Zoals wel vaker had ik haast. De pedalen zo snel mogelijk rondtrappend fietste ik door de leukste winkelstraat van mijn dorp. Dat wil zeggen, eigenlijk was het deel waar ik fietste de naam winkelstraat niet waard; het was de bijna winkelloze uitloop van een heel mooie straat. Na het passeren van nog een laatste boekhandel volgden alleen nog kantoorpanden, woonhuizen en een enkele verdwaalde winkel. Door dit saaie deel razend zag ik vanuit een ooghoek dat er in een soort torentje bij een spoorwegovergang een nieuwe platenzaak zat. Het winkeltje leek een beetje op de eenzaam overgebleven spits van een toren die voor het grootste deel door de hoeven gezakt was.
Verdorie, had ik dat nu goed gezien? Hing er tegen de glazen deur een album met daarop twee biljartballen (een gele en een rode) met een kaartje eronder waarop de naam McCartney stond? Het is grappig hoe je als tiener een soort zesde zintuig lijkt te hebben voor alles wat met jouw idolen te maken heeft. Had er iets anders gestaan, ik zou het niet zo snel hebben kunnen lezen, maar de naam McCartney sprong zo ongeveer van de deur en racete een stukje met mij mee tot het moment waarop mijn hersenen de informatie verwerkt hadden.
Ik moest toch maar even gaan kijken, want het was geen goed idee om een hoes in de felle zon achter het glas van een deur te laten hangen. Als het een McCartney-album zou blijken te zijn, moest ik me maar opofferen en het kopen voordat het in de zon zou verkleuren.
De verkoper bevestigde mijn vermoedens; dit was het nieuwe album van Wings en dus van Paul. Omdat het een kleine winkel was waar maar één exemplaar van het nieuwe album stond, ontbrak de bordkartonnen constructie die de grotere en al langer bestaande platenzaak in mijn dorp opstelde bij elke nieuwe, belangrijke release. De albums stonden daar dan met enkele tientallen achter elkaar in een kartonnen replica van de traditionele platenbak omzoomd door foto’s van de artiest en de hoes van het nieuwe album. Een in al zijn eenvoud prachtige, nu romantisch gedateerd lijkende constructie. Het was wel zeker dat de zaak waar ik normaalgesproken mijn lp’s kocht het album in veelvoud zou hebben staan, maar omdat niet viel uit te sluiten dat Venus And Mars daar tijdelijk uitverkocht zou zijn, (in mijn hoofd maakte ik McCartney in mijn dorp belangrijker dan hij voor de bewoners van Winterswijk waarschijnlijk was), besloot ik om te gaan voor het album in de hand en geen risico te nemen door mijn eigen winkel trouw te blijven.
Hoewel het al vaststond dat ik het album zou kopen, wilde ik het vóór aanschaf beluisteren. Dat kon. Ik gaf de lp met een zekere mate van tegenzin terug aan de verkoper, waarna hij het op de draaitafel legde.
Na de rustige instrumentale inleiding klonk de overbekende stem: ‘Sitting in the stand of the sportsarena, waiting for….krgrgrgr. Ik zou voorlopig niet weten waar het wachten op was. De naald werd van de plaat getild en er volgde een stukje Rockshow. De hoes al op de barkruk aan de luisterbalie eindeloos ronddraaiend en bestuderend, zag ik dat dat de titel was van nummer twee van kant één. Elke foto werd grondig bekeken. Ik zocht een reden of een diepere boodschap achter alles op de hoes. Dat er ook betekenisloze plaatjes op zouden kunnen staan kwam niet in me op. Het was immers niet het album van zomaar iemand. Foto’s ‘voor de mooi’, daar deed de man, die op basis van een hoesfoto nog niet zo lang geleden dood verklaard was, niet aan.
