Met het ouder worden, neig ik steeds meer naar de jaren dat alles onveranderlijk leek; pap werkt, mam bemoedert, ons huis thuis, school schools en échte Hifi onbetaalbaar. Anno nu is het merendeel gereduceerd tot een nostalgisch verlangen. Eén lichtpuntje: die Stereo’s van toen kosten vrijwel niets meer; ik stapel tegenwoordig vintage audiocomponenten in mijn Mancave. “Nog een platenspeler?” moppert mijn vriendin geïrriteerd, “Alweer een setje speakers?” Alsof je ooit genoeg hebt.
Die oude elektronica kampt overigens – net als ik – met ouderdomsklachten. Dus jaag ik op reserve- en donorexemplaren. Op 17 september 2021 bel ik aan op de hoek van een zeventigerjaren huizenrijtje in een uit zijn krachten gegroeid dorp. Een oudere man schuifelt me moeizaam voor naar de huiskamer, waar een stoffig Philips 3-in-1 setje voor me klaarstaat. Of ik interesse heb in een nog draaitafel? Ik knik. Als ik hem de trap op volg, ben ik alert om hem op te vangen als hij zijn evenwicht zou verliezen.
In het kamertje op de eerste verdieping vallen me direct veel cd’s met Beatles’ bootlegs op, foto’s, elpees en posters; die draaitafel ben ik al vergeten, als ons gesprek zich concentreert rond de Fab4. “Ik was destijds bij het middagconcert in Blokker” mijmert hij. Wáááát? Een oog . . . euhm . . oorgetuige! Hij vertelt over spijbelen, langharig tuig en de opzwepende kracht van ons viertal. Ik hoor hem ademloos aan over wat hij boven dat oorverdovend gekrijs uit hoorde.
“He, is dat niet . . . euhm . . . die rappende . . . Nederhiphop . . . dinges” hakkel ik als mijn oog bij het weggaan op een opgeprikt krantenknipsel valt. De oudere man poseert met die . . . euhm . . . hoe-heet-hij ook alweer? Bekend hoofd, bekende bril, maar niet mijn genre. De naam is de oudere man ook ontschoten. We peinzen samen, maar gooien al snel de handdoek in de ring. “Ik had vroeger een platenzaak en hij was er voor promotie” legt de oudere man uit.
Een platenzaak? Of ik nog tijd heb om de restantjes van de voorraad in zíjn Mancave op zolder te zien? Ik knik weer en hou mijn hart vast, als hij een vlizotrap naar beneden laat. Hij beklimt de steile ladder weer traag en onzeker, maar hij haalt het. Een krasse bejaarde verwelkomt me met een wijds gebaar in zijn paradijs onder de nok; “Kijk maar even rond.” Ik kijk mijn ogen uit. Rijen elpees, cd’s, singles, boekjes. Een vintage draaitafel, bandrecorder en versterker. Veel Haagse beat – hij kent Earringleden persoonlijk – en veel nederpop. Jaren zestig helden, klassieke rockalbums om van te watertanden en nóg meer Beatles. We worden onmiddellijk vrienden op Discogs.
Op de terugweg in de auto, kondigt Eddy Keur – in één van zijn laatste keren dat hij Ruud de Wild vervangt – Dansplaat van Brainpower aan:
Straks liggen we vaster dan een foto zou
Door en door, als Yoko Ono’s rouw
Iets lekkers aan de haak slaan, dat hoop je dus nou
Tot je zoveel zuipen zou, het loopt uit de klauw
Yoko’s verdriet als metafoor voor bandeloos feesten en een intense seksuele ervaring? Hm . . . wat mij betreft begeeft hij zich met deze vergelijking op glad ijs. Dán schiet het me te binnen; die man met die bril op die krantenfoto; dát is Brainpower! Ik sla luidkeels lachend op mijn claxon. Dat kán toch geen toeval zijn! De dame in de auto naast me kijkt geïrriteerd opzij, alsof ze vreest dat ik met haar flirt. Ik schud mijn hoofd: aan één vriendin heb ik méér dan genoeg.
Reacties: pvdltelefoon@live.nl
Belangrijkste bronnen: