De deadline is verstreken voor het inzenden van mooie, ontroerende, relevante, originele Beatles-covers, om uiteindelijke te komen tot een Top12. Wij danken de inzenders voor hun gepassioneerde keuzes en uiteindelijk zijn dat er nog heel wat geworden. Maar de verscheidenheid aan nummers en ook uitvoeringen is zó groot dat de jury, bestaand uit Ramón Dorenbos, Ron Bulters en Jan van Galen, er onmogelijk een serieus te nemen Top12 uit kunnen of zelf mogen destilleren. Zo’n beetje alle Beatles-klassiekers komen in welk jasje dan ook voorbij, maar ook covers van minder succesvolle Fab4- nummers worden geprezen. Er is zoveel uniek materiaal bijeengebracht dat Ron Bulters de komende maanden iedere week twee van die covers gaat recenseren. Daarbij blijven de namen van de inzenders en de YouTube-links niet onvermeld. Blijf het volgen. Veel plezier. Wekelijks twee recensies van ingezonden Beatles-covers.
Julia – Yorick van Norden
Laura Alblas
Paul wordt altijd geassocieerd met de ballads en John met het ruigere werk. Onzin, want John liet zich regelmatig van zijn gevoelige kant zien. Een goed voorbeeld is Julia, de ballad over zijn moeder Julia, die twee keer uit zijn leven gerukt werd: toen hij ging wonen bij zijn tante Mimi en toen zij vlak bij het huis van tante Mimi, doodgereden werd.
Lennon zou zijn hele leven blijven zoeken naar een moederfiguur. Yoko vervulde een deel van die rol en werd door John ook steevast Mother genoemd. Julia gaat ook niet alleen over zijn moeder, maar ook voor een stukje over Yoko. Haar naam betekent kind van de oceaan, ofwel Ocean Child, wat ook in het nummer wordt benoemd.
De fingerpicking-stijl op de akoestische gitaar leerde John van Donovan in India.
For no one – Emmylou Harris
Johan Cuppens
For No One lijkt een lief liedje, maar het sleutelwoord van dit nummer is ruzie. Niet alleen schreef Paul het nummer na een ruzie met zijn toenmalige geliefde Jane Asher – datzelfde deed hij al eerder in de vorm van het nummer I’m Looking Through You – maar ook de opnamen van For No One verliepen niet vlekkeloos. Voor de prachtige hoornsolo werd Alan Civil naar de studio gehaald, die de partij moest naspelen die McCartney voor had gezongen. Een probleempje vormde het feit dat er een noot in zat (een hoge F) die eigenlijk buiten het bereik van de hoorn lag.
Het mag als een enorme prestatie gezien worden dat het Civil lukte de solo inclusief de onmogelijke noot te spelen. Tot grote woede van Civil merkte Paul vervolgens op dat hij vond dat Civil het beter moest kunnen, tot George Martin ingreep en Civil had toch al een hekel aan het nummer.