Ringo Starr verspreidt nog steeds vrede en liefde met de EP ‘Change The World’ en een nieuwe documentaire over The Beatles. Bijna zestig jaar nadat hij geschiedenis heeft geschreven als lid van de legendarische rockgroep The Beatles, is de veelgeprezen songwriter en artiest Ringo Starr nog steeds bezig met zijn missie om ‘vrede en liefde’ te verspreiden. Zijn nieuwste EP ‘Let’s Change The World’, dient bij dat doel, met vier nummers die bedoeld zijn om de harten van zijn luisteraars te beroeren en een verschil te maken voor de volgende generatie.
Tijdens een mediabijeenkomst ter ondersteuning van de EP legde Starr uit wat hij hoopt dat de luisteraars zal aanspreken en tevens deelde hij zijn favoriete herinnering aan wijlen Rolling Stones-drummer Charlie Watts, sprak hij over de voortgang van Peter Jacksons uitgebreide Disney Beatles-miniserie ‘Get Back’ en legde hij het belang uit van het gebruik van Bill Haley’s klassieker ‘Rock Around The Clock’ op de EP.
Wat wil je dat fans meenemen van je nieuwe EP?
Vreugde en de uitdrukking ‘Change The World’. (Verander De Wereld) We willen het veranderen voor de kinderen. Het lijkt er nog niet op. Die mensen komen nu bij elkaar in New York. De halve wereld staat in brand, de helft staat onder water en de mensen vragen zich nog steeds af wat ze moeten doen. En ik denk dat we veel moeten doen. Dus ik zou graag de wereld willen veranderen voor de kinderen. Ik vraag me af hoe het met politici zit. Hebben ze kinderen? Hebben hun kinderen kinderen?
Wat vind je van de status van je ‘vrede en liefde’-beweging?
Toen ik in 2008 met het ‘peace and love (vrede en liefde)’-moment begon in de straten van Chicago, hadden we ongeveer 100 volgelingen en nu hebben we ‘peace and love’-momenten in 28 landen over de hele wereld. Dus langzaam maar zeker zijn we als kiezelstenen in de oceaan. Het kabbelt steeds verder naar buiten. En je kunt alleen doen wat je doet. En dat is wat ik doe… peace and love.
Je hebt tijdens je carrière met veel muzikanten samengewerkt, maar welke kwaliteiten en input waardeer je het meest van Steve Lukather?
Nou ja, het gitaarspelen natuurlijk. En ik hou van de manier waarop hij schreeuwt tijdens de sessies, dat is heel mooi (lacht). Hij is een goede vriend en we hebben plezier. En natuurlijk is hij een ongelooflijke gitarist. Dat is wat ik leuk vind aan het hebben van hem op de sessie en het is erg snel. Het is geen marteling. We gaan gewoon aan de slag. Dus daarom hou ik van Steve Lukather.
Je neemt ‘Rock Around The Clock’ op in dit project. Hoeveel is rock geëvolueerd uit de jaren 50 tot nu? Denk je dat The Beatles de rockgeschiedenis hebben veranderd?
Ik zou niet zeggen de rockgeschiedenis. Ik denk dat ze de muziekgeschiedenis hebben veranderd. Ik bedoel, het belangrijkste wat The Beatles deden was de nummers schrijven. Dat was toen nog wel bijzonder. En dan nam de band het op. En we hadden eerst een moment met George Martin, waar hij geweldige liedjes voorstelde. En we zeiden allemaal: ‘Nee, nee’. En wij, The Beatles, zeiden: ‘We willen onze eigen songs opnemen.’ En zo gebeurde het. Weet je wat ik mooi vind tot de dag van vandaag? The Beatles zijn er nog steeds. De muziek houdt nog steeds stand. En we hebben keihard gewerkt. En we hadden natuurlijk een aantal geweldige nummers.
Waarom heb je ervoor gekozen om ‘Rock Around The Clock’ te coveren?
