Flowers in the Dirt, waarvan onlangs de geremasterde versie werd uitgebracht, toont Paul van zijn beste kant. In tegenstelling tot John Lennon, de chronische oversharer avant la lettre, bleef Paul McCartney altijd waakzaam over zijn innerlijk leven, en zelden gaf hij door zijn liedjesteksten een inkijk in zijn leven zodat de roddelblaadjes en de pers dan ook niets vonden dat de riooljournalistiek kon dienen.
McCartney probeert zichzelf goed te vinden in zijn rol als artiest en toont zich aan de buitenwereld als vrolijke kerel die geniet van het leven, van alles wat hij doet. Maar op het album ‘Flowers in the Dirt’ (1989) toont hij in het nummer ‘Do not Be Careless Love’ zijn verdrietige, gekwelde kant. De spreker heeft het over het licht dat uit gaat, het wordt donker maar hij blijft wakker tot zijn geliefde terug huiswaarts keert. In zijn droom loopt die geliefde op een pad dat nergens naar leidt en elke stap die ze neemt, lijkt moeilijk. Later in de tekst maakt de zanger zich zorgen over zijn partner die in kleine stukjes gehakt wordt door misdadigers. Dit is misschien wel het meest spookachtige, introspectieve lied dat McCartney ooit geschreven heeft.
Voor de man die echt alles bezat, was maar één ding echt belangrijk: Linda, zijn vrouw van 1969 tot haar dood in 1998. McCartney zegt dat alle love songs die hij schreef tijdens hun relatie over haar gingen, en in die kwetsbare, ingrijpende, spirituele songs vertelde hij over wat ze voor hem betekende.
“Do not Be Careless Love” is zelfs niet één van de vijf beste nummers op ‘Flowers in the Dirt’ één van de beste albums die McCartney maakte na de jaren ‘70 (samen met 1982’s Tug of War, 1997’s Flaming Pie, en 2005’s Chaos en Creation in the Backyard).
‘Flowers in the Dirt’ werd onlangs opnieuw uitgebracht in verschillende formaten, waaronder een luxe boxset met daarin het originele, geremasterde album plus unreleased demo’s (een aantal van de samenwerkingen met Elvis Costello), prachtige kunstwerken, en charmante facsimile’s van handgeschreven brieven aan McCartney, waaronder één van zijn songwriting partner, “Greetings from dirty old Dublin,” schreef Costello in een ongedateerde notitie op roze papier. Hij schreef: “Wij zijn in onze laatste paar weken hier en het lijkt of we in een rollercoaster zitten.”
Het is een cliché om te zeggen dat Lennon de harde ruggengraat vormt zodat de fluwelige songs van McCartney niet zouden instorten. Maar de waarde van het album ‘Flowers in the Dirt’ wordt door de bijdragen van de ironische, sentimentele-averse Costello en de hard-rock Pink Floyd gitarist David Gilmour naar een hoger niveau getild.
Costello schreef samen met Paul het prachtige “That Day Is Done”, een langzaam gevoelig anthem over “schaamte” en “spijt’ bezorgt iedereen koude rillingen. Zij strooit bloemen in het vuil, een pijnlijk gegeven omdat ik weet dat hij nooit nog haar gezicht zal zien … en dan loopt zij weg van mijn laatste rustplaats (graf). “That Day Is Done”, een song van macht en majestueuze kracht en klinkt meer volwassen en reflectereert meer dan elke zogenaamde serieuze inspanning van Lennon.
‘That Day is Done’ wordt geëvenaard in zijn kracht door “We Got Married”. Hierin brengt Gilmour één van zijn beste gitaarsolo’s ten gehore. Een woedend intermezzo waarna dit liefdeslied verandert in een ruzie met zichzelf. Grote liefdesverhalen eindigen bijna altijd in een huwelijk maar McCartney vraagt zich af, wat na het huwelijk, wat gebeurt er daarna?, dan begint het werk pas, dan moet je echte toewijding tonen, dan moet je voor elkaar blijven kiezen dag na dag. En het geval van McCartney, een huwelijk direct voorafgegaan door het uiteenvallen van de Beatles en een periode met depressie in de vroege jaren 1970. De vier-man broederschap ging uit elkaar en Paul leek zijn levensdoel verloren te hebben. “Hard werken / voor de droom / Scoren en je inzetten voor de anderen van het team” lijkt een verwijzing naar de tijd die voorbij is, en terwijl hij mijmert over het opvoeden van kinderen, voegt hij eraan toe, “geef je inzet een plaats / Geen spijt / We zijn getrouwd.” Met het naast elkaar plaatsen van dergelijke ongewoon dubbelzinnig gedachten met die felle, bijna bittere, Gilmour gitaar licks, geeft McCartney aan hoeveel vastberadenheid er nodig is om eender welk huwelijk gaande en staande te houden (en daarbij niet te vergeten dat het huwelijk van een beroemdheid extra kwetsbaar, extra breekbaar is).
‘het leven is wat je overkomt terwijl je bezig met het maken andere plannen’
‘Distractions’ gaat over hetzelfde onderwerp en is zeker en vast één van de mooiste meodieën die Paul ooit schreef. Het brengt elegant de vlucht van het geheugen op middelbare leeftijd in beeld, wanneer het leven vastgeroest lijkt en heel veel frustrerende irrelevanties in petto heeft die vaak alle hoop de kop indrukken, en de wens om nog iets te bereiken ondermijnen.
Zoals de overleden vriend van mcCartney ooit zei … ‘het leven is wat je overkomt terwijl je bezig met het maken andere plannen’. De singles op het album ‘Flowers in the Dirt’, werden geen grote hits, ze waren niet goed genoeg uitgelijnd voor de muzikale smaak van 1989. Maar het zijn stuk voor stuk pareltjes zowel het luchtig jumpende ‘Hello Goodbye’ als “This One” (een bescheiden hit op de Britse singles chart). Deze song ontvouwt zich vanuit een Moody Blues-achtige intro in een samenspel van gelukkige geluiden die doen denken aan The Beatles.
“Put It There,” de titel is gebaseerd op een favoriete uitdrukking van Jim, de minzame vader van Paul, brengt McCartney in “Blackbird” -modus, voortbouwend op een licht aansprekende akoestische gitaarlijn.
“Figure of Eight”, een vakkundig gemaakt rocknummer met een hese lead vocal, heeft een touch van mid-jaren ’70 (Wings).
Zelfs het samen met Costello geschreven “My Brave Face” – dit was de eerste single gekozen voor een release ondanks (of misschien wel dankzij) haar als een van de weinige lichtjes generieke klinkende tracks, wordt beter na een paar luisterbeurten. De grappige tekst over een verwarde man van middelbare leeftijd die nauwelijks met een magnetron kan werken nadat zijn vrouw hem verlaat. Zijn leven met de zelfspot heeft Costello geleend van Lennon.
Voorafgaand aan ‘Flowers in the dirt’ , het laatste album met origineel materiaal dat McCartney had vrijgegeven, was ‘Press’ (1986) zo zielig dat zelfs wij, stoere Maccafans en -verdedigers het een noodzaak vonden om onszelf te doen geloven ‘het is eigenlijk nog niet zo slecht’. Maar ook al schreven zijn tegenstanders hem de dieperik in, McCartney bleef in zichzelf geloven en proberde zichzelf nog steeds bewijzen. Hij voelde dat hij nog steeds in staat was om uitzonderlijke popmuziek te maken.
En ja natuurlijk is het heel erg makkelijk om zijn post-Beatles werk, of zijn post-Wings werk te bespotten en af te kraken maar iedereen zou beter eens ‘echt’ luisteren naar de vele pareltjes die Paul maakte!
(Bron: nationalreview.com)
(Vert: Janien Nuijten-Colans)