Levenslange fan Randy Bachman kijkt naar de impact van The Beatles (en de muziek van hun rustige cruciale, invloedrijke jongste gitarist, George Harrison)
Ik hoorde The Beatles vóór iemand anders in Winnipeg. Ik heb me geabonneerd op Melody Maker en New Musical Express – het duurde een week voordat ze er waren – en dus las ik over hen voordat iemand ze had gehoord. Ik was dol op het bekijken van de vroege foto’s van hen met het zwarte leer en het Elvis-haar, toen hadden ze plotseling pakken en de Beatleskapsels en ik denk dat dat was, omdat ze zowel aan de ouders werden verkocht als aan de kinderen, omdat er nog steeds rebellie in hun muziek zat.
Toen ik mijn eerste Beatlesplaat kreeg, was hij uitgebracht op Vee-Jay, een zwart label uit Chicago, dat meestal dingen als Jerry Butler uitbracht. The Beatles warenen de eerste vier muzikanten, die als een groep werden gepresenteerd. The Beatles veranderden de wereld, maar ze veranderden ook elke band en voor mij was dat, omdat ik de George Harrison-liedjes mocht zingen met The Guess Who.
Ik wachtte tot er een nieuw Beatles-album uitkwam, zodat ik het George-nummer kon leren. We waren allemaal hetzelfde in Winnipeg – Neil Young and the Squires, Burton Cummings and the Deverons – de helft van onze sets waren Beatlesnummers en ik zong nummers van George – Don’t Bother Me, Taxman, You Like Me Too much, Here Comes The Sun. Ik werd een absolute George-freak – ik moet de enige persoon in Canada zijn geweest die Wonderwall Music kocht!
George speelde gitaar zoals ik, als een vioolspeler. Hij speelde partijen – heel zelden werd hij gek. Zijn partijen waren altijd melodieën, die iets aan het lied toevoegden. Vergelijk hem en Eric Clapton: Clapton werkte in een vocabulaire, een volkstaal, die uit de blues kwam, terwijl George altijd lijnen leek te spelen die waren gecomponeerd, hoewel hij live de Chuck Berry-licks kon spelen.
Het is vaak zo simpel – zoals de zin, die hij op de Gretsch speelt na elke regel van I Need You – maar het is briljant. Ik denk dat hij nog steeds wordt onderschat, omdat mensen de fout maken te denken dat ‘snel zijn’ hetzelfde is als ‘goed zijn’, maar er zal altijd een snellere muzikant zijn – je hebt goede nummers nodig.
Ik was eens op tournee met Van Halen en Eddie Van Halen liep langs mijn kleedkamer, toen ik valse harmonieën aan het oefenen was. Hij zei: “Dat is geweldig, hoe doe je dat? Het is geweldig. Maar speel dat nooit op het podium, want je gaat dood.”
En dat klopt. Ik herinner me dat Paul McCartney het goed heeft gezegd in een interview. Iemand vroeg hem wat George The Beatles bracht en hij antwoordde: “Luister naar de solo in And I Love Her.”
Ik vond het geweldig dat George nooit dingen deed, om commercieel te zijn. Als hij geen muziek wilde maken, maakte hij geen muziek en toen hij in de jaren tachtig zijn grote comeback had, had hij een enorme hit met een oude duisternis – James Ray’s Got My Mind Set On You. Kun je je voorstellen wat dat moet hebben betekend voor de familie van James Ray, na jaren van opgelicht te zijn?”
Het maken van mijn album By George By Bachman – waar ik de liedjes van George opnam – was voor mij erg louterend. Ik wilde een nummer op het album schrijven, maar ik wist niet hoe. Ik werd op een avond wakker en voelde een aanwezigheid in mijn kamer, maar ik wist dat er niemand thuis was – ik ging door mijn scheiding en ik was alleen, maar ik voelde deze aanwezigheid me, uit mijn slaapkamer, naar de volgende kamer trekken, waar mijn laptop stond en waar mijn gitaar was, waar ik demo’s voor het album had gemaakt. Ik ging zitten om te schrijven en er kwam uit: ‘There’s an inner light / Let it shine.’ Ik dacht: “Dat zijn niet mijn teksten. Ik schrijf niet zo. Ik ben te kwetsbaar door mijn scheiding, om zo te schrijven, maar ik blijf schrijven – wat de tekst werd van Between Two Mountains – en terwijl ik schreef, dacht ik:”Dit is geweldig. Stuurt George hier iets naartoe?”
Ik heb George nooit ontmoet, maar ik heb hem een keer gebeld. Het was 1970 en ik had de Guess Who verlaten. Het American Woman-album en de single waren nummer één, maar ik had een probleem met de galblaas en moest vertrekken.
Onze publicist Ritchie Yorke werkte ook samen met Derek Taylor, de publicist van The Beatles. Hij zei: “The Beatles gaan uit elkaar. George begint een nieuwe band. Waarom bel je hem niet? Hier is zijn nummer. Wauw. Dus ik bel hem. Een echt leuke lieve vrouwelijke stem antwoordt, waarvan ik veronderstel dat het Pattie Boyd is. Ik zeg: “Met Randy Bachman, ik heb je nummer van Ritchie Yorke en ik wil graag met George praten.”
Ze legt de telefoon neer en misschien veertig seconden later komt George aan de telefoon. Hij heeft zo’n lage grom. “Winnipeg? Komt daar Winnie de Poeh vandaan?” Hij zegt dat hij American Woman heeft gehoord – “Goed lied, goede solo” – maar hij zegt dat hij zijn band al bij elkaar heeft. “En mijn gitarist is mijn beste vriend, waarvan ik zeker weet dat je hem kent, Eric.”
Oh, Eric.
Dat was het. Mijn enige ontmoeting met George Harrison.
Randy Bachman was in gesprek met Michael Hann.
Het nieuwe nummer van Classic Rock is nu te koop en gedenkt het 50-jarig jubileum van het iconische album Abbey Road.
(Bron: loudersound.com)
(Vert: Henno de Jong)