40 Jaar geleden kon je in de nacht van 8 op 9 december nog in zalige onwetendheid naar zijn muziek luisteren. Toen het nieuws over de moord eindelijk naar onze kant van de wereldbol doorsijpelde, was híj al in rigor mortis. The Beatles zouden écht nooit meer optreden. John had écht zijn laatste plaat gemaakt. Sean zou écht nooit meer met zijn vader spelen. Je kunt het nu nog aan menigeen vragen: waar was jij toen je het hoorde, wat deed je toen?
Het vroegtijdig… euhm… voortijdig overlijden van John Lennon werd een dissonant in de wereldgeschiedenis, een muzikaal contrapunt voor vele artiesten en bands. Velen schreven odes aan John, bezongen hun gevoelens van verlies of prikten hun herinneringen aan dat tijdsgewricht vast in hun teksten. Luister eens naar Cappelle Classics van 8 december 2020, waarin Peter van Cappelle dit soort muzikaal eerbetoon de revue laat passeren.
Als een bijna cynische actualisering verwijzen Tears For Fears op hun album Everybody Loves A Good Ending (2004) in Quiet Ones naar álle dode Beatles:
Looking for symmetry in man
Another dead Beatle
Down through the path we see how they run
Na de gewelddadige dood van John in 1980, bezweek George eind 2001 aan kanker. Daarmee kromp de Fab4 tot Fab2. Deze symmetrie van levende en dode Beatles viel gitarist Roland Orzabal kennelijk op. Dat hij vervolgens Lady Madonna citeert, interpreteer ik als een knipoog naar de Paul-is-dead-hoax.
Toen Tears For Fears destijds hun hitsingle The Seeds Of Love (1989) uitbrachten, klonk het alsof The Beatles gereïncarneerd waren. Op internet lees ik een rake observatie: “But ‘The Seeds Of Love’ wears its Beatles influence like a pastiche; the song is more what the Beatles might have sounded like had they stayed together and started absorbing influence from prog rock and dapper art rock”. Niet alleen muzikaal (let op het trompetje!) werd mijn Beatleshonger gestild, ook de clip diende Beatlespsychedelica in ruime mate op. Mijn ogen & oren voelden als herboren, mijn trek in meer onstilbaar. MTV voedde ons in ruime mate.
Op de zaterdag van Parkpop 2019 hadden een vriendin van mij en ik ruim op tijd ons plekje bevochten voor het hoofdpodium, als twee puberfans wachtend op Tears For Fears. Vers getapte halve liter bier in de hand, ingesmeerd met factor 50 en gehoorbescherming paraat. Roland en Curt Smith klonken alsof ze nooit weggeweest waren, alsof er nooit ruzie was geweest. Grijzer, dikker en hun podium voller met ondersteunende muzikanten. Hit na hit, geen solowerk.
Ik vraag me af of John Lennon nu ook slechts de line-up van ‘gouwe ouwe’-festivals zou versterken, of – als Paul – de hoofdact van Pinkpop voor zich zou opeisen? Als hij zijn eigen werk zou spelen, dan zou Parkpop het hoogt haalbare zijn, vermoed ik; als hij Pauls voorbeeld volgde, zou de wereld nog steeds aan zijn voeten liggen.
– Peter van der Linde –
Belangrijkste bronnen: