Er zijn in de loop der jaren natuurlijk al vele bootlegs van de zogenaamde Get Back-sessies verschenen.
De eerste zagen het levenslicht al (toen nog op elpee) in de heel vroege jaren zeventig. Eens kijken of deze CD, uit 1992 al weer, nog iets onbekends voor ons in petto heeft. In ieder geval betreft het allemaal nummers waarbij George de hoofdrol vertolkt.
Track één. George Talks About A Solo Album. Om te beginnen heel veel ruis. Hij praat met John en zegt dat hij iets eigenaardigs wil gaan doen. Hij heeft songs in voorraad liggen voor minstens tien jaar lang, als hij ze op platen van The Beatles zou moeten publiceren. Hij wil ze nu eindelijk wel eens uit de weg hebben en hij wil een elpee maken. ‘O, in je eentje bedoel je’, antwoordt John. John en Yoko(!) vinden het een geweldig idee. George voert als bepalend argument aan dat het volgens hem het ‘Beatlesgedeelte’ ten goede zal komen. Hij zou de songs aan anderen kunnen geven, maar hij wil ze zelf uitbrengen. Hij denkt niet veel meer aan het materiaal te hoeven veranderen en er hooguit een week mee bezig te zijn. Op de achtergrond hoor je Paul op akoestische gitaar oefenen aan het nummer Get Back. Een fragment van één minuut en 27 seconden.
Track twee. All Things Must Pass. Een complete uitvoering door The Beatles, zelfs met hier en daar de piano door Paul en een prachtig achtergrondkoortje door Paul en John. Het drumwerk van Ringo is effectief en stevig. John roept ‘Yeah!’ in zijn enthousiasme. De baspartij is hier en daar wat experimenteel en de zang van George nog wat onvast, maar het nummer is klaar om definitief aan het vinyl toe te vertrouwen en is naar mijn smaak sterker dan op de bekende solo-elpee van George.
Track drie. Old Brown Shoe. Piano, orgel en drums zijn flink zwaar aangezet. George kan er eigenlijk niet bovenuit komen. Het basisthema zit al goed in elkaar en Billy Preston experimenteert er flink op los. Na een tijdje is George de tekst kwijt en komt hij niet veel verder meer dan het zingen van ‘ta-loe-die-doe–die-loe’, maar de basismelodie wordt door de hele band enthousiast en vrolijk doorgejamd.
Track vier. For You Blue. Een versie waar George flink improviseert. Hij begint na ongeveer 23 seconden opnieuw, omdat hij zich in zijn eigen woorden verslikt. De baspartij is zwaar aangezet. Echt veel meer dan we in de reguliere versies kunnen horen. Er wordt iemand door George aangekondigd als ‘Mr. Blues Man’. ‘Yeah!’ beantwoordt John; zou die daar dan ook mee bedoeld zijn? Daarna kabbelt het nummer rustig door tot het slotakkoord.
Track vijf. Let It Down. Weer een nummer van de solo-elpee All Things Must Pass van George in een Beatlesversie. George met een akoestische gitaar en de anderen (John en Paul) die op elektrische gitaar en op bas proberen te volgen. Ringo is er blijkbaar nog niet bij. Er volgt even wat gekraak en dan pakt George de draad weer op. George probeert het akkoordenschema uit te leggen en dan breekt het opeens af. Een fragment derhalve, van twee minuten en vijftien seconden.
Track zes. I Shall Be Released. Een klassieker van Bob Dylan & The Band. Een sologitaar die erg ver naar voren staat afgesteld. Ook de bas en de slaggitaar staan erg hard. George komt er met zijn fragiele stem niet bovenuit. Ook Paul en John, die in de achtergrond zingen, hoor je nauwelijks. Desalniettemin een mooie uitvoering van dit onvergetelijke Dylan-nummer. Maar zeker niet sterk genoeg om definitief op de elpee Let It Be te zetten. Het fragment is een minuut en 47 seconden lang.
Track zeven. Speak To Me. Allerlei instrumenten worden gestemd. Je hoort John eerst wat bespreken met de andere Beatles. En dan hoor je George af en toe ‘Speak to me’ zingen. Voor de rest is de tekst moeilijk, of niet te volgen. Verder staat de slaggitaar zo hard afgesteld dat de onzekere zang van George er vrijwel in verdrinkt. Al met al een tussendoortje waar nooit door George aan verder is gewerkt, ook later niet als soloartiest.
Track acht. Hear Me Lord. Voorzichtige akkoorden op de elektrische sologitaar. George heeft de tekst en de melodie grotendeels klaar. Je hoort de voornamelijk de drums van Ringo en ook een voorzichtige slaggitaar. Af en toe neuriet George wat. Zijn zang is veel zwakker dan de veel te luid afgestelde sologitaar. Je hoort wel aan alles dat dit een mooie song kan gaan worden. Uiteindelijk zal het net als veel van dit materiaal niet op een reguliere Beatles-elpee terechtkomen maar op de solo-elpee All Things Must Pass van George.
Track negen. I Me Mine. John doet een overdreven lage klassieke zangstem. En hij geeft wat commentaar op het nummer. Daarna zet George het nummer opnieuw in. John maakt er alsnog een karikaturale versie van. George gelooft er ook niet meer in deze versie tot een goed einde te brengen en gaat mee in de hilariteit. Daarna breekt het abrupt af.
Track tien. Short Fat Fanny. Wat gefluit en wat gerommel op de instrumenten. George en de andere Beatles gooien gewoon allerlei teksten van rock ‘n’ roll – songtitels door elkaar. Het rockt wel aardig hier en daar. Ik herken onder andere Blue Suede Shoes, Long Tall Sally, Heart Break Hotel, Tutti Frutty, Hound Dog en Blue Berry Hill, om maar iets te noemen.
Track elf. All Things Must Pass. Het herkenbare themanummer van de gelijknamige solo-elpee van George. De andere Beatles spelen het enthousiast mee. Op een schoonheidsfoutje na hier en daar is het nummer klaar om definitief aan het vinyl toe te vertrouwen. Ondanks de harde muzikale begeleiding waar de zangstem van George bijna in verdrinkt zetten The Beatles hier een volwaardige versie neer die bij een speelduur van circa twee minuten en 52 seconden wordt beëindigd met een duidelijk slotakkoord.
Track twaalf. Let It Down. Nu zijn er wel drums hoorbaar. Ringo is er nu blijkbaar wel bij. Paul heeft de baspartij redelijk onder de knie. Je hoort af en toe ook een orgel. George kan er met zijn zang maar niet bovenuit komen. Paul doet een zangpartij op de achtergrond. In het tweede deel van dit nummer staat de microfoon van George blijkbaar beter afgesteld, want nu komt hij met zijn zang eindelijk wel eens boven de muziek uit. Dit nummer dat later op de solo-elpee All Things Must Pass terecht zou komen is hier al zover gevorderd dat het nu op een elpee gezet kan worden. Een versie van drie minuten en 53 seconden.
Track dertien. Hear Me Lord. De eerste maten vormen wat helder spel van solo- en slaggitaar. Paul is met de basgitaar nog zoekende. John schreeuwt er als commentaar op de tekst van George ‘Yes I am!’ tussendoor. John begint later wat orders aan iemand anders te geven, alsof hij helemaal niet meer op het verloop van de song let. Drums ontbreken hier volledig. Een fragment van slechts een minuut en 42 seconden.
Track veertien. I Shall Be Released. En nog maar een keer dit onvergetelijke Bob Dylan-nummer. De elektrische gitaren zetten het onberispelijk in en na een paar maten vallen ook de drums van Ringo in. De bas van Paul is onopvallend en de stem van George verdwijnt weer in de muur van geluid, zodoende is de muzikale structuur van het nummer goed te volgen, maar van de tekst niet of nauwelijks iets. En juist de tekst is doorgaans een heel belangrijk aspect van een Dylan-nummer. Desondanks een van de beste tracks op deze CD. Jammer dat dit fragment van een minuut en 45 seconden abrupt afbreekt.
Track vijftien. On The Road Again. George probeert samen met de andere Beatles er wel wat van te maken, maar meer dan wat gepiel met een duur van ongeveer 43 seconden komt er niet uit. Dan kunnen we toch beter luisteren naar de originele versie van de groep Canned Heat, die het nummer in april 1968 op een singletje zette.
Track zestien. How Do You Tell Someone. Je hoort George de tekst zingen en af en toe neuriën. Alle Beatles proberen hem te volgen. Het klinkt me op de een of andere manier bekend in de oren. Het heeft inderdaad ‘wel wat weg van de melodie in If I Needed Someone.’ Een opmerking die ik als voetnoot vond in het CD-boekje van de vierde CD uit de box The Beatles Mythology, vol 3. – 1968-69, bij het naspeurwerk omtrent deze song van George. De speelduur is precies twee minuten.
Track zeventien. Positively 4th Street. Alweer een klassiek nummer van Bob Dylan. George zingt het nauwelijks hoorbaar door de harde gitaarmuziek heen. Na een tijdje is hij de tekst kwijt en komt hij niet verder meer dan ‘la la la la’. De andere Beatles hoor je nauwelijks in dit fragment en al helemaal geen drumpartij van Ringo. Hier en daar hoor je John en Paul nog meezingen in de achtergrond. Het duurt slechts één minuut.
Track achttien. Let It Down/Get Back. George speelt Let It Down heel geïnspireerd en Paul en Ringo rammen gewoon een paar maten van Get Back er doorheen. John heeft daar wat commentaar op. De gitaren staan nu iets zachter en de microfoon van George staat nu beter afgesteld en nu kun je horen hoe mooi en lieflijk zijn stem is. Dit fragment duurt twee minuten en acht seconden, maar had van mij nog wel even door mogen gaan.
