Ron en Tim namen Wild Life (Ron) en Red Rose Speedway (Tim) weer eens onder de loep na het verschijnen van de remaster box. Beluister ook de Fab4cast met hun special rondom deze twee platen!
Wild Life
In 1971 was Paul McCartney bepaald niet de succesvolste Beatle. Waar John Lennon en George Harrison geroemd werden over hun soloplaten en zelfs Ringo in de hitlijsten meer successen behaalde dan McCartney, werd Paul’s carriere door met name de pers stevig bekritiseerd. McCartney en Ram werden tamelijk lauw ontvangen. Het laatstgenoemde album werd door het toonaangevende blad Rolling Stone zelfs afgedaan als huis- tuin- en keukenrock ‘n’ roll.
In 1971 besluit McCartney tot de oprichting van een band. Drummer Denny Seiwell, die ook op Ram heeft meegespeeld wordt in de gelederen opgenomen. Gitarist Hugh McCracken, eveneens te horen op Ram, wordt op gitaar gevrin een uaagd maar besluit na een aantal rehearsals niet tot de band toe te treden. Zijn plaats wordt ingenomen door Denny Laine, de voormalig gitarist en zanger van The Moody Blues, met wie McCartney al bekend raakte tijdens een Beatlestournee. Op toetsen en zang wordt ook Linda McCartney aan de band toegevoegd. Begin augustus 1971 maakt McCartney de line-up bekend aan de pers, de naam van de band, Wings, wordt pas een maand later verzonnen.
Het originele album
Geïnspireerd door Bob Dylan’s album New Morning, dat slechts in enkele dagen werd opgenomen, wordt Wild Life in twee tot drie weken opgenomen waarbij Alan Parsons en Tony Clark (vereeuwigd aan het begin van de plaat, waar McCartney aan het begin van Mumbo “Take it, Tony!” schreeuwt, waarmee in één klap duidelijk wordt dat het album snel ogenomen is). En daar zit ook het grootste manco in de plaat in. Mumbo is niet meer dan een jam waar McCartney een onzintekst in de microfoon spuwt. Het is als jam charmant maar het nummers werkt nergens naar toe en klinkt vooral als een half uitgewerkt idee. Vervolgens maakt McCartney de beslissing om Mumbo te laten volgen door wederom een onzintekst, in de vorm van Bip Bop. Hoewel het nummer door McCartney later als onzin afgedaan zou worden, kreeg het nummer als enige nummer van de plaat een plek op de verzamelaar Wingspan en zelfs op het 4-cd overzicht Pure McCartney is Bip Bop het enige nummer van Wild Life. Bip Bop heeft absoluut zijn charmes in de vorm van een rockabilly-achtige begeleiding. Daar staat tegenover dat de geluidskwaliteit tamelijk beroerd is. Een overdaad aan taperuis is op het oorspronkelijke vinyl te horen aar is met name ook op de eerste CD-persing te horen. Dat het album aanzienlijk aan dynamiek had kunnen winnen bleek overigens uit de nooit officiëel uitgebrachte DCC-mix van Steve Dorfmann die met gemak zowel de vinyl- als de aanvankelijke legale cdversies versloeg. Met de huidige heruigave is het album eindelijk in een prima geluidskwaliteit verkrijgbaar. Met name de bas en drums winnen aan dynamiek maar het hele album is behoorlijk opgefrist.
Merkwaardigerwijs wordt op Pure McCartney een van de meest uitgewerkte songs, Love is Strange, een cover van een nummer van Mickey & Sylvia, overgeslagen. Wings bedient zich van een reggae-arrangement en weet het nummer in een compleet nieuw jasje te steken. Het nummer wordt aangekondigd als de single van het album maar komt nooit verder dan het stadium van een proefpersing, met uitzondering van Ghana, waar het nummer in een edit wel op single wordt uitgebracht, zij het onder de naam Paul McCartney in plaats van Wings. In Mexico wordt het nummer uitgebracht op een EP en in Turkije is het de B-kant van een single.
