Paul op drums, George op bas: Tien Mooie Beatles-instrumentwisselingen

BFNLNieuws

Een terugblik op de meest intrigerende ‘wisseling van instrumenten’ van de Fab. FourBij elke LP wilden de Beatles iets nieuws creëren . Tientallen jaren later is het nog steeds moeilijk om hun ontwikkeling in twee jaar van ‘Revolver’ naar ‘ Sergeant Pepper’ en naar de ‘Witte Elpee’ te verwerken. De leden hebben ook continu hun eigen rol in de band uitgebreid. Het is verrassend bij hoeveel klassieke Beatlesnummers Paul McCartney achter het drumstel zit, of John Lennon sologitaar speelt. Deze kleine details zijn cruciaal in de evolutie van de Beatles. Denk aan McCartneys éénmansbanduitvoering van “Martha My Dear”, het juweeltje van de ‘Witte Elpee’. En Lennon experimenteert met een obscuur toetsenbord, de Mellotron, op de psychedelische dagdroom ‘Strawberry Fields Forever’.

Laten we ter ere van de blijvende vrije geest van de Fab Four terugkijken op tien van de meest intrigerende ‘wisselingen van instrumenten’ van de groep.

“Back in the U.S.S.R.”

De White Album-sessies waren gespannen en verspreid in de tijd. De aanwezigheid van Yoko Ono in de studio werd een afleiding voor iedereen die niet John heette. Ondertussen stopte technicus Geoff Emerick, gefrustreerd door het gekibbel van de groep, halverwege,maar de opname van McCartneys Beach Boys-eerbetoon “Back in the U.S.S.R.” was vooral gecompliceerd, omdat Ringo Starr de groep tijdelijk had verlaten, waardoor het resterende trio achterbleef. Zowel Harrison, als Lennon overdubden extra basgitaar om een moeilijk gedeelte uit te werken. Ze voegden ook extra drumwerk toe en mixten het gespannen drumwerk van McCartney het hardst tussen de “ooh-ohh”-harmonieën.

Je hoort dat de groep probeert Ringo’s kenmerkende roffels na te bootsen, maar dezelfde verfijnde vonk is er gewoon niet. Ringo heeft altijd te horen gekregen dat hij de zwakste schakel van de Beatles was, maar ‘Back in the U.S.S.R.’ bewees hoe belangrijk hij was. Door zijn afwezigheid, ironisch genoeg. De drummer keerde weken later terug naar de studio en ontdekte dat zijn drumstel versierd was met bloemen.

“Maxwell’s Silver Hammer”

Weinig Beatlesmelodieën uit de late periode zijn zo bespottelijk gemaakt als het meezinglied van Abbey Road, genaamd: “Maxwell’s Silver Hammer”, waarin de ongrijpbare hoofdpersoon zijn slachtoffers doodt met een hamer. Lennon, zoals gewoonlijk in deze latere periode, schreef het nummer af als McCartneys ‘oma-muziek’. (Volgens de legende toonde hij zelfs zijn ongenoegen door zijn achterste te tonen toen McCartney de tekst “so he waits behind” zong.)

Het was een prettig, maar lichtgewicht wegwerpliedje, op een verder majestueus afscheid.

” Maxwell ” was eigenlijk een plaagstoot voor toekomstige muzikale mogelijkheden: McCartney speelt piano, gitaren en een stormachtige Moog-synthesizer, met George Martin op het orgel en ofwel Ringo, of assistent Mal Evans – afhankelijk van de bron – die op het aambeeld ‘der doodsklok’ slaat.

“She Said She Said”

Het melodieuze baswerk van McCartney is kenmerkend voor het oeuvre van de Beatles, maar Harrison heeft dat geweldig goed benaderd met de psychedelische Revolver-meditatie “She Said She Said”. Een van de weinige tracks van de groep, waar Paul niet op staat. “Ik denk dat we ruzie hadden gehad of zo en ik zei: ‘Oh, fuck you!’ en zij zeiden toen: ‘Nou, dan doen wij het wel’,” zei McCartney tegen Barry Miles in de biografie uit 1998: Many Years From Now.