Track negentien. Well…All Right. George leidt de andere Beatles door dit prachtige nummer van Buddy Holly. Drums en basgitaar hoor je niet, alleen de sologitaar van George en de slaggitaar van John. Iemand van de filmploeg die de opnameduur bijhoudt roept dat het 6:45 PM, kwart voor zeven ’s avonds is. Ondanks dat dit nog maar heel simpel is, zou het zeker de moeite waards geweest zijn als The Beatles dit nummer, dat Buddy Holly zelf op 5 november 1958 op de plaat zette (Coral-label Q. 72346, 78 rpm), tot een volwaardige versie hadden uitgebouwd. Het duurt maar één minuut en drie seconden.
Track twintig. Hitch-hike. Een vreemd nummer waarin George de leadzang weer voor zijn rekening neemt. Het komt me bekend voor. Klopt, want het is een hitje van Marvin Gaye uit 1962, maar ook The Rolling Stones hebben het op hun elpee Out If Our Heads gezet. Het heeft veel weg van het Beatlesnummer You Can’t Do That. Het duurt één minuut en 57 seconden.
Track 21. I Me Mine. George en Paul geven het ritme aan. Daarna wordt het nummer als een soort snel rock ‘n’ roll–nummer gespeeld. In de tekst komen ze niet veel verder dan ‘ma ma ma mine’. Daarna zet George het nummer opnieuw in, nu in het normale ritme. Het is nog steeds steviger dan de versie op de elpee. Dan is opeens de versie herkenbaar die gespeeld wordt in de film Let It Be, waarbij John en Yoko de Engelse wals dansen. Een fragment van twee minuten den 53 seconden.
Track 22. Something. Een song die later op de elpee Abbey Road terecht zou komen. Paul, John en George bespreken vooraf de tekst. Het wordt langzamerhand ingezet. Iedereen probeert George te volgen. John probeert serieus ietsjes in de achtergrondzang te experimenteren. George vertelt nog dat hij al zes maanden met de song bezig is. Het is nog lang niet klaar maar je merkt dat alle Beatles hier series werk voor hun volgende elpee van willen maken. Ringo heeft zijn drumritme ook al goed. George meldt nog dat het basisakkoord F-majeur is. George heeft geen ‘PA’, hij kan zichzelf dus niet door de muziek horen. George en John maken van de tekst een soort vraag- en antwoordspel. Ze spelen ook nog wat met de woorden Mister Show, miss the show, I don’t know en Mr. Joe. Af en toe is er een hammondorgel hoorbaar. Al met al een van de meest interessant tracks van deze bootleg-cd. Dit fragment duurt negen minuten en vier seconden.
Track 23. I Me Mine. George zingt nu net een octaaf hoger. Weer geeft John hier en daar commentaar. De drumpartij van Ringo is heel mooi. Als John er niet af en toe doorheen geschreeuwd zou hebben zou het op de elpee gekund hebben. Aan het eind verzandt het in wat gebabbel onderling. Je hoort zelfs Yoko nog even. George probeert het nog eens maar nu is zijn stem hier en daar onvast. Wel een van de mooiere tracks van deze CD. Het duurt al met al drie minuten en 27 seconden.
Track 24. I Me Mine. Deze keer een regelrecht walsje in driekwartsmaat. De slaggitaar van John komt er mooi uit. George geeft aan dat het vanaf het A-mineurakkoord langzaam maar zeker naar beneden in toon gaat. Paul probeert de maat aan te geven. Vanaf twee en een halve minuut speelduur wordt het een meer rock-achtige versie. Daarna zetten ze weer de versie in die vrijwel hetzelfde is als de elpeeversie. Alles bij elkaar genomen duurt het vier minuten en 30 seconden.
Track 25. All Things Must Pass. Tot slot nogmaals de song die het titelnummer van de eerste echte solo-elpee van George zou worden. Wanneer het nummer net een beetje op gang komt krijgt George een elektrische schok. Waarschijnlijk doordat er twee microfoons heel dicht bij elkaar staan. Paul en de anderen maken er grapjes over. Mal Evans probeert te achterhalen wat er mis is. Ze denken dat het komt door de feedback, het zogenaamde rondfluiten wanneer bepaalde apparatuur veel te luid staat afgesteld. Dan eindigt het abrupt. Gedeeltes van dit fragment zijn ook in de film Let It Be te zien. Het duurt twee minuten en 41 seconden.
Conclusie: Een mooie CD, die wel een beetje verklaart hoe het komt dat George in november 1970 ineens met zo’n meesterlijke solo-elpee op de proppen komt. Het merendeel van de songs daar hebben The Beatles nog aan gewerkt. Die songs zijn dus op een haar na klaar en kunnen zo op de elpee All Things Must Pass gezet worden. Hoogtepunten van deze CD zijn I Shall Be Released, How Do You Tell Someone, Well…All Right en I Me Mine (track 23 en 24).
Jan Hendrik Breeuwer