THE BEATLES THE FORGOTTEN ABBEY ROAD SESSIONS VOL. 1

WebmasterBlog

Deze bootleg  heeft op de voorkant van het CD-hoesje precies dezelfde foto als de reguliere Abbey Road-elpee, alleen lopen The Beatles niet over het beroemde zebrapad.

De binnenzijde van het hoesje laat The Beatles zien terwijl ze poseren voor de witte Rolls Royce van John.  De achterkant  van het CD-hoesje bevat informatie over de gespeelde nummers. Deze bootleg bestaat uit twee CD’s en behandelt de opnamesessies van Something, Oh! Darling, Octopus’s Garden en I Want You (She’s Sp Heavy) en andere  ‘Abbey Road’-nummers. Al het materiaal stamt uit  de ‘Get Back’-sessies van januari 1969.

CD1.

Track een. Something. Het eerste deel van een jamsessie, gespeeld door John en George. Het duurt een minuut en 38 seconden. Het hoesje geeft als opnamedatum 28 januari ’10 op. Dit kan natuurlijk niet juist zijn. Het is ook niet 28 januari 1969, want volgens Mark Lewisohn (in The Complete Beatles Chronicle, blz. 311) werden er op die dag geheel andere nummers gespeeld.
Het is allemaal nog in een heel precair stadium. George heeft de loopjes voor zijn sologitaar klaar en ook zijn zangpartij staat al goed in de steigers. Ringo zoekt naar het juiste drumritme, terwijl John er nog erge moeite mee heeft om het geheel met zijn slaggitaar te volgen.

Track twee. Something. Het tweede deel van die jamsessie, gespeeld door John en George. Het duurt nu vier minuten en dertien seconden. George en John bespreken er de coupletten en het refrein in. George vertelt dat hij al zes maanden met het nummer bezig is. John zet de zang al eerste in. Ze hebben het over tegen-melodie. Er wordt in de tekst  en in de melodie gevarieerd. Melodieën die de uiteindelijke versie niet hebben gehaald. De baslijn moet volgens George voornamelijk in F-majeur zijn. Er staat een microfoon niet goed op het PA-systeem afgesteld en George klaagt daarover.

Track drie. Something. Het derde deel deze jamsessie, maar nu doet ook Paul duidelijk hoorbaar mee. Het geheel duurt vier minuten en 33 seconden. George is gewoon wat aan het geinen. John zet de zang in. Paul hoor je af en toe in het ‘You know I believe and how’-gedeelte. George vertelt dat hij hier en daar nog wat veranderingen in de tekst overweegt, zoals bijvoorbeeld: ‘Do you know that I missed the show?’ Paul zingt hier en daar mee met: ‘I don’t know’. Instrumentaal is de grote lijn al wel klaar. Vooral het hammondorgel van Billy Preston valt op.

Track vier. Something. Een vierde sessie van dit nummer. Het is opgenomen op 29 januari 1969. Volgens het boekje bij deze bootleg, althans. Dit is echter volgens Mark Lewisohn in The Complete Beatles Chronicle onjuist. Something zat niet is in de sessies van die dag.  In deze jamsessie van twee minuten en 43 seconden door George en John neemt de laatste de leadzang voor zijn rekening. Het begint met fijn gitaarspel van George en wat commentaar van George. John doet de leadzang toch wezenlijk anders dan George. Het nummer klinkt daardoor wel wat rocktachtiger dan de officiële elpeeversie. Aan het eind merkt hij op dat de heren toch maar beter door kunnen gaan met de rock ‘n’ roll-show.

Track vijf. Oh! Darling. Een opname van 6 januari 1969 waarop Paul een mooi pianosolo speelt. Het duur een minuut en 40 seconden. Paul die hier alleen te horen is. Geen van de andere Beatles speelt mee. In feite  staat het nummer al vrijwel kant en klaar  in de steigers.