Het lied werd geïnspireerd door Lennons LSD-trip in 1965 met Byrds-leden Roger McGuinn en David Crosby, waarbij acteur Peter Fonda een bange Harrison vertelde dat hij wist “hoe het is om dood te zijn” en het resultaat is zowel een toejuiching, als een bespotting van de drugsbeweging, aangedreven door stoned gitaarspel van Harrison en zijn behendige baspartijen in Macca-stijl.

https://lyricstranslate.com/nl/she-said-she-said-ze-zei-ze-zei.html

“Another Girl”

Er is geen beter bewijs van de vernieuwende instrumentenruil van de Beatles dan in Help!, de film uit 1965 van de groep. In een eigenaardige scène, ondersteund door de country-rock van “Another Girl”, tokkelt McCartney op het middenrif van een willekeurige, in bikini geklede vrouw. Ondertussen speelt een verwarde Harrison op de bas, terwijl Lennon achter Ringo’s drumstel zit te lachen.

Het nummer zelf is ook onthullend, hoewel op subtielere wijze. Harrison probeerde ten minste tien keer solo gitaar te spelen op een tremolo-gitaar, maar in plaats daarvan werd het grillige spel van McCartney gebruikt. Zelfs halverwege het decennium, wilde de bassist graag zijn rol uitbreiden en aantoonbaar zijn autoriteit laten gelden.

“Martha My Dear”

Dit vrolijke liedje van de Witte Elpee is puur McCartney van begin tot eind, dus het is geen verrassing dat hij alles zelf heeft opgenomen, behalve de orkestraties. Music hall-achtige pianoloopjes, swingende basgitaar, onstuimige elektrische sologitaar, minimale drums en handgeklap. “Martha” is een vreemde samentrekking van een liefdeslied en van toewijding aan de trouwe oude Engelse herdershond van McCartney en een echte samenwerking met producer George Martin, die de elegante strijkers de koperblazers arrangeerde.

“Ik herinner me dat George Harrison ooit tegen me zei: ‘Ik zou nooit zulke liedjes kunnen schrijven,'” zei McCartney in ‘Many Years From Now van Barry Miles. “Je verzint ze gewoon; ze betekenen niets voor je.” Ik denk echter, dat ze op een diep niveau wel iets voor mij betekenen, maar oppervlakkig gezien zijn ze vaak fantasie zoals ‘Desmond and Molly’ of ‘Martha My Dear’. Ik bedoel, ik spreek niet echt tegen Martha. Het is een communicatie van een soort genegenheid, maar op een enigszins abstracte manier.“

“Tell What You See”

Door McCartney beschreven als “vuller” en “niet erg gedenkwaardig” in Many Years From Now. Dit wegwerplied van het album ‘Help’ laat de Beatles op een hoogtepunt van verveling zien, maar het toont ook hun nieuwsgierigheid, waarin ze een nieuw instrumentaal gebied betreden. Het duurt een tijdje voordat het nummer, voornamelijk geschreven door McCartney, van de grond komt. De zangpartij van het eerste couplet ligt onhandig voor op het ritme en vormt een koor van brutale lage noten. Maar de overdubs, Macca’s bluesachtige elektrische piano en latijnse percussie in de vorm van schrapende rasp en rammelende klankstokjes, zijn een vooruitblik op de kleurrijke ontwikkelingen van Rubber Soul.

“Here Comes The Sun”

De grote Fab Four-illusie was aan het eind van de jaren zestig versleten. Wie de songs van Lennon en McCartney schreef, was niet meer duidelijk en het was zeldzaam dat het hele kwartet rondhing in dezelfde studio. Omdat hun creatieve persoonlijkheden bleven botsen, werkten de leden vaak aan hun eigen songs en namen ze meer instrumenten zelf op.

