The Beatles – Abbey Road – Remix – Recensie

BFNLAlbum recensies, Nieuws

Na de moeizame opnames van Let it Be werden voor Abbey Road nog een keer alle registers open getrokken. Een album dat 50 jaar na dato nog steeds tijdloos klinkt. Hoewel het album destijds niet eens door alle recensenten als meesterwerk werd gezien, kozen de lezers van Beatlesfanclub.nl de plaat enkele jaren geleden als het ultieme Beatlesalbum.

Het album – the remix

Voor deze heruitgave werd net als bij Peppers en de White Album teruggegaan naar de originele opnamebanden. Dat heeft tot gevolg dat de beperkingen, die voor de oorspronkelijke vinyluitgave gold weggenomen konden worden en dat de songs qua klank bijvoorbeeld, niet uit de toon vallen met huidige songs op digitale platformen.

Deze remix komt vooral tot zijn recht op vinyl, cd en vooral de bluray-audio. Wat direct opvalt, is dat het album helderder klinkt dan ooit, waarbij de details meer opvallen. Dat blijkt al meteen bij opener Come Together, waar het lijkt alsof Lennon in de woonkamer staat te zingen en te klappen.

Er zijn ook een paar opvallende afwijkingen van de oorspronkelijke mix. Zo horen we wat alternatieve zang op het eind van Come Together en is de overgang van You Never Give Me Your Money naar Sun King wat langer. Vooral de zang komt geweldig uit de verf. De meerstemmige zang tijdens Sun King en Because is fenomenaler dan ooit.

De grootste winst is behaald in I Want You (She’s So Heavy). Het orgel van Billy Preston scheurt door de speakers in het eerste deel, de hinderlijke kraak in Lennons ijzingwekkende schreeuw, die destijds de microfoon overstuurde, is weg en het tweede deel met het logge repetatieve gitaargeluid en de imposante ‘white noise’ is overweldigend. De oorspronkelijke mix van George Martin is perfect. Het is ook geen vraag of de remix beter is. Het is nieuw licht door oude ramen. Maar wel perfect licht!

De outtakes

De CD- en LP-boxen bieden, net als op vorige heruitgaven, de nodige outtakes die inzage geven in het opnameproces. Hoewel The Beatles een uitstekend oor hadden voor de perfecte take, zijn deze extra’s een lust voor het oor. Ook al worden bijvoorbeeld Come Together en Octopus’s Garden vroegtijdig afgebroken: Lennons ruige zang op het eerste nummer en de humor van de heren (Ringo: droog – tijdens het tweede – na het inzetten van een verkeerd couplet: “I went in earlier… or you all came late!”

En zo zijn er meer hoogtepunten:

The End in zijn rauwe vorm zonder orkest of zang, McCartneys demo’s voor Come And Get It, Goodbye (die hij respectievelijk aan Badfinger en Mary Hopkin gaf), een ruwe mix van de medley zonder strijkers, Her Majesty op de oorspronkelijke plaats en een rauwe versie van I Want You, waarbij Preston losgaat op het orgel en waarbij The Beatles nog één kans krijgen luid te spelen omdat iemand buiten blijkbaar overlast heeft van de harde nachtelijke opnamesessie!

De 5.1 mix

De langgerekte “ahhhh”, die de zang van Sun King inleidt, over vijf speakers gemixt, is het muzikale equivalent van de zon, die door een wolkendek breekt. Nog meer dan op de stereomix, vallen alle prachtige details op. De arrangementen van George Martin, het gitaarwerk en de achtergrondzang in The End. Het zijn maar een paar van de hoogtepunten. De luisteraar bevindt zich letterlijk midden tussen The Beatles. De surroundmix geeft letterlijk een extra dimensie aan een toch al legendarisch album.

– Ron Bulters –

Voorzitter/PR Beatlesfanclub.nl