Nou, ik zat hier, weet je, ik heb een EP gemaakt, ik zit er middenin en ik hou van de EP omdat het vier nummers zijn en ik doe het in deze kamer. Je kunt het overzien. En de drums staan in de slaapkamer. Het is een kleine studio. En ik weet het niet. Ik zat te denken aan tracks voor de EP en er gingen herinneringen door mijn hoofd. Ik lag op mijn zevende verjaardag in het ziekenhuis. En ik lag op mijn veertiende verjaardag in het ziekenhuis. Ik was er nog toen mijn vijftiende verjaardag eraan kwam. En ik wilde dat niet in het ziekenhuis vieren. Dus mijn moeder sprak met de artsen. Ik had tbc en ik was daar al meer dan een jaar, dus het ging best goed met me. Ze besloten dat ze me zouden laten gaan. En allereerst ging ik met mijn stiefvader en mijn moeder naar Londen om zijn ouders te zien. En daarna kwamen we terug naar Liverpool en toen nam mijn opa me mee naar het eiland Man. En het was ongelooflijk, want ik ging naar de film ‘Rock Around The Clock’. En het zat vol met gekke Britse vakantiegangers met ‘Kiss Me Quick’-hoedjes en die waren een beetje gek aan het doen. En ik zit daar, weet je, ik ben in het ziekenhuis geweest, ik weet niet zo veel van wat er de laatste tijd aan de hand is. En ze vernielden de bioscoop. Ik bedoel, ze gooiden met de stoelen, ze rukten ze eruit. En ik denk: ‘Wauw, dit is geweldig.’ Dus dat moment zit gegrift in mijn hoofd. Ik herinner me dat moment alsof het gisteren was. Dus ik zei: ‘Nou, ik ga ‘Rock Around The Clock’ doen‘. Omdat het mijn EP is. Ik kan doen wat ik wil. Ik deed een soort van een ouderwetse versie en toen dacht ik: ‘Nee, de beuk er in.’ En toen rockte ik. En toen belde ik Joe Walsh en hij rockte.
Je zou oorspronkelijk twee jaar geleden je tour in Canada lanceren. Wat zijn de tourplannen zoals ze er nu voor staan?
We wisten niet hoe het zou zijn. In februari was iedereen cool. In maart ging het wat stroef. En we moesten stoppen. We hadden het eerst over een tour in mei en juni. En in mijn naïviteit zeg ik op Internet: ‘Nou het spijt me. Ik weet dat jullie er helemaal klaar voor zijn om naar deze optredens te komen, maar maak je geen zorgen, hou de tickets vast, want ik ga volgend jaar precies dezelfde tour doen.’ En dat deden we natuurlijk niet. Niets dit jaar. Ik ga dit jaar niet op stap, maar ik heb de tour voor volgend jaar gepland. Ze hebben me het reisschema al gestuurd, maar je weet dat het nu onmogelijk is om te zeggen of het doorgaat. Ik zeg in mijn hart dat het doorgaat, maar laten we eens kijken wat er gebeurt. Het was niet gemakkelijk om door de pandemie heen te komen, maar wat het voor mij gemakkelijker maakt, is dat ik de kans krijg om hier muziek te maken of de bestanden te verzenden en rond te hangen met andere muzikanten, die allemaal getest werden voordat we samen gingen werken. Dus we hangen wat rond, niet voor een lange tijd. Het is een vreemd jaar geweest, maar als dan de tourdata komen, dan hoor ik mezelf zeggen: ‘Oh God, ik wil op tournee zijn’ en het gaat nog niet gebeuren. Dat is gewoon de waarheid van de hele deal. Het is nog steeds niet zeker. Barbara en ik waren pas nog in Engeland. We gingen daarheen om onze kinderen en kleinkinderen en iedereen te zien. Maar weet je, als we op King’s Road lopen, zijn we de enigen met maskers op. Zo is het, maar dit jaar heb ik het gevoel dat we door de vaccinatie iets meer kunnen doen dan vorig jaar.
Wat is jouw visie om de wereld te veranderen? Wat wil je dat luisteraars van deze EP meenemen?
Ik zou willen dat ze vriendelijk, attent, begripvol en voor vrede zijn. We leven in Amerika, maar de helft van de wereld lijdt honger en de helft van de wereld heeft geen water. Ik bedoel, iedereen weet dat ik ‘Water Aid’ steun, want ik geloof dat als je niets hebt, je water zou moeten hebben als je op deze planeet bent. En omdat het nodig is. Maar ze drinken water dat vervuild is. Over een paar jaar zal het moeilijk zijn om te ademen vanwege de vervuiling in de lucht. En wees gewoon aardig voor je buurman, voor je vrienden. Weet je, laten we proberen te begrijpen wat ze doormaken. Niet alleen wij, ik ben niet politiek, maar weet je, we hebben Haïtiaanse mensen teruggestuurd uit Texas. Wat gaan ze doen? Ze zijn daar weggegaan omdat er geen eten is. Er is niets voor hen. Weet je, duizenden zijn omgekomen en dan was er die storm. Daarom moeten regeringen de leiding nemen, niet alleen over hun eigen land, maar ook over al die andere landen die echt lijden. Oh, nou zit ik wel op mijn stokpaardje (lacht).
