The Cranberries – I Just Shot John Lennon; “Shoot me”

BFNLBFNL Columns, van der Linde vertelt

Voordat ik op dinsdagochtend 9 december 1980 naar college vertrek, geef ik gehoor aan de uitnodiging van een buurvrouw. De radio speelt en ik hoor het nieuws met een half oor. De koffie smaakt me niet. De bewolking leunt zwaar op de Hilversumse daken. Ik duim dat ik droog op het station aankom. De kou sijpelt door mijn handschoenen en ik trap flink door. In de rokerige intercity naar Amsterdam warm ik langzaam op. Ik haast me naar de Oudemanhuispoort. Die moeite is vergeefs; ik kan maar niet wennen aan dat academisch kwartiertje. ‘s Middags neemt een vriendin me op sleeptouw naar haar nieuwe onderkomen in de studentflat op Kattenburg. Vanuit andere kamers dwarrelen flarden van zijn muziek door de gang. Wij kiezen Sheherazade and other stories (1975) van Renaissance uit haar platencollectie. Die avond proost ik op de gezondheid van een jarige. “Balen zeg, dat dit voortaan op jouw verjaardag wordt gevierd . . . euhm . . . herdacht,” plaag ik; “Op de mijne, word ik altijd aan Elvis herinnerd.” Ik zag het tijdverschil met New York over het hoofd.

The Cranberries dragen hun album To the Faithfull departed (1996) op aan twee dierbaren die hen ontvielen. In I Just Shot John Lennon kiest de band niet voor een poëtisch grafschrift, maar beschrijft zangeres Dolores O’Riordan de daad zonder opsmuk:

With a Smith and Wesson, 38th
John Lennon’s life was no longer a debate
He should have stayed at home, he should have never cared
And the man who took his life declared, he said “I just shot John Lennon”
He said, “I just shot John Lennon”

Emotie sijpelt vooral door in het herhaalde “John Lennon died” en “What a sad and sorry and sickening sight.” De moord op John Lennon vormt – voor bands, muzikanten en fans – een waterscheiding tussen hoop en wanhoop. Tussen geloof en ongeloof, tussen zin en waanzin. Het verdriet over die 8ste december wordt breed beleefd. Van Acda en De Munnik’s oer-Hollandse Laat Me Slapen (1998), via het alternatieve Far Side Of Crazy (1985) van Wall of Voodoo, langs het uitgesproken Who The Fuck Killed John Lennon? (2000) van Eighteen Visions en George Michaels ingetogen John And Elvis Are Dead (2005) tot Dylan’s epische Roll On, John (2012). Vaak wens ik dat ik indrukwekkender herinneringen koesterde aan die eerste dag zonder hem. Dat ik in shock was. Dat ik huilde. Dat ik de hele dag slechts zijn muziek draaide. Dat ik in woede ontstak om Pauls reactie.

In werkelijkheid was ik destijds een witte raaf. Een vreemde eend in de bijt van New Wave, Disco en Nederpop. Wie hield er toen nog van The Beatles? Met die brave liefdesliedjes, hun suffe kostuums en dat oorverdovende gegil. Ik verstopte mijn liefde voor de Fab4 onder een dikke laag eigentijdse muziek. Heimelijk draaide ik hun platen in de beslotenheid van mijn studentenkamer op de Casa400-flat. Pas eind negentiger jaren ontmoette ik een collega die al uit de kast was. Eindelijk een medestander; de eenzaamheid voorbij. Toen gooide ik alle remmen los! Inmiddels zijn onze helden heilig verklaard en wordt elke noot die ze ooit speelden oneindig uitgemolken. Gezien hun afnemende dominantie in de Top2000, vrees ik een nakende beeldenstorm.

Toen de zangeres van de Cranberries op 15 januari 2018 voortijdig het leven liet, bleef de golf aan Cranberries-hysterie uit. We zijn er helaas aan gewend dat popsterren vanwege hun onmatigheid vroegtijdig voor de eeuwigheid kiezen. Al spreekt dronken in bad verdrinken uiteraard minder tot de verbeelding dan de executie van een verlosser, wiens profetische woorden uit 1969 nagalmen in dat pistoolshot.

Peter van der Linde, reacties: pvdltelefoon@live.nl

Belangrijkste bronnen:

  • https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Cranberries/