Ron en Tim namen Wild Life (Ron) en Red Rose Speedway (Tim) weer eens onder de loep na het verschijnen van de remaster box. Beluister ook de Fab4cast met hun special rondom deze twee platen!
Red Rose Speedway
Laat ik op voorop stellen dat ik Red Rose Speedway het mooiste Wings album vind. Zo’n uitspraak doet regelmatig de wenkbrauwen fronsen, want wat te denken van het legendarische Band On The Run? Natuurlijk; een wereldplaat die een hoop betekende voor de solo-carrière van Paul. En toch heb ik meer met de sfeer, de productie en de composities van Red Rose Speedway. Na tal van draaibeurten gaat het album mij nog steeds niet vervelen.
Na het commercieel tegenvallende Wild Life was het voor McCartney belangrijk om een goed en degelijk album af te leveren. In de loop der jaren, en zeker met de remaster, hebben veel fans Wild Life weten te waarderen, maar destijds werden de meeste platen van Macca en Wings negatief beoordeeld. Deze keer besloot Paul een tweede gitarist toe te voegen aan de band. De Ier Henry McCullough had zijn sporen al verdiend in Spooky Tooth en The Grease Band (achtergrondband van Joe Cocker). Zijn stem is vereeuwigd op het album Dark Side Of The Moon van Pink Floyd waarin hij ‘I don’t know, I was really drunk at the time’ in het nummer Money zegt.
In plaats van een album uit te brengen in 1972 besloot Paul een reeks singles te releasen met zijn gloednieuwe Wings. Give Ireland back to the Ireland, Mary had a little lamb en Hi Hi Hi. Drie totaal verschillende tracks waarvan er twee (Ireland en Hi Hi Hi) werden verbannen door de BBC. Toegegeven, het zijn niet zijn meest briljante singles maar Hi Hi Hi blijft een leuke stamper, ‘Mary’ kunnen we beter vergeten (zo vond ook Henry. Hij haatte het.) en Give Ireland is een heel aardige protestsong met een zeer sympathieke boodschap.
De opnames vonden plaats in Los Angeles en London. Get On The Right Thing en Little Lamb Dragonfly waren overblijfsels van de RAM sessies en werden opnieuw bewerkt door Wings. De sessies verliepen in eerste instantie in een bijzonder slechte sfeer. Producer Glyn Johns had al een flinke CV op zijn naam staan. Denk bijvoorbeeld aan The Who, The Eagles en natuurlijk werkte hij met The Beatles. Het was volgens McCartney ‘een serieuze man’ die het geen enkel probleem vond om te vertellen wat hij van bepaalde tracks en beslissingen vond. In de carrière van Paul hebben we al regelmatig gezien dat hij daar slecht tegen kan. Bovendien dacht Glyn dat band helemaal nog niet klaar was voor een tweede album. De samenwerking liep ten einde en Alan Parsons nam het over.
In eerste instantie zou het een dubbel album worden. Een soort showcase. Op deze manier zou Wings zich aan de wereld presenteren. Uiteindelijk is toch voor een enkel album gekozen. Wellicht uit commercieel oogpunt slim, maar het dubbel album laat veel meer zien waar Wings in staat was. Onlangs kwam de dubbel versie eindelijk uit in een fantastische box. Het dubbel album gaan we dan ook bespreken.
Night Out
Ik vrees dat wanneer Paul het zo had gelaten, de koper van de plaat al meteen bij het eerste nummer het idee had naar een tweede ‘Mumbo’ te luisteren. Het is de zwakste track van het album. Een aardige onzin stamper om er even in te komen meer is het niet. Dan is Big Barn Bed als opener een veel betere keuze.
Get On The Right Thing
Persoonlijk vind ik dit een van de meest ondergewaardeerde Wings tracks. De achtergrond zang van Laine en Linda is een typische Wings sound die je al kon horen op het album Wild Life, maar die wordt hier nu op Red Rose geperfectioneerd. Het nummer klautert steeds naar boven om vervolgens aan het eind helemaal tot een hoogtepunt te komen. Met de subtiel achterstevoren gedraaide gitaren maakt dit een waar feestje om naar te luisteren. Ook vocaal trekt Paul hier alle registers open. Hoog, laag, zacht, schreeuwend. Hier en daar weer een knipoog naar Little Richard.
Country Dreamer
Dit nummer zou uiteindelijk op de B-kant terecht komen van Helen Wheels. De slide-solo van Henry is haarscherp en ik moet eerlijk zeggen dat Paul best wegkomt met Country muziek. Misschien is zijn stem er hier en daar te braaf voor maar als het lieve country tracks zijn met een lichte boodschap, dan werkt het wonderwel.
Big Barn Bed
Weer een ondergewaardeerd Wings nummer. Een geweldige opener voor de live shows destijds. De tekst gaat wederom helemaal nergens over, maar omdat het vocaal en instrumentaal zo vernuftig in elkaar steekt komt hij hier heel gemakkelijk mee weg. De finale van het nummer is geweldige kakofonie van instrumenten en stemmen en het sluit af met wederom die prachtige typische Wings samenzang.