Track zes. Oh! Darling. Volgens het boekje een opname van 7 januari 1969. Paul zingt wat hoger dan anders en probeert de anderen het akkoordenschema uit te leggen. Het is voornamelijk in C-mineur en gaat over naar F, vertelt hij hen. Al met al improviseert hij ook wat. John hoor je hier en daar wat meeneuriën.

Track zeven. Oh! Darling. Een fragment dat zeven minuten en 40 seconden duurt, ook opgenomen op 7 januari 1969. John bespeelt hier de basgitaar. In het begin wat gerommel en Paul die niet veel verder komt dan: ‘Oh, oh, oh.’ Wanneer het wat serieuzer wordt opgepakt valt mooi het werk op de sologitaar van George op. Het spel op de basgitaar van John is eerlijk gezegd niet wereldschokkend. Paul pingelt tot slot nog wat na op de piano.

Track acht. Oh! Darling. Een opname van 8 januari 1969, die twee minuten en een seconde duurt. De song wordt met gitaarspel geopend en later valt Paul pas in. Geen pianospel deze keer. Ringo heeft het qua drumspel wel al klaar. Paul improviseert er met de zangpartij nogal op los. Het geheel breekt helaas abrupt af.

Track 9. Oh! Darling. 9 Januari 1969  dan nu; Paul alleen aan de piano en het duurt twee minuten en 29 seconden. Paul speelt de basisakkoorden de zang is hier en daar nogal onzeker. Ook zit hij in de akkoorden af en toe mis.

Track tien. Oh! Darling. Deze keer van 14 januari 1969 en het duurt drie minuten en 32 seconden. Met een te gekke echo in de zang. Althans, volgens het boekje.  Het is alleen Paul aan de piano. Hier doet hij de tekst ook als gesproken woord en niet als zang. De echo is hier en daar wel een geinig experiment. Paul die zijn tijd ver vooruit probeert te zijn. Het haalt echter op generlei wijze het vinyl. De echo zal zijn weg naar het ‘Beatles’-vinyl pas definitief vinden wanneer John het uitentreuren gebruikt op zijn solo-elpees van de jaren zeventig.

Track elf. Oh! Darling. Volgens het boekje een  opname van 23 januari 1969. Een jam door de gehele band met hier en daar wat bluesachtig orgelspel. Het kan bijna niet de juiste datum zijn, want volgens Mark Lewisohn worden er op die dag onder leiding van Alan Parsons (toen voor het eerst als producer aanwezig) opnames gemaakt voor de single Get Back. Bron: The Complete Beatles Chronicle blz. 310.Wel noemt hij het bluesachtige orgelspel van Billy Preston. Het duurt maar liefst acht minuten en 49 seconden.. Het nummer is nu vrijwel klaar. Hier en daar ontbreekt er nog wat aan, maar alle bandleden hebben het duidelijk onder de knie. Je merkt dat de heren weten dat het toch nog niet de definitieve versie voor op de plaat gaat worden, want daar wordt nog net iets te veel voor geëxperimenteerd. Paul geeft hier en daar nog wat adviezen over hoe hij het een en ander gespeeld wil hebben, met name over het aanzetten van de basdrum.

Track twaalf. Oh! Darling. Ook van 23 januari 1969 volgens het CD-boekje. Het duurt vier minuten en 21 seconden. Het is min of meer een eerbewijs van Paul aan Otis Redding. Paul Paul en John en noemen allerlei ‘bekende’ artiesten. Daarna wordt het nummer weer eens  ingezet, maar het lijkt alsof de heren zo melig zijn dat het al diep in de nacht is. Paul zelf merkt op dat het wel een eerbetoon aan Otis Redding lijkt. Daarna wordt er wat serieuzer gemusiceerd en ontstaat er zelfs een zeer behoorlijke versie.

Track dertien. Oh! Darling. Deze keer van 27 januari 1969. Het duurt zes minuten en twintig seconden en is een uitbreiding van de versie die ook op de Anthology CD’s te horen is en waarin John spreekt over scheiding van Yoko Ono van Tony Cox. Je merkt aan alles dat het klaar is om op de plaat gezet te worden. Er wordt hier en daar nog wat geïmproviseerd, omdat de heren weten dat het nog niet de definitieve versie is, maar het nummer staat inmiddels als een huis. Na de opmerking over Yoko gaat het langzaam maar zeker over in het nummer Get Back.

