Kunnen deze middelbare heren de sound van de Beatles herscheppen?
In The Times (19/4/2019) schreef Will Hodgkinson een prachtige stuk over The Analogues: ze zien er niet uit als The Beatles. Ze kleden zich niet als The Beatles. Ze zijn niet Engels. Ze zijn niet met z’n vieren. Maar ze klinken precies als The Beatles. En ze hebben steun gevonden in het Beatles-kamp van wijlen Geoff Emerick, de technicus van de band, die over The Analogues zei: “Ik heb iets meegemaakt waarvan ik nooit echt dacht dat ik dat weer zou beleven.” Geoff Emerick kwam naar de Sgt Pepper-show op 1 juni 2017 in de Ziggo-Dome, waar hij pal achter mij zat.
The Analogues speelden The White Album van The Beatles in The London Palladium op 4 mei 2019. Dat is een locatie waar alle artiesten wel willen spelen; er zijn daar meer jaarlijkse Royal Variety Performances georganiseerd dan welk ander theater dan ook. En The Beatles speelden daar natuurlijk ook ooit. “Just rattle your jewellery!” The Analogues zullen alle 30-tracks in zijn geheel spelen, van de allereerste tot de allerlaatste noot. Dit zijn allemaal nummers die The Beatles zelf nooit live hebben uitgevoerd…… De London Palladium was één van de laatste mogelijkheden om The Analogues dit album live te zien spelen. Hun volgende project is om een ander Beatles-album tot leven te brengen: Abbey Road. Ik heb mijn ticket al geboekt!
The Analogues hebben het tot hun missie gemaakt om alle ‘studioalbums’ na 1966 van The Beatles na te spelen op het podium. In navolging van uitvoeringen van Magical Mystery Tour en Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band blijft hun uitgangspunt hetzelfde: muzikale authenticiteit – de band zoekt de hele aarde af om elk origineel instrument te vinden om een bijna perfecte noot te creëren – elke gitaar, piano, synth en Mellotron-orgel. Het resultaat? Je kunt de sound van The Analogues hier vergelijken met The Beatles zelf:
De grootste uitdaging rond The White Album was om Lennon’s avant-garde geluidscollage Revolution # 9 te reproduceren. Om dit te doen, herschepten ze het hele acht minuten durende stuk helemaal opnieuw en hebben zelfs een film gemaakt om er bij te laten zien.
Revolution # 9 is natuurlijk de track die we allemaal oversloegen als we The White Album op onze platenspeler legden. Maar over de jaren heen heeft Revolution # 9 een nieuwe status gekregen, met een betekenis die van alles kan zijn. Ieder wat wils. The Analogues geven hun betekenis weer in hun film:
The Analogues denken aan conflict, geweld, mensenmasa’s…Is dat wat Lennon hierbij in gedachten had? Mogelijk, maar ik denk zelf van niet. Mijn eigen remake – voor de echte liefhebbers van Revolution # 9 – is hier te vinden:
Terug naar The Times en Will Hodgkinson. Hij is The Times rock & pop criticus, draagt artikelen bij aan Mojo-magazine, auteur van The House Is Full Of Yogis, Guitar Man, Song Man, Ballad Of Britain. Hij schreef een groot artikel van 2 pagina’s in The Times over The Analogues, met als kop: “Kunnen deze middelbare heren de sound van de Beatles herscheppen?” Het antwoord kennen we inmiddels wel, ja! “Het publiek mag dan wel vijf lelijke gasten zien, maar met hun ogen dicht horen ze prachtige muziek”.
Hodgkinson zocht The Analogues op in hun repetitieruimte in de buitenwijken van Amsterdam. The Analogues Nomden en Maginn nodigden hem uit om een nummer mee te spelen. Hij speelt aardig gitaar, maar is geïntimideerd geraakt door The Analogues die net Back in the USSR en Dear Prudence gerepeteerd hebben. Hodgkinson kiest ervoor om Blackbird te spelen, wat hem op bruiloften en partijen veel succes had opgeleverd. “Kan jij Blackbird spelen?”, vraagt Nomden, die zijn scepsis niet kan verhullen. En inderdaad, tussen de muzikale talenten van The Analogues klinkt hij nergens naar; gelukkig kan Hodgkinson beter artikelen schrijven!
Nomden legt hem uit dat The Beatles helemaal niet zo makkelijk zijn na te spelen; de akkoorden zijn niet lastig, maar om het juiste gevoel erin te leggen vereist oefening en kunde. The Beatles speelden ieder couplet een beetje verschillende riff, Ringo drumde net een ander patroontje, het tempo varieerde gedurende het hele liedje.
Hodgkinson vertelt dat de oprichters van The Analogues, Gehringe en Van Poppel, al lang de droom hadden om Beatles te gaan spelen. Maar ze kwamen er pas aan toe op latere leeftijd; het had geen zin meer om te proberen hun haar te laten groeien en psychedelische kostuums aan te doen: zo konden zij zich volledig op de muziek, en de klank daarvan, concentreren.
De latere platen van The Beatles zijn ook lastig na te spelen, omdat het echte studio albums zijn; The Beatles zelf hebben ze nooit voor publiek gespeeld (natuurlijk op de ‘rooftop concert’ na). Hoe kan je alle trucs van George Martin en Geoff Emerick op een podium reproduceren? Ten eerste hebben The Analogues een man meer dan The Beatles, en verder hebben ze een imposante collectie van instrumenten aangelegd. Dat ging goed voor 29 nummers van The White Album; alleen Revolution # 9 was te lastig om live te spelen.
Hodgkinson is diep onder de indruk van de Beatles klanken die The Analogues laten horen. Maar moeten ze als ‘nieuwe Beatles’ nu niet ook de levensstijl van The Beatles gaan overnemen? LSD bij het spelen van Sgt Pepper, de schoonvader van van Poppel als manager (net als Linda’s vader), een nieuwe Yoko Ono in de repetitieruimte? Voor The Analogues hoeft dat niet allemaal: “The Beatles waren in de 20 jaar oud, wij heren van middelbare leeftijd”. Maar op andere wijze kunnen ze nog wel The Beatles volgen: na hun werk in The Analogues, hebben verschillende leden plannen voor soloprojecten. Zij schrijven ook al eigen nummers….
Maar eerst nog Abbey Road en Let It Be afmaken. Hodgkinson besluit met de ironie dat The Analogues hun Cd’s uitbrengen op Decca, juist het platenlabel dat The Beatles niet wilde hebben.
Kortom, ga The Analogues zien met Abbey Road en Let it Be, en beleef wat je met The Beatles zelf niet kon beleven!
– Bob de Jong –