De deadline is verstreken voor het inzenden van mooie, ontroerende, relevante, originele Beatles-covers, om uiteindelijke te komen tot een Top12. Wij danken de inzenders voor hun gepassioneerde keuzes en uiteindelijk zijn dat er nog heel wat geworden. Maar de verscheidenheid aan nummers en ook uitvoeringen is zó groot dat de jury, bestaand uit Ramón Dorenbos, Ron Bulters en Jan van Galen, er onmogelijk een serieus te nemen Top12 uit kunnen of zelf mogen destilleren. Zo’n beetje alle Beatles-klassiekers komen in welk jasje dan ook voorbij, maar ook covers van minder succesvolle Fab4- nummers worden geprezen. Er is zoveel uniek materiaal bijeengebracht dat Ron Bulters de komende maanden iedere week twee van die covers gaat recenseren. Daarbij blijven de namen van de inzenders en de YouTube-links niet onvermeld. Blijf het volgen. Veel plezier. Wekelijks twee recensies van ingezonden Beatles-covers.
The long and winding road -Aretha Franklin
Engelina Hampel:”Ze maakt dit tot een gospel klassieker, zoals alleen zij dat kan”.
Er zijn artiesten in wiens handen een nummer een geheel eigen leven krijgt. En misschien is het niet Joe Cocker maar Aretha Franklin die daar het beste in slaagde. Ze nam een aantal Beatlesnummers op. Eleanor Rigby bijvoorbeeld, dat zij in de ik-vorm zong. Maar ook twee nummers van het album Let it Be. McCartney stuurde Aretha een acetate van het titelstuk in de hoop dat zij het op zou nemen. Wat Aretha met verve deed. En ze nam voor het album Young, Gifted and Black het nummer The Long and Winding Road op. Volgens het toonaangevende blad Rolling Stone de beste Beatles-cover ooit. McCartney zal waarschijnlijk zelf ook meer tevreden zijn geweest over de cover dan de door Phil Spector geproduceerde versie van The Beatles want toen hij de toevoeging van het orkest en dameskoor hoorde schreef hij woedend een brief naar Spector waarin hij Spector verbood ooit nog met zijn tengels aan zijn nummers te komen. Hij gaf 3 wijzigingen voor The Long and Winding Road door en voegde er met punt 4 aan toe: Don’t ever do it again.
Can’t buy me love – Rita Reys & Pim Jacobs Combo
Ronald van Cuilenborg
Can’t Buy Me Love oefende een aantrekkingskracht uit op jazz-zangeressen want ook Ella Fitzgerald zou het nummer opnemen. Nu zou je denken dat ons nationale jazz-icoon Rita Reys haar versie modelleerde op die van Fitzgerald, maar de cover van Rita Reys lag een maand eerder in de winkels dan die van Ella! The Beatles namen hun eigen versie op in Parijs, samen met de twee Duitstalige nummers. George Harrison was niet tevreden over zijn solo en nam deze later in de Abbey Road Studios opnieuw op. Omdat gebruik werd gemaakt van 2 sporen, is zijn originele solo echter ook nog steeds hoorbaar.
Volgende week weer twee recensies.