Komt een geraamte een café binnen en vraagt: “Mag ik een biertje en een dweil alstublieft?”
Bovenstaande grap is het hoogtepunt van de film Pirates of the Caribbean: Revenge of Salazar. De grap wordt briljant verteld door ‘Uncle Jack’ de oom van ‘Jack Sparrow’, de hoofdfiguur in de film. De mop heeft wel een lange baard, maar het unieke is dat deze Uncle Jack gespeeld wordt door Paul McCartney in eigen persoon.
De piratenfilm zelf is ze zeker onderhoudend, maar echt verrassend is het niet meer na de vier voorgaande Piraten films. Het valt wel op dat gastrollen vervuld door bekende artiesten steeds populairder lijken te worden, zowel in televisieseries als in films. In voorgaande Piraten films speelde Keith Richards nog de rol van een oom van Jack Sparrow, maar voor deze film was Keith niet beschikbaar, of hij had gewoon geen zin. Keith Richards is eigenlijk de aangewezen figuur daarvoor. Jack Sparrow (Johnny Depp) spreekt en beweegt zoals Keith Richards dat doet, en heeft daar al 5 films succes mee.
Zijn grote bruine ogen doen het goed boven zijn zwarte baard en onder zijn zwarte haar.
Zonder Keith kwam er een plekje vrij voor deze gastrol. Al met al is Paul McCartney ongeveer 2 minuten in beeld maar toch is het de moeite waard om daarvoor de film te gaan zien. Voor de echte Beatles fan, in ieder geval……
Paul acteert beter dan ik had verwacht. Hij ziet er ook prima uit, opgemaakt als piraat; zijn grote bruine ogen doen het goed boven zijn zwarte baard en onder zijn zwarte haar. Zijn uiterlijk deed mij denken aan een scene in de film Let It Be. Bij het zingen van Let It Be kijkt je dan ook recht in zijn bruine ogen boven die zwarte baard. Het is alsof de tijd heeft stilgestaan, alleen de omgeving is wat anders dan toen ik Let It Be voor het eerst zag. 
Dat was in de zeventiger jaren in een openlucht bioscoop in de Verenigde Staten. Hoewel het een openlucht bioscoop was, waren de zoete geuren die opstegen vanuit de joints van het publiek overweldigend. Ikzelf deed daar niet aan mee, maar onwillekeurig deel je de ervaring binnen zo’n grote massa mensen. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik de film Fantastisch vond.
Later zag ik een DVD versie, maar die haalde het toch niet bij de bioscoop……..
Niet alleen het uiterlijk van Uncle Jack is mooi, maar ook de stem van Paul klinkt verrassend krachtig. De laatste tijd klink Paul vaak wat schor bij interviews, waarschijnlijk omdat hij zijn stem zwaar belast bij zijn optredens. Als piraat is hij goed uitgerust en klinkt zijn stem weer krachtig en geolied.
Je moet wel blijven opletten want als je even indommelt (ook voor mij tellen de jaren) dan heb je Paul gemist. Zeker voor het begin van zijn scene moet je alert zijn, want op dat moment zingt Paul – buiten beeld – een korte versie van Maggie Mae. 
Ik denk zelfs nog korter dan op de plaat Let It Be: Phil Spector selecteerde ongeveer 38 seconden uit een opname die misschien in totaal niet meer dan 2 minuten duurde. Desondanks is Maggie Mae een vrij bekend liedje geworden. Het gaat over een dame die werkte in de rosse buurt van Liverpool, op Lime Street.
Zij wordt opgepakt en verbannen naar Australië; dat gebeurde in vroeger jaren in Engeland. Lime Street is nog steeds een bekende straat in Liverpool. Ik ben daar een tijdje geleden nog geweest: van de rosse buurt is weinig meer te merken. Het is een brede weg met wat statige gebouwen. Ik vermoed dat Lime Street getroffen is door bombardementen in de Tweede Wereldoorlog waardoor het karakter van de buurt verloren is gegaan.
De Beatles speelden Maggie Mae om zichzelf te vermaken tijdens de Let It Be sessies.
Het liedje hadden ze vroeger al hadden gespeeld, zelfs al voordat de Beatles gevormd waren. En ook later (1979) speelde John Lennon het nog thuis op akoestische gitaar. Je kan het vinden op de John Lennon Flexibox set die in 1998 verscheen. Niet te verwarren met Maggie May van Rod Stewart, dat is heel iemand anders!
Maggie Mae wordt meestal meer met John Lennon geassocieerd dan met Paul. Lennon zingt het hardst op de Let It Be versie, en zong wel vaker schuine liedjes. Merk ook op dat hij over ‘Number Nine’ zingt. Het getal 9 had speciale betekenis voor Lennon. Hij verzon dit echter niet zelf, nummer 9 komt voor in de oorspronkelijke tekst. Was hij daarom zo dol op Maggie Mae?
Maar we weten dat McCartney nu bezig is om de historie te herschrijven. Ik denk dat het geen toeval is dat hij nu Maggie Mae koos om te zingen zodat ook dit beeld van John Lennon gecorrigeerd wordt. De tijd zal het leren.
Het betekent wel een ommekeer voor Paul, want op ‘zijn’ versie van het Let It Be album (Naked) komt Maggie Mae niet eens meer voor! Blijkbaar vond hij het op dat moment niet zo mooi, als is het nog wel te vinden op de bonus disc met gesprekken en outtakes.
Maggie Mae is een traditioneel liedje wat dus niet geschreven is door de Beatles, Op de Let It Be LP komt het helemaal aan het eind van kant 1 van de plaat. Waarschijnlijk is het daar geplaatst om de LP wat luchtiger te maken na het uber serieuze liedje Let It Be. Ik vermoed dat daarom ook Dig It net voor het nummer Let It Be gezet is. Zo wordt Let It Be verpakt in een sandwich van vrolijkheid.
Hoewel Maggie Mae een volksliedje is, bestaat het nog best uit een aardige compositie: de melodie gaat mooi volgens een boog op en neer en er is een fraai hoogtepunt in de ontwikkeling. De begeleiding is simpel genoeg want er komen alleen maar de drie akkoorden in voor, die iedere beginnende gitarist kan spelen. De uitvoering van de Beatles is spaarzaam, bestaande uit akoestische gitaar een beetje drums. Het klinkt mij alsof George Harrison de baspartij speelt. John en Paul zingen met een overdreven Liverpool accent, om het komische effect te versterken.
Voor de musici misschien wel aardig om op te merken dat het refrein niet begint op het basis akkoord, terwijl dit in negen van de tien liedjes wel gebeurt. De Beatles deden dit ook zelden, alleen in enkele gevallen zoals And I Love Her en Hello Goodbye.
Hoewel het bewonderenswaardig is hoe de Beatles dit geïmproviseerd en uit het hoofd spelen op Let It Be, kan je toch afvragen hoe het geklonken zou hebben als ze het liedje series ingestudeerd hadden. Helaas hebben we geen opnames van de Quarrymen. Vandaar dat wij zelf er een echte Beatles begeleiding bij gezet hebben en zowel de zang van Let It Be als John Lennon solo gebruikt hebben. Luister naar de mix bovenaan deze pagina.
Misschien wordt deze versie van Maggie Mae ooit een mooie aftiteling voor een volgende Piraten film? Nu alleen nog een grap voor McCartney verzinnen: “Komt een man het café binnen met een honingraat en een ezel……..”
– Bob de Jong –