My Love
Natuurlijk niet zo rauw en eerlijk als ‘Maybe I’m Amazed’ maar toch weer wonderschoon, deze ode aan Linda. Er zijn genoeg fans die dit veel de zoet vinden en dat begrijp ik wel. De ‘woo woo woo woo’s’ zijn wat melig en het geheel is natuurlijk besprenkelt met suiker. Maar de gitaarsolo van Henry geeft het nummer toch nog dat randje dat het nodig heeft. En op wiens bruiloft werd dit niet gespeeld? Wel op die van mij in elk geval.
Single Pigeon
Een leuk niemendalletje dat uiteindelijk na alleen wat gitaar, bas en gitaar leuke Swing blazers erbij krijgt. Weer zo’n typisch nummer dat Paul uit zijn mouw schudt en dat je op een onbewaakt moment plotseling plotseling begint te fluiten. Waarbij je gelijk denkt ‘hoe krijgt-ie het voor elkaar.’
When The Night
Ligt weer wat meer in het verlengde van Wild Life. Toffe track waarbij hij zijn vocale bereik weer eens tentoonstelt.
Seaside Woman
Ik heb het altijd uiterst charmant gevonden dat Linda meer dan eens een bijdrage mocht leveren aan Wings of Paul’s solo platen. Met wisselend resultaat, eerlijk is eerlijk. Cook of the house had mij betreft nooit gemogen maar deze reggae deun is echt heel aardig. Paul en Linda waren dol op deze stijl en net als bij ‘Love Is Strange’ op Wild Life is het echt heel charmant. Ik vind de meerstemmige zang op dit nummer ook heerlijk. De hemel breekt altijd een beetje open wanneer ik dit draai. In 1977 werd het officeel uitgebracht onder de naam ‘Suzy and The Red Stripes’.
I Lie Around
Een van de hoogtepunten van de plaat. Het werd als b-kant uitgebracht op Live And Let Die. Ik moet steeds grinniken bij ‘All over the place’ dat op een Elvis-achtige manier wordt gezongen. De eerste twee coupletten worden door Denny Laine gezongen, het derde wordt opgepakt door Paul. En dat werkt! Ik vind het jammer dat ze tijdens Wings niet vaker meer samen hebben gezongen. De stemmen matchen namelijk enorm. Prachtig zijn deze zinnen:
So long, bye bye, it was fun while it mattered
Roll along wheel of fortune, as you roll along I stick around
Furthermore in the country I will lay my burden down
Wederom een nummer over het verlaten van London en de Beatle hectiek achter zich latend. Op zoek naar rust op het Schotse platteland. Het nummer kent zo ontzettend veel sfeer. Je wordt meegezogen van nachtclub naar een weiland bij nacht. Heel bijzondere track die vaak over het hoofd wordt gezien.
The Mess
Onbegrijpelijk dat deze rocker werd weggestopt als B-kantje voor My Love. Opgenomen tijdens een live show in Den Haag en is veel beter dan de studio opname. De energie spat van de plaat af. En door het geklap van het publiek merk je pas echt hoe heerlijk dit nummer wordt ontvangen. Misschien wel een van de beste McCartney live opname ooit. Ook is de meerwaarde van een tweede gitarist hier duidelijk hoorbaar.
Best Friend
Opgenomen tijdens de tour van Wings in Europa. Dit is een opname uit Antwerpen. Zijn liefde voor ouderwetse rock and roll komt hier weer naar boven. Niet per se hip in 1972. De tekst lijkt over John te gaan en met deze muziek op de achtergrond is dat niet gek gedacht, maar zeker weten doe je dat niet. Prachtige live opname die ook echt had moeten staan op de originele plaat.
Loup (1st Indian on the moon)
Een aardig studio experiment maar niet meer dan dat. Het leunt heel erg tegen Pink Floyd, alleen was Floyd veel beter in deze stijl dan Wings. Ik vind het dan ook onbegrijpelijk dat dit nummer op de plaat is gebleven en The Mess of Best Friend hiervoor moesten wijken.
Medley: Hold Me Tight/Lazy Dynamite/Hands of Love/Power Cut
Ten onrechte wordt dit wel eens vergeleken met Abbey Road. Dat is en blijft een medley waar het vierkoppig monster John, Paul, George en Ringo aan hebben gewerkt. Dat kun je in je eentje natuurlijk nooit evenaren. Des te dapper is het van Paul om het toch te proberen. Het resultaat is goed! Ik moet zeggen dat ik er in eerste instantie wat moeite mee had omdat écht vuurwerk ontbreekt maar je krijgt in elf minuten wel een paar pracht melodieën voor je kiezen.
Mother’s Little Girl
Weer een wonderschoon nummer dat Paul wegstopte op een b-kantje. En dan nog eens heel veel jaren later op ‘Put it there’ van het Flowers in the dirt album. Het doet me denken aan Mothers nature son. Een prachtige akoestische track die Paul weer zo uit zijn mouw lijkt te schudden met op het einde een prachtige finale van klarinetten en meerstemmige zang. Een bijzonder kleine klassieker in zijn oeuvre.
