“Die vent in dat crisispak maakt tóch wel aardige deuntjes”, mompelde mijn vader goedkeurend toen Gilbert O’ Sullivan weer eens op TopPop langskwam. Als ik tegenwoordig zijn liedjes luister, zie ik hem nog steeds in die kleding. Zelf zei hij daar ooit over “The thing which I’m trying to create is of the thirties; Keaton and Chaplin.” Tot halverwege de 70er jaren hoorde Gilbert bij de hitparade als de goudvis bij Willem O’ Duys; zélfs mijn ouders kochten het singletje Clair (1972). Toen hij zijn crisispakje inruilde en zich kleedde als de ideale schoonzoon, werd ook hij – net als de vroege Beatles in hun kraagloze outfits – salonfähig. Dat zijn liedjes een hoog Macca-gehalte kennen, past goed in dat plaatje.
In 1975 werd You are you – voor deze column is het trouwens jammer dat het B-kantje Tell me why geen cover is – uitgebracht:
You know what, you’re a supersonic flight
A song by Lennon and McCartney
A Mohammed Ali fight
You’re like Brigitte Bardot
No way Danny La Rue…
But most important of all
You are you
Ik denk dat je je geliefde geen groter compliment kunt geven, dan dat ze weggelopen lijkt te zijn uit een Lennon/McCartney-compositie. Je bent ma belle Michelle, zo sexy als Sadie. Met een ring als van Molly, schitter je als Lucy. Onafscheidelijk als Rita en trouw als Martha. Kom buitenspelen als Prudence, maar verlaat me niet als Mary.
You are you kwam niet op één van Gilberts reguliere elpees terecht. Het werd een broodmager hitje, misschien wel omdat het (weer?) erg leek op zijn eerdere singles. Was de bron waaruit hij zijn inspiratie putte aan het opdrogen, of hadden we het wel gehoord, waren we Gilbert-moe? Kennelijk, want na 1975 verdween hij net zo plotseling uit de spotlights als hij er ooit in verscheen.
Ik was O’ Sullivan min of meer vergeten, tot ik Alone again (naturally) (1972) hoorde bij die geweldige scene uit Ice Age 3: Dawn of the Dinosaurs (2009). De teloorgang van de liefde tussen de twee sabeltandeekhoorns sloot naadloos aan bij de Gilberts woorden van verlating en verlies. Koot en Bie vertaalden voor Gerard Cox dat gevoel naar heimwee naar de vervlogen jaren van 1948 (1972):
Gezichten op ’t behang
Maar niet echt van binnen bang
Toen was geluk heel gewoon
Als ik nu met mijn kinderen soms de Ice Age-reeks herkijk, herinner ik me ook hoe gelukkig ons gezin was vóór de deceptie van wat ooit liefde leek. Ook ik weet inmiddels hoe het voelt om ingeruild . . . euhm . . . verlaten te worden en ook ik vond troost in wijze woorden van mother Mary.
Belangrijkste bronnen: