Bij het concert op 26 oktober 2014 in ‘t Paard in Den Haag kon je – als mijn geheugen mij niet in de steek laat – nog makkelijk door de zaal wandelen. Maar iedereen die destijds The Analogues zag zal het destijds tegen andere Beatles fans gezegd hebben: ga die band zien! Al zal geen van de bezoekers, laat staan The Analogues zelf, hebben kunnen bevroeden dat ze binnen 4 jaar het Ziggo Dome zouden vullen.
Als corona geen roet in het eten had gegooid had Hello Goodbye ‘66-‘70 in 2020 min of meer een afscheidsconcert geweest. Maar de concerten die de band op 16 en 17 september in de Ziggo Dome gaven bleek de focus toch meer op Hello dan Goodbye te liggen, want zoals ze zelf zeiden “zolang jullie willen dat we komen, komen wij ook”.
Waar de focus in voorgaande tours lag op het integraal spelen van een Beatles album, was Hello Goodbye ‘66-‘70 The very Best of the Studio Years eigenlijk een soort eigen, ruimere samenstelling van het bekende “blauwe” album van The Beatles. Zij het niet chronologisch gespeeld, maar wel grotendeels opgedeeld in segmenten waarin een deel van de albums die The Beatles maakten tussen 1966 en 1970, gespeeld werden. Al werd stiekem een nummer uit 1965 in de show gesmokkeld: een oorstrelende versie van In My Life.
Hello Goodbye voelde als een reünie met oude vrienden. Niet alleen de bandleden zelf maar ook met de instrumenten van de groep. Want het blijft een genot om de geluiden die in het DNA van iedere Beatles fan gebrand is exact zo te horen als op de plaat. En hoewel de combinatie van een rockband met strijkers en blazers live meestal live geen gelukkige combinatie is – cello’s en harpen worden meestal weggedrukt door de andere instrumenten – was het geluid perfect in de Ziggo Dome afgesteld. Elk detail bleek perfect hoorbaar.
Kippenvel-momenten waren er genoeg. Jac Bico’s solo tijdens While My Guitar Gently Weeps. De titeltrack van Sgt. Peppers. De medley van Abbey Road.
Natuurlijk weet je dat je niet maar The Beatles kijkt. Maar wat The Analogues onderscheidt van de vele andere “coverbandjes” is dat je – in tegenstelling tot bijvoorbeeld het overigens prima voorprogramma The Beatbox die de vroege jaren van The Beatles voor hun rekening namen – niet het gevoel hebt dat je naar een coverband kijkt en luistert. Het feit dat twee keer de Ziggo Dome gevuld werd is een terechte beloning voor The Analogues.
– Ron Bulters –
(foto´s: Ferdy Damman)
