Marc Platt, songwriter en auteur van ‘How The Beatles Did It’, weegt dit af aan een paar overtuigende antwoorden.
John Lennon, Paul McCartney en George Harrison waren allemaal in staat, op een briljante manier, om hun cultuur en muzikale koers te integreren met hun ingenieuze nieuwe wijze van songwriting, terwijl ze nummers schreven voor de Beatles, maar welke songs hadden toen de meeste impact op hen en hadden direct invloed op hun schrijven, wat de miraculeuze catalogus tot stand bracht? Laten we er eens naar kijken, beginnend bij de start van hun rijzende lijn wat ze ’toppermost of the toppermost’ noemden, de top van het succes van songwriting.
“Please Please Me”.
Lennon schreef het kort nadat hij Roy Orbison had ontmoet, toen de band op tournee was in de UK met de beroemde zanger uit Texas. Het nummer begon als een Orbison-achtige ballad voordat George Martin suggereerde om het te versnellen. Lennon schreef de tekst met het woordenspel dat hij kende uit zijn jeugd, toen zijn moeder Julia de Bing Crosby-versie van “Please” voor hem zong. Zodoende hebben we hier niet een maar twee invloeden op hun eerste UK nr. 1-hit.
Veel is er geschreven en bediscussieerd over de jeugd van Paul McCartney en zijn liefde voor concert- en Broadwayliedjes. De hitlijsten van de Beatles uit hun vroege Hamburg- en Liverpool ijd staan vol met nummers als “Till There Was You”, “Love Me Tender”, “Sheik Of Araby” en “Ain’t She Sweet”. Deze duidelijke invloeden komen terug in nummers van McCartney als “When I’m Sixty-Four”, “Honey Pie” en “Golden Slumbers”. De vader van Paul was muzikant en speelde in een jazzband in de 40er en 50er jaren, waardoor er altijd muziek in het huis klonk waar Paul opgroeide.
“Love Me Do”.
Het was de eerste officiële Parlophone-uitgave van de band. Het steeg naar nr .17 op de hitlijsten. De bluesachtige stijl deed denken aan Ray Charles, die een grote invloed had op de Mersey Beatbands van Liverpool. Zijn “What’d I Say” werd door iedereen gecoverd in de pubs en de Beatles deden dat zelf ook op de BBC-opnames. De samenwerking van Ray Charles met de Everly Brothers op dit nummer was fantastisch, vooral in combinatie met de eenvoud van Buddy Holly, waarvan zowel Paul als John zeiden dat de eerste 40 Beatlesnummers erdoor beïnvloed waren.
“P.S. I Love You”.
Geschreven door Paul, geïnspireerd door de Shirelles “Soldier Boy” van Luther Dixon en Florence Greenberg, vertelde John in zijn Playboyinterview aan David Scheff. “Dat is Paul zijn nummer”, zei John. “Hij probeerde een “Soldier Boy” te schrijven. Hij schreef het in Duitsland, of tijdens het heen- en weergereis naar Hamburg.”
“All I’ve Got To Do”.
Een ander door Lennon aangestuurd nummer, waarin veel Smokey Robinsoneigenschappen. John en Paul begonnen echt tot hun recht te komen. Je kunt je voorstellen dat Smokey dit nummer zelf zou zingen.
“Don’t Bother Me”.
De eerste compositie van George Harrison die verscheen op een Beatlesplaat. Met een Cliff Richard-achtige toon erin heeft het de duidelijke bijtende teksten zoals die George later zou perfectioneren in nummers als “Taxman”.
“I Saw Her Standing There”.
“Dit is een voorbeeld van een stukje wat ik pikte van iemand”, zei McCartney. “Ik heb de bas-rif gebruikt van “Talkin About You” van Chuck Berry. Ik speelde precies dezelfde noten als hij deed en het paste perfect in ons nummer. Zelfs wanneer ik het nu aan mensen vertel zijn er maar een paar die het geloven, daarom houd ik vol dat een bas-rif niet perse origineel hoeft te zijn.” (Uit Bill Harry’s “The Ultimate Beatles Encyclopedia”.)
“There’s a Place”.
Geïnspireerd door Leonard Bernstein & Stephen Sondheims klassieker “Somewhere” uit “West Side Story”. McCartney gaf toe dat hij de titel recht uit het beginnummer haalde, dat zoals bekend, begint met: “There’s a place for us, somewhere a place for us.” Hoewel nooit officieel bevestigd, is er vaak gesuggereerd dat “Somewhere” geïnspireerd werd door “Over The Rainbow” van Arlen & Harburg uit “The Wizzard of Oz”.
