THE BEATLES AT THE HOLLYWOOD BOWL

WebmasterAlbum recensies

Ik zal eerlijk zijn; het was niet de release waar ik reikhalzend naar uit keek.  Het geluid van de boeiing (zoals ik het geschreeuw van de meisjes noem) heeft ervoor gezorgd dat ik nooit zo’n interesse heb gehad in het Beatle-live werk. Maar ik ben volledig om. Dat heeft vooral met afgelopen donderdagavond te maken.

Het zijn de liedjes van Paul die het album zo mooi maken.

Donderdag was de wereldwijde première van de documentaire ‘Eight Days A Week’. Via streams kon je het ‘rode loper’ moment volgen. Weer die strakblauwe hemel. Liam Gallagher van Oasis was er, Michael Palin mocht even een zegje doen. Maar het wachten was natuurlijk op ‘The Last Man Standing’. En juist dat feit zorgde ervoor dat ik opeens een brok in mijn keel kreeg. Tijdens een interview op de loper met Michael Palin klonk er opeens luid gejuich en op de achtergrond werd ‘Live At The Hollywood Bowl ‘ een tandje harder gezet.

Twee auto’s stopten en iedereen wist wie erin zat. Paul en Ringo stapten uit en genoten zichtbaar van alle aandacht. Met name Paul nam nog veel tijd voor zijn fans en signeerde zelfs hier en daar wat platen en posters. Iets wat Ringo al een tijd niet meer doet en dit nog eens fijntjes kenbaar maakte. ‘McCartney hoeft dit niet meer te doen’, dacht ik. ‘Hij had gewoon met een zonnebril op naar binnen kunnen rennen en iedereen had het begrepen.’ Maar dat is juist de kracht van The Beatles. Ze zijn een stukje van ons geworden omdat ze zo ontzettend goed de opwinding van het jong zijn en de weg naar het ouder worden wisten te vertalen in woord en muziek.

Ze zijn de soundtrack van een heel wat generaties. En opeens was het besef daar dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Alles is namelijk nu wel gezegd. Althans; door deze twee heren. De rest van de Beatle geschiedenis zal opgetekend worden door archief idioten als Mark Lewisohn. Dat zal vast accuraat en veel eerlijker zijn dan het verhaal dat we van het viertal in de afgelopen jaren hebben gehoord. Maar het grote jongensboek waar alleen Paul en Ringo nu nog uit kunnen vertellen gaat straks dicht. Ik kan me de opwinding van The Anthology nog zo goed voor de geest halen. Wat vonden we het met z’n allen erg dat Lennon er niet meer bij was. De vergankelijkheid kwam bij de première van de nieuwe documentaire opeens heel hard aan. Nog maar twee mensen die in het middelpunt staan. En aan het gezicht van Paul viel af te lezen hoezeer hij zijn vrienden van weleer miste.

De cd dan. Zoals gezegd; ik keek er niet bepaald naar uit. Maar wat meteen opvalt is natuurlijk de geluidskwaliteit. Die is enorm verbeterd. Schreeuwende meisjes kun je niet uitzetten maar ze zijn wel naar de achtergrond gedrukt. Het stoort me nu zelfs niet eens meer. Het is immers een belangrijk deel van de Beatle-geschiedenis. Maar waar ik me vooral bewust van werd was de onmetelijk energie die ze op het podium hadden. Er van uitgaande dat zichzelf niet konden verstaan speelden de jongens veel beter live dan hun generatiegenoten. ‘She’s A Woman’ is er zelfs in de live uitvoering op vooruit gegaan. Het is dan ook het hoogtepunt van het album. Let ook op de extra basdrum beat van Ringo! Verder is het de stem van Paul die op dit album floreert. Ik durf het nog sterker te stellen. Het zijn de liedjes van Paul die het album zo mooi maken.

Lennon lijkt met tracks als ‘Help’ en ‘Ticket To Ride’ er helemaal geen zin in te hebben. Hier mis ik juist de energie. Alleen tijdens Dizzy Miss Lizzy hoor ik Lennon zoals we hem kennen. Schurend en puur rock ´n´roll. Wat dat betreft is die tweedeling in de band al goed te horen. McCartney de eeuwige showman die nooit verzaakt versus Lennon de man die het helemaal heeft gehad met de live shows en het liefst de studio inkruipt. De extra galm die we op de stemmen horen komt af en toe wat kunstmatig over maar het is uiteindelijk voor de duidelijkheid wel effectief te noemen. Er is hier en daar wat kritiek dat er is vastgehouden aan dezelfde tracklist van ´Live at the Hollywood Bowl´, met als gevolg dat de concerten uit 1964 en 1965 door elkaar staan. Ik vind dat geen bezwaar aangezien George Martin dit ooit zo bedoelde en ik vind dat je van sommige dingen af moet blijven. Wel wil ik wijzen, en dat heb ik nog nergens gelezen, op de ontzettende lelijke edit van het publieksgeluid richting ´Boys´.  Onbegrijpelijk vooral omdat Giles tijdens de heruitgave van ‘1’ onlangs ook al zo’n lelijke edit fouten maakte.

En opeens was het besef daar dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn.

Al met al ben ik blij verrast met deze release waar je enerzijds de vermoeidheid en de gigantische energie naast elkaar hoort liggen. Is dit nu het laatste wat er naar buiten komt aan Beatle materiaal? Of komt er nog een klein hoofdstukje in dit grote jongensboek. De tijd zal het leren.

Tim op het Broek