Een van de beste songs van het album is het titelstuk, Wild Life. Nadat McCartney zich in Afrika verbaast over de noodzaak van een verkeersbord waarop te lezen is dat dieren voorrang hebben op het verkeer, schrijft McCartney zijn eerste nummer waarin hij zich het lot van de natuur en dieren in het bijzonder aantrekt. Na het korte acoustische intro is het Linda die de toon zet met een maar uiterst effectieve keyboardpartij. McCartney bedient zich van zijn prachtige schreeuwstem die herinneringen aan Oh Darling oproept. Het nummer zou een plaats krijgen in de optredens van de eerste Wingstournee. Door het tempo live licht te verlagen en er een extra achtergrondzangpartij aan toe te voegen wint het nummer nog meer aan kracht, waarmee wederom duidelijk wordt dat de opnames van het album te snel zijn gegaan. In Venezuela wordt Wild Life op single uitgebracht. Op de A-kant vinden we het eerste deel van het op LP uitgesponnen nummer, het tweede deel staat op de B-kant.
De tweede kant van het album begint met een tweetal duetten tussen Paul en Linda McCartney. Some People Never Know is een van de meest uitgewerkte songs van het album. Desalniettemin besluit McCartney een ruwe mix van Alan Parsons op de plaat te zetten waarbij op een gegeven moment McCartney’s zang nagenoeg wordt weggedrukt ten gunste van de achtergrondzang van Linda en Denny. Een paar jaar later zou McCartney een zelfde beslissing nemen voor het nummer Listen To What The Man Said. Zelf heb ik altijd een zwak voor I Am Your Singer en in het algemeen duetten van Paul en Linda, net als de mengeling van de stemmen van McCartney en Laine, wiens rol op Wild life nog te veel beperkt is tot tweede gitarist
Een ander persoonlijk hoogtepunt is het charmante Tomorrow, een soort update van Two of us. McCartney excelleert altijd het meest in de nummers die hij zelf waarschijnlijk bestempelt als vulling. Het heeft weinig om het lijf, het werkt nergens naar toe maar het werkt in al zijn eenvoud en charme.
Het album wordt besloten met een nummer waar al tijdens de sessies van Ram een begin mee werd gemaakt: Dear Friend. Het nummer dat vaak wordt gezien als handreiking naar John Lennon. Maar ondanks de toevoeging van een orkest aan het tweede deel van de song, blijft het klinken als een onuitgewerkte demo die te kaal en te lang is.
Wild life wordt nog steeds gezien als de zwakste schakel in het werk van McCartney. Dat is een terechte constatering maar daarmee is het album nog niet tot slecht te bestempelen. Het vervelende is echter dat over het algemeen het werk van Mccartney vertegenwoordigd wordt door sterkere composities en betere uitvoeringen. Wild Life is een album dat te snel en slordig is gemaakt. Een fout die McCartney nooit meer zou maken in zijn loopbaan.
Rough Mixes
Aan de meest uitgebreide versie van Wild Life (de boxset) bestaat de tweede cd uit Rough Mixes.
Allereerst moet gezegd worden dat deze mixen de geluidskwaliteit van het originele album overtreffen. Dat maakt deze cd tot een waardevolle toevoeging. Daar staat tegenover dat deze alternatieve versie van het album niet wereldschokkend afwijkt van het originele album. Gelet op de snelheid waarmee het album is opgenomen – van een aantal nummers werd de basisversie in één keer opgenomen is dat niet verwonderlijk. Aan Bip Bop is ofwel door middel van ADT (Artificial Double Tracking) of daadwerkelijk een tweede zangpartij toegevoegd. Love is Strange is instrumentaal (en kabbelt daardoor nodeloos lang door). Op Some People Never Know ontbreekt de gitaarsolo maar is wel een deel van de zang die in de definieve versie weggehaald is weer hoorbaar is. Daarnaast bevat deze versie een trompetpartij. Deze versie circuleerde – zij het in erbarmelijke kwaliteit – al in het illegale circuit, bijvoorbeeld op de bootleg Wild Life Demos die ongetwijfeld als referentie van de box is gebruikt omdat ook hier de twee demos voor Dear Friend te horen zijn die op de derde CD van de box zijn opgenomen
De verschillen op de meeste songs zijn echter dermate subtiel, dat dit schijfje weinig toegevoegde waarde heeft voor de gemiddelde luisteraar.