“This Boy”.
Het heeft een directe lijn naar “I’ve Been Good To You” van Smokey Robinson. Het middenstuk is haast muzikaal identiek (niet qua tekst) in zijn vorm en emotionele sfeer.
“Baby’s in Black”.
Everly Brothers-achtige harmonieën, gekoppeld aan Beatlespopgevoeligheid. Het nummer werd opgenomen als een wals met een 6/8e maat. McCartney gaf vaak toe dat hij en Lennon fantaseerden Phil en Don Everly te zijn. De meeste van hun vroege nummers waren meezingers in de Everly Brothers -traditie met dezelfde harmonieuze patronen.
“I Don’t Want To Spoil The Party”, “No Reply” en “I’m A Loser” zijn allemaal ‘Beatles For Sale’ Lennon-achtige nummers, geïnspireerd door held en vriend van de Beatles, Bob Dylan. Alle drie de songs zijn introspectief en vertegenwoordigen Lennon in zijn rol als getrouwde man en vader. Lennon noemde dit zijn “Fat John- periode, toen hij veel thuis was, tv keek en de kranten en tijdschriften uitkamde, op zoek naar inspiratie. Hij was geobsedeerd door de “Freewheelin” Bob Dylan uit 1963, die verschillende Lennonnummers van eind 1964 tot 1965 kleurde, het veranderde zijn idee waar nummers over moesten gaan. “Voordat ik Dylan had gehoord”, vertelde Lennon, “heb ik nooit bedacht dat je je echte gevoelens in een popsong kon stoppen.”
“I Feel Fine”.
Beroemd omdat het ’t eerste Beatlesnummer was dat feedback gebruikte. Lennon en Harrison vertelden alle twee dat de gitaarrif kwam van een Bobby Parkernummer “Watch Your Step”, waarvan je sporen kunt horen in “Day Tripper”. De Beatles hebben altijd toegegeven dat ze ideeën konden pikken van de beste artiesten. (James Taylor gaf toe dat zijn “Something In The Way She Moves” George Harrison inspireerde voor “Something”. Taylor was zelf weer deels geïnspireerd door de Beatles en bij dit nummer nog meer, het refrein eindigt met de woorden “and I feel fine.”)
“Good Day Sunshine”.
McCartney geeft de credits aan John Sebastian en zijn band The Lovin’ Spoonful voor dit vrolijke nummer. Als je naar hun song “Daydream” luistert en vervolgens naar “Good Day Sunshine” dan voel en hoor je de gelijkenis, terwijl deze nummers muzikaal en tekstueel niet op elkaar lijken.
“Day Tripper”.
Werd eerder al gekoppeld aan Bobby Parkers “Watch Your Step” en blijkt er ook weer een die te danken is aan Roy Orbison, waarmee de band toerde in 1963. Er wordt verteld dat hij toen in de bus werkte aan zijn megahit “Pretty Woman”. Dat nummer lijkt een voor de hand liggende invloed op “Day Tripper” met zijn bluesachtige kant. Luister naar beide nummers achter elkaar, dan hoor je het.
“Helter Skelter”.
McCartney noemde The Who’s “I Can See For Miles” als aanzet voor het schrijven van zijn klassieke rocknummer uit 1968. Paul en de andere Beatles waren ook grote Jimi Hendrixfans, en het lijkt onwaarschijnlijk dat zijn “Purple Haze” geen invloed heeft gehad op de sound en de spirit van dit nummer. Beluister ze alle twee en kijk of je het hiermee eens bent. Er zijn muzikale stukjes die identiek zijn. Hendrix was op zijn beurt ook gek van de Beatles en maakte daar geen geheim van, het is bekend dat hij hen eerde toen hij optrad in het Savile Theater in 1967 en het titelnummer speelde van Sgt Pepper drie dagen nadat die plaat uitkwam.
Dit artikel is niet bedoeld als definitief woord over de Beatles-invloeden. Het is meer de start ervan. Luister maar naar al deze nummers en naar die waarvan gesuggereerd wordt dat ze erdoor beïnvloed zijn. Doe dan je eigen speurwerk en kijk of wij goed zaten.
Marc Platt is de schrijver van het e-boek “How The Beatles Did It”. Hij is songwriter en uitvoerend artiest en hij managet de Californische rockband The Tearaways, met de legendarische Clem Burke, de drummer van Blondie.
(Bron: americansongwriter.com)
(Vert: Trix van Twist)