Ziekelijke en rolstoelgebonden Yoko Ono

BFNLNieuws

Drie jaar geleden, toen de National Music Publishers Association aan Yoko Ono hun Centennial Song Award overhandigde, duwde Sean Lennon zijn moeder in een rolstoel het podium op in 42nd Street. De mensen die niet wisten dat ze hulpbehoevend was, schrokken ervan, maar met haar kenmerkende zonnebril, zwarte leren jas en witte panamahoed leek de weduwe van John Lennon geen slag te missen toen ze een kort dankwoord begon, waarin ze over haar situatie vertelde.

‘Dank je, dank je, dank je’, zei ze terwijl ze de onderscheiding in de ene hand hield en een microfoon in de andere en Sean tegen haar fluisterde wat er aan de hand was. ´Ik heb zoveel geleerd van deze ziekte. Ik ben dankbaar dat ik dat heb meegemaakt.´

Hoewel het niet duidelijk is naar welke “ziekte” ze verwijst, is Ono, nu 87, nog steeds ziek. Ze heeft 24 uur zorg nodig en ze verlaat zelden haar grote appartement in The Dakota, vertelt een bron aan The Post. Op foto’s die zijn gemaakt bij zeldzame openbare optredens, waaronder een vrouwenmars in Columbus Circle vorig jaar en bij een herdenking van John in Liverpool in mei 2018, zit Ono in een rolstoel of loopt met grote moeite met een wandelstok, vaak leunend op een verzorger of Sean voor ondersteuning. Ze heeft de afgelopen jaren ook enkele onroerende goederen verkocht.

´Ze is zeker minder geworden, zoals iedereen op die leeftijd´, zegt Elliot Mintz, een goede familievriend die Ono al bijna 50 jaar kent. Hij fungeert als woordvoerder van de familie, die het bezit van John Lennon vertegenwoordigt sinds de moord in december 1980. ‘Maar ze is nog net zo scherp als ze ooit was.’ Mintz vertelt The Post dat hij Ono voor het laatst zag op haar 87e verjaardag in februari. Hij was een van de meer dan 30 gasten, waaronder medeoprichter van Rolling Stone Magazine, Jann Wenner, zangeres Cyndi Lauper en de dochter van Ono, Kyoko, uit haar huwelijk met filmproducent Anthony Cox vóór John. Twee jaar na hun scheiding in 1971 vluchtte Cox met Kyoko en voedde haar op in christelijke fundamentalistische communes. Ono vocht jarenlang voor Kyoko, die na de moord op John contact opnam met haar moeder. Volgens Mintz is Ono nu heel close met Kyoko en Sean, haar 44-jarige zoon met Lennon.

‘Sean is haar beste vriend’, zegt Mintz. ‘Ze eten twee of drie keer per week samen en af en toe laat hij zijn moeder optreden als gastster in zijn band.’ Sean organiseert elk jaar het verjaardagsfeest van Ono. Hij let dan heel goed op de decoraties en bloemstukken´, zegt Mintz. In februari nam Sean Bar Wayo over voor het feest, waar de gasten champagne dronken en in de afgelopen jaren hebben Sean en Ono samen op het podium gestaan om op te treden, maar dit jaar was het feest meer ingetogen. ‘Ze blies de kaarsen uit met Sean en ze was een van de laatsten die vertrok’, vertelt Mintz aan The Post. ‘Ze had een goed humeur. Ik hielp haar in haar rolstoel en hielp haar voorzichtig in haar auto.’ Mintz wil geen commentaar geven op de persoonlijke medische geschiedenis van Ono. ‘Ze is een heel bijzonder mens’, zegt hij. “In deze 87 jaar heeft ze 400 jaar geleefd.”

Yoko Ono werd geboren in 1933 in een bankiersfamilie in Tokio. Hun fortuin kreeg het moeilijk tijdens de Tweede Wereldoorlog. De familie leed honger en werd vaak gedwongen om huishoudelijke artikelen te ruilen voor voedsel en ze moest schuilen voor de geallieerde bombardementen. Ondanks de ontberingen in oorlogstijd erfde Ono het zakelijk inzicht van haar familie. Naast een avant-gardistische artiest die ooit haar show op MoMA opende door in een microfoon te schreeuwen, was ze ook een keiharde zakenvrouw. Verder was ze een zeer goede investeerder in onroerend goed. Na haar huwelijk met John in 1969, begon ze een mini-imperium van eigendommen in New York City, de Hudson Valley, de Hamptons, Palm Beach, Ierland en Engeland te vergaren. Ze heeft ook een omvangrijke kunstcollectie verzameld met werken van haar oude vriend Andy Warhol.

Op dit moment heeft Ono een vermogen van 700 miljoen dollar gemeld. Ze bezit nog steeds panden van meerdere miljoenen dollars in Manhattan en honderden glooiende hectares in de staat Delaware County, blijkt uit openbare archieven. Ze woont in hetzelfde grote appartement met negen kamers, op de zevende verdieping van The Dakota, dat ze ooit met John deelde. Ze heeft ook een aangrenzende woning in het West 72nd Street-gebouw voor bezoekers en twee kleine ruimtes met één kamer zonder keuken die ze gebruikt voor personeel, vertelde een bron aan The Post en ze heeft een kantoor op de eerste verdieping dat ooit door John werd gebruikt als opnamestudio.

