Een live-CD van Paul McCartney deze keer. De nummers op deze CD zijn opgenomen in de Abbey Road Studio’s op 27 juli 2005. Het geheel is op 17 september 2005 door de BBC uitgezonden. Het hele programma bestaat in feite uit een besloten feestje voor wat genodigde vrienden en fans in studio nummer 2.
Track één. Baby Won’t You Come With Me. Een langzaam rockertje speciaal voor hier in de Abbey Road Studio’s. Het publiek kan er wel om lachen.
Track twee. Anyway. Een langzaam nummer, met Paul aan de piano. Een beetje slap, eerlijk gezegd. Te langdradig naar mijn smaak. Paul laat weten dat iemand zich bij hem thuis mag gaan voelen.
Track drie. Friends To Go. Paul voornamelijk op een akoestische gitaar. Zijn stem klinkt hier breekbaar. Hij vertelt dat men zich om Paul geen zorgen hoeft te maken. Hij kan zichzelf prima redden.
Track vier. That’s All For Now (instumentaal). Paul kondigt Rusty aan en dan volgt een redelijk ruig gitaarstuk. Zwaar aangezet, maar ook weer niet zo dat het onder de noemer hardrock valt.
Track vijf. In Spite Of All The Danger. Het nummer van The Beatles uit 1958. Een McCartney-Harrisoncompositie. Alleen Paul met een akoestische gitaar. Het klinkt overtuigend en beter gebalanceerd dan de versie die we van de Anthology-CD’s kennen, met daarop John in de leadzang in plaats van Paul. Het is natuurlijk ook voor het aanwezige publiek een bekend nummer. Het publiek doet dan ook enthousiast mee met de oh-ho-oo-ho’s.
Track zes. Jenny Wren. Het lieflijke nummer wordt vrijwel hetzelfde gepeeld zoals we het kennen van de single. Hier is vooral duidelijk dat Paul vooral in de wat rustigere nummers nog goed bij stem is. Ik hoor helemaal geen commentaar van Paul zelf, of reactie van het publiek. Zou op dit moment gewoon de single zijn afgespeeld?
Track zeven. Twenty Flight Rock. Paul houdt vooraf een praatje hoe hij zich door dit nummer min of meer in The Beatles wist te spelen. Paul kende de tekst namelijk volledig uit zijn hoofd en dat maakte indruk op John. Het publiek reageert enthousiast na een foutloze uitvoering. Duidelijk echt live gespeeld dus.
Track acht. At The Mercy. Rustig pianospel met begeleiding van elektrische gitaar en drums. Halverwege wordt het iets ruiger, maar het klinkt een beetje als achtergrondmuziek voor in een restaurant. Ik heb zeer sterk die indruk dat dit een studio-opname is en geen live gespeeld nummer.
Track negen. Things We Said Today. Duidelijk wel live gespeeld. Een van de beste nummers van de elpee A Hard Day’s Night vind ik. Nu overtuigend gespeeld door Paul in zijn eentje met een akoestische gitaar, zonder een begeleidingsband of zo. Aan zijn stem begin je juist in een heel herkenbaar nummer als dit wel te merken dat Paul een dagje ouder begint te worden. Het klinkt heel breekbaar. Aam het eind reageert het publiek heel enthousiast.
Track tien. Too Much Rain. De beginakkoorden lijken een beetje op Hope Of Deliverance. Ook dit lijkt een studioversie in plaats van live. Toch is het live want aan het eind wordt er beleefd geapplaudisseerd. Too Much Rain is een beeldspraak voor al het leed dat iemand gedurende zijn leven kan ondervinden. Het is een nummer dat rustig voortkabbelt.
Track elf. Fine Line. Paul vraagt iedereen mee te klappen op het ritme van de tamboerijn. Een bekend nummer doordat het op single is uitgebracht. In vergelijking met de meeste voorgaande nummers is het een ruig stukje werk. Zodoende wordt ieder die een beetje mocht zijn ingedut weer wakkergeschud. Het publiek en wij als CD-luisteraars zijn weer bij de les.
Track twaalf. Follow Me. Het klinkt hol. Alsof het niet in de Abbey Road Studio’s wordt gespeeld, maar in een of ander stadion. Het massale applaus van het publiek doet tevens sterk vermoeden dat dit niet in Abbey Road is gespeeld. Wel live uitgevoerd natuurlijk, maar ook de uitgebreide instrumentale begeleiding geeft sterk de indruk dat dit nummer eigenlijk uit een ander en groter opgezet concert vandaan komt. Verder is het weer een nummertje dat maar beetje voortkabbelt, het ene oor in het andere oor uit.
Track dertien. How Kind Of You. Paul legt uit hoe het nummer geworden is. Hij heeft het erover dat niemand zo aardig en geduldig is dan ‘jij’ die er altijd voor hem bent. Ook weer een heel rustig nummer dat alleen door Paul wordt gespeeld met een akoestische gitaar. Na afloop volgt er een beleefd applausje van het aanwezige publiek.
Track veertien. Blackbird. Een prachtig Beatlesnummer natuurlijk. Ook hier hoor je dat Paul met zijn stem de echt heel hoge tonen niet meer haalt. De jaren gaan duidelijk een beetje meespreken. Nu is het publiek dan wel echt heel enthousiast, er volgt meer dan slechts een beleefd applausje.
Track vijftien Lady Madonna. Vooraf noemt Paul het een oude dame in nieuwe kleding. In plaats van het pittige rockertje maakt hij er een soort ballade á la de langzame nummers van Ray Charles van. Het publiek reageert met een ingetogen applausje.
Track zestien. That’s All For Now. Een met drums zwaar aangezet nummer. Ruig! Paul schreeuwt bijna uit dat iedereen naar huis moet, want het zit er op. Het publiek is nu laaiend enthousiast. De show stopt hier blijkbaar echt, want de voice-over bedankt iedereen voor het luisteren naar BBC Radio Two en hij vertelt dat het Paul McCartney live was vanuit Abbey Road Studio 2.
Track zeventien. Riding To Vanity Fair. De CD gaat echter nog door. Een heel rustige instrumentale studio-opname. Je krijgt er een beetje het ouderwetse gevoel bij dat de grammofoonplaat die op de pick-up ligt blijft hangen. Er zit wel een mooie gitaarsolo in, maar een totale speelduur van vijf minuten en zes seconden is iets te veel van het goede.
Track achttien. I’ve Got A Feeling. Dit nummer, oorspronkelijk uit de Get Back-sessies wordt akoestisch gepeeld door Paul, zonder begeleiding van zijn band. Het is wel live gezongen, maar er is blijkbaar geen publiek bij aanwezig. Het klinkt erg ontwapenend, maar doordat je toch de zware gitaarbegeleiding van The Beatles uit 1969 mist is het allemaal lang niet zo’n rockend nummer als de Beatlesversie die je bij wijze van spreken meteen ‘bij de strot’ grijpt.
Track negentien. Summer Of ’59. Hè, hè. Eindelijk weer eens een lekker vlot rockertje, volledig akoestisch gespeeld. Het gaat over alles waar de het jaar 1959 voor stond. Volgens Paul was alles indertijd wel in naam van ‘de goede smaak.’
Track twintig. Yellow Submarine. Nu als een akoestische meezinger ter promotie van de nieuwe CD. Je hoort nog net dat de presentator van het programma Paul bedankt voor zijn aanwezigheid in verband met de nieuwe plaat genaamd Chaos And Creation In The Backyard.
Track 21. Jenny Wren (instrumentaal akoestisch). Het klinkt allemaal net zo mooi als op de single, maar nu dan zonder zangpartij. Wel een van de betere nummers van deze CD. En zelfs een van de beter nummers van Paul uit zijn latere repertoire, laten we zeggen van na Flaming Pie… Speelduur van deze track: drieminuten en 45 seconden.
Conclusie: Een mooie CD met, voor het meest, latere nummers van Paul. Live gespeeld materiaal van na circa 2002. Veel van het studiomateriaal van na de CD Flaming Pie, uit jaar 1995 alweer, heb ik na één keer draaien eerlijk gezegd nooit meer afgespeeld, omdat het me niet meer zo aansprak. Het leek allemaal meer van hetzelfde. Maar nu live gespeeld zijn dit soort nummers toch weer een openbaring. En zeker In Spite Of Al The Danger en de akoestische versie van Jenny Wren zijn juweeltjes.
Jan Hendrik Breeuwer