Track veertien. Oh! Darling. Ook van 27 januari 1969 en het duurt een minuut en zestien seconden. Al met al wordt het een beetje onzeker ingezet en hier en daar is het vals. Wel zit er een mooie baspartij in. Het wil maar niet lukken en na wat tikjes op de drums van Ringo ten teken  voor iedereen dat het echt zo niet kan, worden de eerste maten van Get Back dan maar ingezet.

Track vijftien. Oh! Darling. Een drie minuten en 29 seconden durende versie van 31 januari 1969.  Althans volgens het CD-boekje. Volgens de gezaghebbende Beatleshistoricus Mark Lewisohn  (The Complete Beatles Chronicle) werd het nummer vandaag helemaal niet gespeeld. Het is een ragtimeversie die overgaat in een bossanova. Deze keer wel een zekere inzet. Hier en daar durven de andere Beatles, naast Paul, ook wat te improviseren. Een teken dat men nu wel gereed is een definitieve versie aan het vinyl toe te vertrouwen. Het ragtimeritme heb ik niet zo kunnen herkennen, wel het bossanovaritme, mede doordat Paul ook daadwerkelijk hier en daar ‘Bossanova, bossanova’ zingt.

CD2.

Track een. Octopus’s Garden. Een opname van maar liefst tien minuten en vier seconden. Volgens het boekje opgenomen op 26 januari 1910. Dat kan natuurlijk niet kloppen. Het is volgens Mark Lewisohn in ieder geval niet van 26-1-1969. Ringo en George zijn aan het jammen. We horen wat pianospel van Ringo en wat akoestische gitaar van George. Na wat gelach om een mislukt experiment geeft George wat suggesties en begint Ringo vrolijk opnieuw. Iemand neuriet ook wat mee. Mal Evans misschien? Hier en daar worden wat losse akkoorden op de piano aangeslagen. Daarna horen we vooral George de juiste akkoorden op zijn gitaar zoeken. Ringo zit op de piano af en toe flink uit de maat. Het is duidelijk nog lang niet klaar, er moet nog flink aan gesleuteld worden. Ringo komt na verloop van tijd niet veel verder dan het zingen van ‘Da, da, da’.  Hier en daar zingt George de akkoordenschema’s als C- mineur, G en A. Maar zelfs in dit heel vroege stadium is het al een lekker luisterliedje.

Track twee. Octopus’s Garden. Volgens het CD-boekje van dezelfde datum als hierboven. Het zijn nog steeds George en Ringo samen. Het duurt een minuut en 46 seconden. George vertelt nog even iets over hoe het een en ander moet gaan. Het geheel wordt weer op akoestische gitaar ingezet. Ringo tingelt de basismelodie op de piano  en heeft halverwege echt geen tijd meer voor de tekst, want hij moet zich volledig op de akkoordenschema’s concentreren. John geeft aan het eind ook nog wat aanwijzingen.

Track 3. Octopus’s Garden. Ook volgens het CD-boekje van 16-1-1910… Het duurt deze keer 59 seconden. John doet nu ook mee en voegt een gedeelte grappige tekst aan het geheel toe. Hij zingt wat over ‘pussy leather that fits together’. Hij stelt onder het zingen van George (!) ook nog voor dat Paul maar op dit nummer moet drummen.