Een goed voorbeeld is het wiegeliedje van Harrison: “Here Comes The Sun” op Abbey Road. Het is een optimistisch mantra, dat hij schreef in de tuin van Eric Clapton. Harrison domineerde de sessies en speelde akoestische én elektrische gitaar, harmonium en stukjes op de Moog-synthesizer. Een gewonde Lennon, herstellende van een auto-ongeluk, droeg er niets aan bij, maar gezien zijn algemene desinteresse voor de Beatles in die periode, is het onwaarschijnlijk dat het hem wat kon schelen.

“The Ballad Of John And Yoko”

Deze blues-achtige grap uit 1969, de laatste Britse hitlijst-topper van de groep, werd geschreven door Lennon, tijdens zijn huwelijksreis in Parijs met Yoko Ono en schetste het mediacircus, dat het paar over de hele wereld volgde. De tekst is puur Lennon, vol grapjes en scherpe waarnemingen. maar het arrangement is typisch McCartney, voortbouwend op het sjabloon van zijn veerkrachtige, onzinnige “Ob-La-Di, Ob-La-Da.” Het duo nam “The Ballad Of John And Yoko” zonder hun bandleden op. Ringo was bezig met zijn filmrol, als tegenspeler van Peter Sellers, in de komedie The Magic Christian. Lennon hanteerde de ‘vraag en antwoord’-sologitaar en McCartney voegde een pittig drumstukje toe. Het betekende een zeldzame terugkeer naar creatieve intimiteit voor het allerbeste songschrijversduo aller tijden.

https://lyricstranslate.com/nl/ballad-john-and-yoko-de-ballade-van-john-en-yoko.html

“The End”

“The End” is een passend hoogtepunt voor de Beatles. De zwanenzang van hun versnipperde Abbey Road-medley, opgenomen tijdens hun laatste volledige bandsessie ooit. Variërend van hardrockriffs tot razende gitaarsolo’s en orkestrale ballades. Naast Lennons hallucinerende “Happiness Is a Warm Gun”, is dit het meest progressieve moment van de groep en dat alles in nauwelijks meer dan twee minuten.

Het is ook een uitlaat voor de individuele talenten van de groep, waardoor niet alleen Harrison, de feitelijke hoofdgitarist van de Beatles, maar ook Lennon en McCartney in staat zijn om akkoorden uit te wisselen in een drievoudige gitaarpoule. Halverwege het nummer wisselt het trio beurtelings mini-solo’s uit: Paul, dan George, dan John. Terwijl Lennon de schijnwerpers grijpt met zijn gestoorde fuzz-tone-loopjes, druipt de passie van Pauls lenige bijdragen. Dit verwijst de luisteraar direct terug naar de R&B-wortels van de Fab Four.

“Strawberry Fields Forever”

George Martin had niet veel op met de Mellotron, het spookachtige toetsenbord dat voor het eerst werd gebruikt op ‘Strawberry Fields Forever’. Hij omschreef de oorsprong van het instrument aldus: ‘… alsof een Neanderthaler-piano een primitief elektronisch toetsenbord had geïmpregneerd’, maar dat onderscheidende geluid is de signatuur van “Strawberry Fields”. De slaperige openingsfluitfanfare wenkt ons naar een kinderlijke dagdroom, wat de overgang van de Beatles naar een volledige psychedelische groep betekent.

The Beatles hadden eerder geëxperimenteerd met instrumentwisseling, maar nooit met zo’n hypnotiserend effect: McCartney voegt Mellotron en dreunende pauken toe; Lennon vult zijn eigenaardige akoestische gitaarprogressie aan met piano en bongo’s; Ringo slaat decoratieve drumsolo’s en Harrison sluipt er in met de swarmandal, een Indiase harp, die de overgang van realiteit naar fantasie suggereert. In een poging een gefrustreerde Lennon te bevredigen, rijzen Martin en technicus Geoff Emerick boven hun verbeelding uit en ze voegen twee afzonderlijke opnamen samen tot een kunststuk van geniaal geluid.

(Bron: rollingstone.com)

(Vert: https://lyricstranslate.com/nl/translator/albert-braam)