I Would Only Smile
Een prachtige track van Denny Laine. Hij bracht het stuk zelf uit op het album ‘Japanese tears’. Weer die top samenzang van Laine en McCartney hier. De tracks van Laine krijgen op de latere Wings albums altijd een prachtige plek. Had ook met deze gemogen wat mij betreft.
One More Kiss
Zelf vind ik dit het minste nummer van het hele album. McCartney heeft heel wat vaudeville tracks op zijn naam staan waarvan ik dit persoonlijk de slapste vind. Maar aan de andere kant is dit wel een deel van Wings en past het wat dat betreft prima op deze ‘showcase’ plaat.
Tragedy
Dat is het. Een tragedie. Dat dit nummer nooit eerder op plaat is verschenen. Onwaarschijnlijk breekbaar een mooi. Een cover uit de jaren vijftig van Thomas Wayne and the DeLons. Fantastisch hoe The Beatles regelmatig tamelijk obscure nummers coverde (zie de BBC serie). McCartney speelt dit met zoveel finesse en alles klinkt hier zo ontzettend zuiver. Je kunt je haast niet voorstellen dat Wings hier pas een paar maanden bestaat. Samen met het volgende nummer een hoogtepunt van de plaat. De overgang van Tragedy naar Little Lamb is perfect gekozen.
Little Lamb Dragonfly
Magnum Opus van de plaat. Een track waar hij al tijdens RAM aan werkte. Toen hij op een ochtend op zijn boerderij zag hoe een lam stierf schreef hij dit emotionele stuk. Het geheel kent drie stukken die eigenlijk los van elkaar staan, zoals in de beste Beatle traditie. Jo-Jo Laine (vrouw van Denny) zingt mee in het achtengrondkoortje en ze vertelde ooit dat dit een van de meest emotionele momenten van Wings is geweest. Dat geloof ik graag. Je voelt echt hoe McCartney hulpeloos toekijkt hoe het lam langzaam sterft. Er is pijn maar, want dit is McCartney, tegelijk ook weer hoop. Een prachtig eerbetoon aan de natuur in al zijn vergankelijkheid. Beter wordt het niet.
Al met al begrijp ik uit commerciële overwegingen dat er gekozen is voor een enkel album maar als je Wings in die tijd live had gezien dan kon je het niet rijmen met deze plaat en hadden sommige slappere tracks weggelaten kunnen worden en vervangen moeten worden door nummers als The Mess. Toch blijft dit mijn favoriete Wings album omdat de sfeer zo ontzettend lekker is en deze periode me enorm boeit. Paul probeert ondanks alles weer een bandje te formeren en laat zich niet uit het veld slaan. Hoorbaar is hij op zoek naar zijn geluid en tegelijk is zijn stem hier op het hoogtepunt.
Bonustracks
De bonustracks van de Red Rose Box zijn dik in orde. De singles Mary, Little Woman Love, Hi Hi Hi en C Moon zijn prachtig opgepoetst en klinken als een klokje. De ruwe mix van Get On The Right Thing is interessant omdat het langer duurt dan het origineel en wat meer rock ’n roll. De early mix van Little Lamb Dragonfly is wel aardig omdat Paul nog een groot deel van de tekst niet klaar heeft. Veel ‘la-la’ dus. De demo van 1882 is van een prima kwaliteit. We komen het steeds vaker tegen in de boxen van McCartney, deze intieme momenten. Alsof hij in je eigen woonkamer aan het spelen is. De studio versie van The Mess is een stuk tammer dan het live werk. Maar als rocker blijft deze nog steeds overeind staan. Than you darling is alleraardigst, maar niet meer dan dat. De 1882 live versie uit Berlijn is werkelijk subliem. Het is onderhand een ‘urban legend’ geworden dat Wings in het begin live zo slecht zou zijn. Deze versie van 1882 en de hele live cd die in de box zit bewijst toch het tegendeel. Dan krijgen we ook nog de studio versie van 1882. Ik denk dat Paul achteraf best trots was op dit nummer. Fascinerend hoe sommige tracks gewoon door de jaren heen zijn vergeten. Jazz Street is een heerlijke instrumental met de typische Wings sound. Helaas betreft het hier een korte versie. Had stiekem gehoopt dat daar de acht minuten versie van zou uitkomen. De studio versie van Live and let die is een lust voor het oor! Zonder strijkers een beetje gek misschien maar de stem van Paul is hier op z’n best.
Het videomateriaal in de box is het laatste toetje. De James Paul McCartney Special kennen we natuurlijk al een hele tijd maar de Bruce Mcmouse show is echt een verrassing. Het is begrijpelijk dat Paul dit uiteindelijk niet wilde uitbrengen. De cartoons (een muizenfamilie woont onder het podium waar Wings speelt. Dat is het hele verhaal) zijn hinderlijk en het acteertalent van Paul blijft matig. Maar het beeld is zo helder! Zo heb je de vroege Wings nog nooit gezien. En daarnaast is de muziek fantastisch. Een uniek document. Al met en al mijn favoriete box uit de hele serie.
– Tim op het Broek –