Heb je speciale herinneringen aan Charlie Watts, de drummer van de Rolling Stones?
Ja, Charlie was een geweldige kerel en erg leuk. En hij had een moeilijker band dan ik om bij elkaar te houden. Ik heb Charlie vaak ontmoet. Hij is hier geweest. We woonden vlakbij elkaar in Londen en we kwamen elkaar tegen op King’s Road, of waar dan ook. We zagen elkaar ook wel bij een diner of een optreden. Maar ik had eens een feestje in de jaren zeventig. En ik had een drumstel op zolder staan. Charlie kwam en John Bonham ook. Dus we hadden drie drummers die gewoon rondhingen en Bonham liep naar het drumstel. Maar het is niet zoals op het podium en vastgespijkerd, dus het was niet stabiel. Dus terwijl hij aan het spelen was, sprong de basdrum weg en het waren Charlie Watts en Ringo die de basdrum voor hem vasthielden terwijl hij speelde. Dat zou een geweldig filmpje zijn geweest, een Tiktok of een foto die wereldwijd zou zijn gegaan. Ja in de jaren zeventig hield ik feestjes, maar je zult nooit foto’s vinden omdat ik geen foto’s in mijn huis liet maken. Maar ik denk altijd dat dat een geweldige opname zou zijn geweest. We zullen Charlie missen. Hij was een mooi mens en hij was de man die niet veel zei.
Waren er verrassingen bij het samenstellen van de nieuwe Beatlesdocumentaire ‘Get Back’?
Het is nu iets langer. Het is allemaal ontstaan omdat Apple, ons bedrijf, 56 uur ongebruikte beelden van de Michael Lindsay Hogg-documentaire heeft gevonden. En we waren gezegend dat Peter Jackson het op zich nam. Ik klaagde altijd over het origineel, omdat er geen echte vreugde in zat. Het was allemaal gebaseerd op dat kleine incident. Hoe dan ook, Peter zou naar LA komen en hij zou dingen meenemen om me op zijn iPad te laten zien. Ik zag dat we aan het lachen waren en aan het dollen waren. En we waren muzikanten, dat was belangrijk voor ‘Get Back’. Van 5 januari tot eind januari hebben we binnen een maand een plaat gemaakt. En we hadden dat optreden op het dak gedaan, wat zo geweldig was. En we speelden weer live. Er zit een geweldig stuk in voor mij, waar Paul zegt: ‘Wie wil er live spelen?’ En je kunt me op de achtergrond horen zeggen: ‘Ja,’ (lacht) En dat deden we. En weet je, wij, The Beatles, zouden naar Turkije gaan, of naar de Mount Everest, of in een woestijn, of Hawaii, of op een vulkaan. Of ‘Laten we gewoon over de weg lopen.’ Deze keer zeiden we: ‘Laten we het op het dak doen.’ En dat is wat we deden. En het was geweldig. De politie speelde een grote rol, niet dat ze iets deden, maar ze klaagden tegen ons. En ze zien er nu echt dom uit in de film. Maar we hebben al dit extra beeldmateriaal. Dus weet je, verrassing, verrassing, je ziet dat we ons wel vermaakten. Peter Jackson gaat het maken, maar hij zit opgesloten in Nieuw-Zeeland vanwege de pandemie. Nu is de documentaire zes uur lang. En het zal gedurende drie avonden in Amerika verschijnen tijdens Thanksgiving. Maar het heeft een start, een midden en de finish. De start is erg traag. En dan komen we erin, en dan zijn we bezig en dan zijn we eruit. Ik hou ervan. En ik zit er natuurlijk in. Dus zes uur is nooit lang genoeg (lacht). Ik denk dat iedereen het leuk zal vinden, want je ziet deze band heel hard werken en emotionele ups en downs doormaken om elke keer te komen waar we willen zijn. Maar zo was het, vier mannen in een kamer, dan heb je al gauw een paar ups en downs. Dus dat is alles wat ik daarover kan zeggen en dat Peter Jackson onze held is. Hij heeft geweldig werk geleverd. En het zal een beetje lang duren. Het eigenlijke dak optreden is 43 minuten lang. Het was ook best cool toen het acht en een halve minuut was. Het eindresultaat vind ik geweldig.
Bron: Reel Faith
Vertaling: Albert Braam