´Ze werd elke ochtend vroeg wakker, ging naar beneden naar de studio en beheerde het familiebedrijf, waardoor John huisman kon worden´, zegt Mintz. Hij voegt eraan toe, dat John geen zakelijk inzicht had en vaak haar hulp nodig had om alledaagse financiële zaken te begrijpen. Bijvoorbeeld hoeveel fooi je een ober moet geven als je voor een maaltijd in een restaurant hebt betaald, maar Ono heeft ook panden afgestoten. In 2017 verkocht ze een gebouw op 79th Street, dat ze sinds 1988 bezat. Ze kocht het pand met twee wooneenheden voor iets minder dan $ 500.000 en verkocht het voor $ 6.450.000, zo blijkt uit openbare archieven. In 2013 verkocht ze een penthouse van 5700 vierkante meter aan Downing Street in de West Village, voor $ 8,3 miljoen. Daar had Sean jarenlang gewoond.

Hoewel Ono nog steeds meer dan 600 hectare bezit in de buurt van de stad Franklin, NY, zegt de lokale bevolking dat het lang geleden is dat ze haar zagen in het gebied waar ze vaak op vakantie was met Sean en groepen vrienden. John en Ono kochten dat pand en 100 Holstein-runderen om een fokkerij op te zetten, voordat hij op 8 december 1980 voor de Dakota werd neergeschoten. ´We hebben haar al heel lang niet gezien´, zegt Roland Greefkes, een ambachtsman die een smeedijzeren hek maakte voor het eigendom van Ono. ‘Ik heb nog nooit iemand zoals zij ontmoet. Ze is echt een bijzonder persoon.’

Dat gevoel wordt gedeeld door de directeuren van de goede doelen die ze al lang ondersteunt. Hoewel de liefdadigheidsinstelling die ze begon met John, de Spirit Foundations, in 2018 slechts iets minder dan $ 25.000 van haar bijdroeg, doet Ono het grootste deel van haar liefdadigheidswerk rechtstreeks. Aan het begin van de coronaviruspandemie in New York schonk ze $ 250.000 aan het Montefiore Medical Center in The Bronx, ter ondersteuning van eerstelijnsgezondheidswerkers.
´Montefiore is speciaal gekozen omdat Yoko een ziekenhuis wilde helpen in een door COVID getroffen gemeenschap, die niet de mogelijkheid had om zich tot rijke donoren en bestuursleden te wenden zoals anderen in Manhattan dat kunnen´, zegt Mintz.

Ze heeft onlangs ook musici ondersteund waarmee ze in het verleden heeft samengewerkt, die het nu moeilijk hebben. ´Ze hielp Stanley Bronstein, die in haar Plastic Ono Band speelde, toen hij spoedeisende medische zorg nodig had´, zegt Mintz, maar honger blijft haar voornaamste interesse. ´Ik herinner me dat ik honger had en ik weet dat het zo moeilijk is om gewoon honger te hebben´, zei Ono in een interview in 2013. ´Op een dag had ik maar geen broodtrommel meegenomen. De andere kinderen vroegen: Wil je niet eten? Ik zei gewoon, nee, ik heb geen honger.´ Ono heeft onlangs $ 50.000 gedoneerd aan de West Side Campagne tegen Honger, die tijdens de pandemie duizenden maaltijden heeft verstrekt aan werkloze en behoeftige bewoners in haar Upper West Side-buurt en ze heeft een relatie van 30 jaar met WhyHunger, een in New York gevestigde non-profit organisatie die wereldwijd voedselgebrek bestrijdt.

“Ze is een echte filantropische partner geweest”, vertelde Noreen Springstead, de uitvoerend directeur van de groep, aan The Post. ‘Ze is de meest energieke, de meest levendige persoon en is heel praktisch. Ze heeft al meer dan drie decennia ongelooflijk geïnvesteerd. ‘

Een paar jaar geleden stond Ono toe aan WhyHunger om Johns “Imagine”-songteksten en -tekeningen in licentie te geven voor een wereldwijd anti-hongercampagne, waardoor het goede doel bijna zeven miljoen dollar voor zijn projecten in New York en de rest van de wereld ophaalde en het was voor ‘Imagine’, het utopische volkslied uit 1971, dat Ono in 2017 de Centennial Song Award ontving voor haar overleden echtgenoot. Terwijl ze op het podium in haar rolstoel zat, verrasten de gastheren van de National Music Publishers Association haar met een tweede prijs voor haarzelf, na het afspelen van een oud audiofragment van John die zei dat Ono genoemd moest worden als co-schrijver van “Imagine”. ‘Dat moet worden genoemd als een Lennon-Ono-nummer omdat veel ervan – de tekst en het concept – van Yoko kwam’, zei John in een voice-over. ‘Maar in die tijd was ik wat egoïstischer, een beetje meer macho en ik verzuimde om haar bijdrage te noemen.’

Ono straalde terwijl Sean het nieuws tegen zijn moeder fluisterde. ‘Dit is de mooiste tijd van mijn leven’, zei ze tegen het publiek.

bron : New York Post
vertaling: Albert Braam