Tweede helft jaren 70 verschenen er op het label Arcade met regelmaat lp’s rond een thema. Wij hadden er twee: mijn ouders een dubbelalbum met nummers uit de jaren 40 en 50 (Vera Lynn, Tennessee E. Ford etc.) en ik Elvis Presley: 40 hits. Schreeuwerige hoes met groot in de hoek: ‘bekend van radio en tv’. Nu is ie via Discogs te koop voor 1,50. De eerste lp was top: een ongetemde Elvis van voor zijn legerperiode, de tweede was bagger.
Nu had ik een vrijgezelle oom in Eibergen waar we bijna elke vakantie heengingen met schoolkameraden, om te kaarten en vooral onwijs te lachen. Hij vond die tweede lp mooi en had totaal geen interesse in de eerste. Hij wilde de tweede lp wel kopen voor 15 gulden. Top!! Want bij Somsen in Eibergen stond Revolver en die had ik nog niet, maar… wat doen we met de hoes van Elvis? Die zouden we dan doormidden knippen. SLIK… het was bagger, maar wel een lp-hoes… maar ja Revolver was 17,95 en die kon ik dan makkelijk kopen.
Thuisgekomen in Winterswijk ging hij direct op de draaitafel. Hoge verwachtingen…Gelukkig was iets minder dan de helft van McCartney, want met name de Lennonsongs waren toch wel erg anders dan gewend. Na meerdere keren luisteren kwam de waardering voor de hele lp en al lang vind ik het één van hun beste drie albums.
Ik houd nog steeds van de McCartneysongs en drie ervan horen voor mij tot het mooiste dat hij ooit gemaakt heeft: Here, There And Everywhere, Got To Get You Into y Life (lofzang op het steviger soort drugs) en vooral For No One met een fascinerende begeleiding met een hoofdrol voor het klavichord, overgaand in een vleugel tijdens het refrein, maar ook de Lennon songs zijn geweldig. Het contrast in She Said She Said tussen het eerste deel (I know what it’s like to be dead…een uitspraak van Peter Fonda tegenover Lennon) en de verwijzing naar zorgeloosheid in When I was a boy, everything was right is bijna barokke retoriek in z’n muzikale ondersteuning van de woorden.
Tomorrow Never Knows, waarin Lennon wilde klinken als een monnik op een bergtop (stem via Lesley-speaker) is niets anders dan een C-akkoord met tapeloops onder een tekst uit het Tibetaans dodenboek, maar wat een sprong vooruit in wat je met popmuziek kunt doen.
Dit is overigens het eerste Beatlesliedje dat voor heel veel geld een aantal jaren geleden in een tv-serie gebruikt mocht worden: Mad Men. Don Draper vindt deze lp bij thuiskomst (dán net uit!) en legt hem ongeïnteresseerd op de platenspeler. Het mooie van muziek, gekoppeld aan een fysiek medium als de lp, is dat het heel veelzijdige herinneringen geeft: sommige heel direct en simpel. Zoals de verhalen, horend bij elke Beatles-lp, maar andere ook meer onverwacht voor mij.
Fietsend rond mijn geboortedorp Winterswijk kan ik zomaar overvallen worden door een soort overkoepelend geluksgevoel. Ik ben altijd gelukkig, maar dit gevoel lijkt boven het huidige moment te zweven en elk eerder geluksgevoel in zich te bevatten. Tijdens die momenten heb ik altijd Beatlesmuziek in mijn hoofd. Op een onverklaarbare manier zijn de natuur van mijn jeugd en de muziek van mijn leven dan verbonden in een geluksgevoel dat groter lijkt te zijn dan al het andere in mijn leven. Het onbetaalbare belang van kunst en cultuur.
– Ton Steintjes –