt een onvermijdelijk einde in zich.
Mijn collectie en daarmee alle albums van The Beatles en de solo-albums van John, Paul, George en Ringo komen na mijn dood goed terecht. Ze gaan naar een nichtje, ook Beatlesfan. Ze zal er net zo voorzichtig mee omgaan als ik dat doe. John is en blijft onsterfelijk aanwezig in het leven van ontelbaar veel mensen, maar op het moment dat ik dé lijn moet passeren, zal hij in mijn onbeduidende leventje met mij opnieuw sterven. Die keer enkel in mijn kleine wereldje, maar dat voelt op dit moment net zo erg als zijn daadwerkelijke heengaan die achtste december 1980.
– Ton Steintje –