Track vier. Octopus’s Garden. Een opname van 26 januari 1969, althans volgens het CD-boekje. Deze keer een minuut en 27 seconden lang. En jawel hoor: hier zit Paul, volgens het CD-boekje, inderdaad achter het drumstel. George heeft op akoestische gitaar de leiding. Ringo zingt en op de piano pingelt mij het hoofdmotief. Duidelijk hoor je een drumstel invallen. Van beelden uit de Let It Be-film zou je denken dat het juist John is die iets meedrumt en zeker niet Paul. Je hoort John ook hier en daar praten en wat meezingen. De stem van Paul hoor je helemaal niet in dit fragment…

Track vijf. I Want You (She’s So Heavy). Een opname van 28 januari 1969. Volgens Mark Lewisohn  in zijn The Complete Beatles Chronicle klopt deze datum echter niet. Het duurt twee minuten en 46 seconden en Billy Preston zou meespelen op hammondorgel, maar ik Dat hoor dat  niet. George roept dat er een zelfde loopje in zit als in Hey Jude. Er  is duidelijk een piano hoorbaar die het basismotief speelt. George die er eerst doorheen heeft zitten kletsen probeert nu op zijn sologitaar een mooi gitaarloopje samen te stellen. Hier en daar hoor je Paul zingen. John hoor je nog nergens, Ringo heeft het basisritme op de drums wel al te pakken. Hier en daar hoor je ook Billy Preston zingen.

Track zes. I Want You (She’s So Heavy). Een jam met Billy Preston van vijf minuten en 43 seconden,  Het zou ook een opname van 28 januari 1969 zijn. De sologitaar volgt de zang van John. Billy Preston zit er  expres met zijn zangpartij steeds net een tel achter. De piano klinkt heel bedreigend.  Een prachtige versie die  zo op de elpee Abbey Road gekund had.  Het had de elpee een extra mystieke, maar ook dreigende sfeer meegegeven.

Track zeven. I Want You (She’s So Heavy). Een opname van 31 januari 1969 deze keer, althans volgens het CD-boekje, maar ook deze datum klopt volgens Mark Lewisohn in  zijn The Complete Beatles Chronicle niet. Een jam van de gehele band waarbij het gitaargedeelte nu al vrijwel compleet is. Het duurt vijf minuten en 30 seconden. Het start met een felle gitaarsolo. John, maar ook Paul, is nu duidelijk te horen. De pianopartij en het nu wel hier en daar hoorbare hammondorgel van Billy Preston, vallen nu ook wat meer op. Vooral Paul pakt zo nu en dan in de zang flink uit. Hij lijkt er door het ruige karakter van het nummer schik in te hebben. En dat in een van de  ‘moeilijkere’ nummer van John..!

Track acht. Sun King. Volgens het boekje, een opname van 2 januari 1969. Er waren toen wel opnames, maar Mark Lewisohn noemt het hier niet. Het is een opname die twee minuten en negentien seconden duurt.  De basismelodie wordt zwaar aangezet, gespeeld door de sologitaar en de slaggitaar. John en George praten er wat doorheen en iemand is constant aan het kuchen. Er wordt aangegeven dat het inmiddels elf uur is. Tijd om er een punt achter te zetten?

Track negen. Mean Mr. Mustard. Volgens het CD-boekje van 8 januari 1969 en het duurt drie minuten en 41 seconden. Met Ringo speelt John dit fragment op het orgel. Eerst horen wat getikt op de drums voor er ook maar iets begint. John valt met zang in. Daarna wat duidelijke slaggitaar en drums. Het is nog een tamelijk kaal nummer, Ringo houdt op de drums strak het ritme aan, maar voor de rest wordt er maar wat geëxperimenteerd. Het orgel is nergens hoorbaar.

Track tien. Mean Mr. Mustard. Volgens het CD-boekje van 14 januari 1969 en het duurt veertien minuten en 32 seconden. Een jam met de hele band waarbij John het orgel bespeelt. Het begint met alleen het orgel, dan valt John met zang en Ring met drums in. Het klinkt bekend.  Grote gedeeltes ervan zijn namelijk ook al op de elpee/CD Whatching Rainbows  en op de  officiële CD Anthology-3 verschenen.
Track elf. Mean Mr. Mustard. Volgens het CD-boekje van 25 januari 1969 en het duurt twee minuten en 21 seconden.  Maar op deze bewuste datum wordt het niet door Mark Lewisohn genoemd, er werden toen andere nummers gespeeld. Het is een jam van de hele band, waarbij John nu op gitaar speelt. Paul praat eerst wat met George. John is in de zang te horen en
Zijn akoestische gitaar wordt zwaar ondersteund door een elektrische slaggitaar. Er is nog geen drumpartij hoorbaar en af en toe gaat John echt tekstueel in de fout.

