Van het veranderen van de koers van popmuziek met een beetje hulp van zijn mede-Beatles tot een goed ontvangen, decennialange solocarrière, Ringo Starr is zonder twijfel een van de beroemdste drummers in de geschiedenis – niet dat hij op zijn lauweren rust. Zo is hij op een in wezen non-stop tour met zijn beroemde vrienden (treffend zijn All Starr-band genoemd) die recent een wereld omspannende reeks optredens afrondde. Deze maand brengt de jongen uit Liverpool ook een fotoboek uit, Another Day In The Life, dat een niet aan één stijl gebonden reeks opnames bevat die meestal met zijn iPhone zijn gemaakt. En hij is ook van plan om nog een hoofdstuk toe te voegen aan zijn onuitwisbare muzikale nalatenschap, met het nieuwe album What’s My Name.
Zijn 20e, het bevat nieuwe nummers, zoals het autobiografische ‘call-and-response’-titelnummer, geïnspireerde covers en zelfs een samenwerking met Paul McCartney. Ringo sprak met GQ over hereniging met Macca, het opnemen van een lied dat lang geleden geschreven is door John Lennon met hem in gedachten en een voortdurende houding die vrede en liefde predikt.
GQ: Hoe voelt het om je 20e album uit te brengen?
Het is ongelofelijk, hè, Het is mijn 20e album. Ik maak nog steeds albums. We zijn van vinyl naar cd’s gegaan en nu worden vinyl én cd’s verkocht. En ik geloof dat de kinderen van cassettes houden. Het komt allemaal terug. Je gaat een winkel binnen en je zult nooit een cd vinden, maar je zult wel cassettes en vinyl zien. Ik moet er weer op uitgaan. Ik wil de cassettewinkel vinden. Ik heb pas drie jaar geleden mijn cassettes weggedaan en nu komt het terug.
GQ: Hoe vind je steeds nieuwe dingen die je met je muziek wil zeggen? Heb je ooit gedacht dat je alles al had gezegd wat je wilde zeggen?
Nee. Als ik me zo voelde, zou ik één plaat hebben gemaakt. Op deze plaat hebben we het minstens vier keer over vrede en liefde, dus ik promoot vrede en liefde op de plaat. Maar ik haal mijn plezier uit rock and roll en we spelen een geweldige ballad. Ik schrijf ook met andere mensen op dit album. Als je terugkijkt naar de andere platen, zijn er meestal tien nummers die ik met iemand anders heb geschreven, deze heeft er vijf. Er is ook een cover van een oud nummer: “Money (That is What I Want)”. Ik wilde “Money” opnemen en ik wilde het op mijn manier doen. Dat is het voordeel van je eigen plaat maken: We wilden het doen, dus deden we het.
GQ: Bob Dylan zei ooit dat alle nummers al waren geschreven en rondzweven in het universum, en het is aan de songwriter om ze vast te leggen en op te schrijven. Ben je het daarmee eens?
Nou, op veel manieren begrijp ik echt wat hij zegt. Maar we hebben maar één regel nodig en dan kunnen we een nummer schrijven. Ik had ooit een honkbalpet op naar een evenement in Los Angeles en de pet zei: “Het leven is goed.” Daarom stuurden ze me een T-shirt en een boek en heel veel dingen. Dus hoe dan ook, ik zit in mijn kamer met (co-schrijver) Gary Burr (probeert een lied te schrijven) en we hebben niets. Niets. Het komt niet uit de lucht vallen. We zijn net als… Ik weet het niet. Maar ik keek toevallig naar de salontafel en er stond een boek met de tekst ‘Het leven is goed’ en toen hebben we daar een liedje over geschreven. We moeten gewoon een kick krijgen en dan kunnen we elk nummer afmaken.
GQ: Tijdens je carrière had je elk bericht kunnen overbrengen dat je had willen doorgeven. Maar de boodschap die je koos, degene die je nog steeds promoot, is van vrede en liefde. Welnu, de andere kant van dat verhaal is: “Back off, boogaloo!” [Lacht.]
In een recent interview zei je: “Daarom hou ik van het leven, komen dingen gewoon aan.” Heb je het gevoel dat dingen voorbestemd zijn?