Bonus Audio
Naast de single Give Ireland Back To The Irish en de Single Edit van Love Is Strange vinden we op deze cd een aantal demo’s en outtakes. Zo horen we McCartney Elvis’ Good Rocking Tonight acoustisch vertolken. Verder ook de Home recordings van Bip Bop en Hey Diddle die we al eerder hoorden op de tweede cd van de Wingspan-verzamelaar, maar merkwaardigerwijs klinken die aanzienlijk beter dan de versie op de recente box! Nieuw voor het oor is de home recording van She Got it Good. Slechts 44 seconden, maar een leuke verrassing. Dat zelfde kan gezegd worden van home recording van I Am Your Singer. In al zijn eenvoud en charme is deze versie de verrassing van de box. Outtake I, II en III zijn even kort als overbodig (Outtake II duurt 13 seconden!). Ze zijn vergelijkbaar met de linktracks op het oorspronkelijke album. Zoals al eerder aangehaald staan op deze CD ook twee pianodemo’s van Dear Friend die nagenoeg het zelfde klinken.
Ook de demo voor Indeed I Do circuleerde al langer en is behoort niet tot het beste werk van McCartney.
Wel een waardige toevoeging zijn de twee songs die bedoeld waren voor de Rupert-film: When The Wind Is Blowing en de pubrocker The Great Cock and Seagull-Race. Beide songs hadden echter meer op hun plaats geweest op de box van RAM.
Gelukkig verontschuldigd McCartney zich zelf in de linernotes voor African Yeah Yeah. Hoewel verstokte fans bij zijn met elke onuitgebrachte noot, is dit behoorlijk tenenkrommend. Dat zelfde geldt voor de onaangekondigde bonustrack: When The Saints op trompet. Bepaald niet zuiver gespeeld, maar in een ander opzicht wel degelijk interessant: McCartney’s eerste instrument was namelijk de trompet, waarop hij dit nummer leerde spelen!
De DVD
Helaas is de DVD wat karig. Naast het beeldmateriaal van de home recordings van Bip Bop en Hey Diddle vinden we een kwartier rehearsals voor de tour van Wings (die chronologisch meer op hun plaats waren geweest bij Red Rose Speedway), waaronder een versie van My Love waarop Linda pijnlijk vals zingt. En beelden van de releaseparty van het album.
Wings Over Europe
Wie de Superdeluxe box Wings 1971-1972 kocht kreeg hierbij de niet los verkrijgbare CD Wings over Europe met geluidsopnamen van de eerste tour van Wings. In sublieme geluidskwaliteit horen we songs van McCartney (Maybe I’m Amazed) RAM (Eat at Home en Smile Away), Wild Life (Bip Bop, Mumbo, I Am Your Singer en het titelstuk), covers (Blue Moon of Kentucky en Long Tall Sally) en tot dan toe onuitgebracht werk (1882, I would only smile, The Mess, Best Friend, Soily, Seaside Woman en My Love) en de singles Give Ireland Back to the Irish, Mary Had a Little Lamb en Hi Hi Hi.
Merkwaardigerwijs begint de CD echter met een live-uitvoering van Big Barn Bed uit Newcastle uit 1973. Nog verwarrender is het dat dit nummer voorafgegaan wordt door de aankondiging van Wings van één van hun Nederlandse concerten uit 1972, een aankondiging waar McCartney nogal dol op is, want dezelfde aankondiging was ook al te horen op de DVD bij RAM én in de box als aankondiging van de Bruce McMouse show.
Hoewel deze liveversie van Wings minder gepolijst klinkt dan de versie die in 1976 de wereld verovert, valt op dat de band aan Henry McCullough een uitstekende gitarist had en dat de band ondanks haar prille bestaan goed op elkaar is ingespeeld, al valt wel op dat in vergelijking met de soundboardopnames die al in het illegale circuit circuleerden behoorlijk – met name aan de achtergrondzang – is gesleuteld. Ook het applaus van het publiek klinkt behoorlijk kunstmatig. Dat gezegd hebbend is deze CD een welkome aanvulling op het al bekende livewerk van McCartney!
– Ron Bulters –