Track twaalf.  Polythene Pam. Een opname van 24 januari 1969 met John op akoestische gitaar. Het duurt twee minuten en vier seconden en de jam op het eind lijkt het ontstaan van het nummer Come Together in te houden. Wat helder gitaarspel op akoestische gitaren. Hier en daar probeert Paul het geheel te volgen. Ringo kan er op de drums nog geen touw aan vastknopen.

Track dertien. Golden Slumbers. Alleen Paul aan de piano. Volgens het boekje een opname van 7 januari 1969 en het duurt vier minuten en twee seconden. De melodie is klaar, maar je hoort duidelijk dat Paul weet dat het een oefenversie is, hij is teveel met zijn zang aan het goochelen om het geheel nu al definitief aan het vinyl toe te vertrouwen. Door de manier waarop hij in dit nummer zijn eigen stem martelt vraag je je af of hij niet een enorme pot keelpastilles klaar heeft staan om de schade enigszins te beperken.

Track veertien. Golden Slumbers. Weer alleen Paul aan de piano. Volgens het boekje een opname van 9 januari 1969 en het duurt nu vier minuten en 32 seconden. Het lijkt qua zangpartij nu al heel veel op de versie die uiteindelijk op de elpee terechtgekomen is. Paul merkt tussendoor op dat het wel een nummer voor een elpee van andere artiest lijkt.

Track vijftien. Carry That Weight. Ook een opname van 9 januari 1969. Het duurt twee minuten en drie seconden. Hier en daar doet John er nog een beetje cabaret bij. Het begint compleet met een heel ander nummer. Na grofweg een halve minuut is het nummer herkenbaar. Paul geeft aan dat het oorspronkelijk als comedy bedoeld  is. John zet op dat moment inderdaad een cabareteske stem op.

Track zestien. Her Majesty. Het nummer duurt twee minuten en acht seconden en is volgens het CD-boekje opgenomen op 24 januari 1969. Mark Lewisohn noemt het nummer in The Complete Beatles Chronicle echt niet vandaag. Het begint hel zachtaardig op een akoestische gitaar. George roept gewoon er tussendoor Mal Evans aan om iets voor hem te regelen. George  valt in met slide-gitaar. Ringo drumt een mooie partij. Het is al met al een lekker swingende versie die iets joliger is dan diegene welke  op de elpee terechtgekomen is.

Conclusie

Het is natuurlijk makkelijk om steeds maar te zeggen dat de opnamedata die in het CD-boekje vermeld worden niet kloppen. Nadere bestudering van het boek The Complete Beatles Chronicle van Mark Lewisohn leert dat het nummer I Want You (She’s So Heavy) als eerste Abbey Road-nummer voor het eerst genoemd wordt op 22 februari 1969 en dat de opnames voor Abbey Road doorlopen tot 25 augustus 1969. Wel is bekend dat Octopus’s Garden in de film Let It Be voorkomt, dus het is best mogelijk dat andere nummers die op Abbey Road zijn gekomen in de periode van de Get Back-sessies ook al gespeeld werden.

Taaie kost deze keer. Niet een (dubbel-) CD om eens even lekker ontspannen op een stille zondagmiddag  naar Beatlesmuziek te gaan luisteren. Maar liefst vier keer Something, elf keer Oh! Darling en drie keer I Want You (She’s So Heavy)  passeren de revue. Dat is voorwaar geen sinecure. Octopus’s Garden van CD-1 en track acht tot en met zestien van de tweede CD bevatten de wat lichtere kost van Abbey Road en dat maakt dat je als luisteraar aan het eind van de rit toch een prettig gevoel krijgt over deze dubbel-CD.

Jan Hendrik Breeuwer
Januari 2014