In zekeren zin wel. Maar ik voel ook dat elke dag een goede dag is, maar ik kan het naar beneden halen. Ik leef nu een leven dat als ik in een geweldige omgeving ben en een goede dag heb, ik denk dat het voor altijd zal doorgaan. En als ik op een dieptepunt ben, zal ik zeggen: “Ook dit zal voorbijgaan.” Ik probeer de hele dag eerlijk te zijn. Maar soms werken dingen niet. Soms gebeurt er iets en wordt je plan gewijzigd. Iemand vertelde me, wat geweldig was: “Het is geweldig om plannen te hebben, maar als ze veranderen, raak dan niet van streek.” Maar hoe zit het met mij, ik ga de vlucht missen! Oké, dus neem de volgende! Al je gehuil en gekreun zal niet voorkomen dat het vliegtuig opstijgt.
GQ: Het lijkt alsof je weet wat echt belangrijk voor je is. Waar komt dat instinct vandaan?
Ik denk dat je het krijgt door het leven te leven. Ik heb het gevoel dat ik altijd meer een optimist ben geweest dan een pessimist, dus er is altijd licht aan de horizon. (Lacht.) Weet je, je wordt oud en je doet bepaalde ervaringen op. Ik denk dat de jaren ’60 en de introductie van… nou nu zijn ze niet eens meer legaal, maar medicijnen. En [mensen zoals psychedelische drugs voorstander] Timothy
Leary… dat soort dingen openen je geest.
GQ: Er komt een bijna-Beatles-reünie aan, want op What’s My Name speeltPaul McCartney bas op een nummer genaamd ‘Grow Old With Me’, dat John Lennon met jou in gedachten schreef. Ik begrijp dat je de demo van Lennon tot voor kort niet eens kende?
Ik vond hem pas dit jaar. Ik had er nog nooit van gehoord, er nooit van geweten. Ik was echt emotioneel toen Jack Douglas, de producent die John produceerde, het mij vertelde. Hij zei: “Heb je gehoord wat ze The Bermuda Tapes noemen?” Ik zei: “Nee, ik heb geen kopie.” Aan het begin (van de demo) kun je John horen zeggen: “Oh, dit zou goed zijn voor Richard Starkey … dit zou geweldig voor je zijn, Ring!” Toen ik dat voor het eerst hoorde, werd ik een beetje emotioneel om zijn stem te horen die mijn naam noemt, omdat ik een emotionele man ben. Hoe dan ook, hij nam alle andere nummers op, maar dit nummer had hij niet opgenomen. Hij had een demo gedaan, dat was alles en ik had nog nooit van het nummer gehoord en was me er helemaal niet van bewust. Maar ik dacht dat het een prachtig lied was. Ik besloot dat ik het ging doen en vond het echt belangrijk.
GQ: Hoe is Paul erbij betrokken geraakt?
Ik deed eerst de zang en toen wilde ik dat echte vrienden kwamen meespelen. Ik dacht dat de enige man die hier echt bas voor mij konspelen, Paul was. En Paul kwam toevallig naar de stad. Ik zei: “Ik heb dit liedje gedaan dat ik net heb gevonden en ik zou heel graag willen dat je basspeelt.” Hij zei: “Natuurlijk, oké.” En zo kreeg ik Paul: ik vroeg het hem en hij zei ja. Hij is de meest melodieuze
speler, ik speel graag met hem. Hij speelde mooi en toen zong hij met mij, ook dat was leuk. (Maar) hij staat op vijf of zes van mijn albums, dus het is niet de enige keer dat hij ooit met mij heeft samengespeeld.
GQ: Je nieuwe boek, Another Day In The Life, bevat voornamelijk foto’s die je met je iPhone hebt gemaakt.
Ik hou gewoon van foto’s maken. Ik heb een mooie verzameling camera’s en in de jaren ’60 gebruikte ik veel lenzen voor vissenoog en prisma. Ik wilde graag zien wat je met de lenzen kon doen. Er is een geweldige foto in het boek van George (Harrison), die ik heb gemaakt met een prismalens, op de Magical Mystery Tour. Soms wil je er kunstzinnig mee omgaan en soms wil je gewoon een foto maken. Je ziet een insect op de vloer, je maakt een foto.
GQ: Je was ook een zeer vroege adoptant van selfies. Je nam een selfie in een spiegel in de jaren ’60.
Ja heb ik gedaan. Ik ben de eerste man die ooit een selfie heeft gemaakt. Ooit!
Dit interview is bewerkt en samengevat.
(Bron: gq.com)
(Vert: Henno de Jong)