Weer werd de naald van de plaat getild. Ik was inmiddels de tel kwijt. Waar waren we? De onrust van mijn pogingen om alles (muziek, hoes, poster in de gatefold) in de winkel al in me op te nemen en te analyseren zorgde ervoor dat zelfs de teksten op de achterkant geen houvast meer boden. Het was gewoon teveel om te verwerken. Het hielp ook niet dat ik bij elk omdraaien van de hoes één van de twee luisterhoorntjes op de balie moest leggen waardoor kortstondig maar één kanaal te horen was. Bovendien maakte ik me, zoals altijd als ik een plaat in een winkel beluisterde, zorgen over de manier waarop de naald door de verkoper werd verplaatst omdat zijn omgaan met het vinyl veraf lag van de overdreven voorzichtige manier waarop ik dat deed. Hij zou de lp toch niet beschadigen?
‘Well I was talking last night. (Magneto And Titanium Man). We were talking about….’ krgrgrgr. Ja, duh, waarover ging het dan? Ik moest maar zo snel mogelijk betalen zodat ik thuis het hele verhaal kon leren kennen.
Ik was nogal éénkennig in die tijd: ik moest het al zonder de overige drie Beatles doen.
Als er iets is dat McCartney kan, is het wel het schrijven van de ultieme oorwurm. ‘Listen To What The Man Said’ was de single van het moment. Zo’n song die je één keer hoort om hem vervolgens tegen wil en dank eindeloos te blijven neuriën. Wat Paul vanaf dit album ook meende te mogen doen, was leadvocale ruimte geven aan zijn bandleden. Thuisgekomen bleek kant twee te openen (na een reprise van de titelsong) met twee bijdragen gezongen door respectievelijk Denny Laine en Jimmy McCulloch. Paul had de door Denny gezongen song in ieder geval nog geschreven, dat was dus een twijfelgeval, maar de door Jimmy gezongen bijdrage was ook door McCulloch gemaakt. Ik was nogal éénkennig in die tijd: ik moest het al zonder de overige drie Beatles doen, dus de ‘last man standing’ kon niet van mij verwachten dat ik ook nog eens de songs zonder zijn zang uit ging zitten. Dat was teveel gevraagd. Deze houding zorgde voor weer een nieuw dilemma: de naald ná Medicine Jar laten zakken, of toch maar de ‘herhaling’ van de titelsong waarmee kant twee opende beluisteren, om daarna alsnog de naald te verzetten. Twee minuten en vijf seconden. Het loonde niet echt.
Venus And Mars is een album zoals alleen McCartney dat kan maken. Een album vol potentiële hits. Een album dat maar blijft nazingen in je hoofd terwijl het tegelijkertijd geen onuitwisbare indruk achterlaat. Het is een album dat door de critici overwegend lauw werd ontvangen. McCartney schrijft ‘orenschijnlijk’ met het grootste gemak de meest catchy songs. Songs die door dat gemak even makkelijk van de luisteraar af kunnen glijden. Paul heeft meerdere kanten en ik houd van de meeste daarvan. Venus And Mars is een (kom laat ik eens een erg belegen woord gebruiken dat de lading goed dekt), verstrooiing biedend album.
Het is moeilijk zo niet onmogelijk om terugkijkend te beoordelen of mijn waardering voor dit album niet voor een groot deel bepaald wordt door het verhaal rond de aanschaf. Destijds was een nieuw Beatlegerelateerd album voor mij zoiets als een Heilige Graal. Het is ook het eerste album dat ik kocht rond het moment van verschijnen. De wow-factor horend bij de realisatie dat er wel eens een nieuw album van een ex-Beatle zou kunnen zijn verschenen speelt zeker een rol.
Ik heb hoe dan ook een zwak voor dit album met zijn goed in het gehoor liggende songs en de zoals altijd bij Paul gladde productie. Ik durf wel te stellen dat, zelfs als de aankoopherinnering bij elke keer beluisteren niet op de achtergrond mee zou klinken, ik het nog steeds een prachtig album zou vinden. Kom op man: het is gewoon een geweldig album van McCartney die op dat moment opnieuw de top bereikt had. Met Wings dit keer, maar nu The Beatles geen optie meer waren, deed ik het er graag mee.
– Ton Steintjes –